« Donner de l’air », del democractic de l’UMP
o de l’Union pour la Magouille Présidentielle.
L’UMP se podriá titolar de Union de la Médiocrité Politique, politica republicana e democratica. Es urgent de listar tot çò que los elegits UMP faguèran al poder en França pendent las tres darrièras annadas [Assemblée Nationale, Senat, Govèrn, Présidence, Conseil Constitutionnel e Conseil d’État, Conselhs Regionals d’Elsàcia e de Corsèga, amai mantunes Conseil Généraux los mai rics de França, totes los poders centralistas franceses donc], e vau apondre mantunes elements de pensada sul tèma, mostrar que son pas las revelacions sacradas del NS laudat e cambiat que me faràn cambiar d’avejaire sus aqueste sistèma UMP al cap de l’Estat, lo mai centralizat de l’Union Europèa. Mas benlèu que l’arsèc per tornar al poder amaga quicòm que caldriá pas tornar veire : la Magouille de l’institution UMP.
Concretament Donner de l’air es una expression francesa que se vòl demesir lo CO2 dins l’atmosfèra. Un acte cuitadan de mòde que sembla èstre dintrat dins l’esperit del ment del nòstra vièlh sistèma politic, nos l’an explicat sus totes los mòdes, e sobretot dins totes los inocents mèdias franceses [redaccions faitas de jornalistas independants]; sembla que cal remplaçar lo petròli per l’intelligéncia, un devís que sembla talament a las annadas 74 [e que las redaccions i an pas capitat], quand lo petròli deveniá escàs, e que lo papa president republican de l’apòca zo aviá tanben decidit.
La citacion l’ai presa dins un article del suplement de Libération a prepaus de Clarmont d’Auvèrnhe, que los franceses sónan Clermont-Ferrand. Dins aqueste suplement se parlèt del problèma juridic per installar lo tram dins la ciutat; aiçò determina jà un problèma francés, lo sistèma juridic es lentàs[1] e a consequéncias sul «Donner de l’air» dins aquesta ciutat, sobretot quand se pensa que los ciutadans vòtan ambe los pès, quand i a de fanga o pas [es lo bon sentit politic d’esquerra, çò que damora dels elegits que son pas sortits de l’universitat de las sciences politiques francesas – vos conselhi de legir l’article sancièr : las òbras del tram de Clarmont serián estadas maissantas fangas pels tempses d’eleccions]. Clermont d’Auvèrnhe vòta a l’esquerra, e aquò agrada pas a Brice de Hortefeux [una mena de Brice de Nice mas sus la còsta de Volcània, en montanha… mens pitoriesc quand i a pas de nèu d’ivèrn per l’elitisme francés], candidat UMP autorevelat, car d’origina contra-rotlada, e sakozista per la ciutat del pneumatic e capitala d’Occitània, al nòrd.
Anomalia democratica[2] : l’UMP
Soi pas segur que l’UMP siaguèsse pas mai qu’una anomalia, en tant que «qualitat» politica segura. Lo Hortefeux, novèl felin politic, bateja d’anomalia aquesta constatacion politica fòrt prigonda : Clarmont es tròp damorada a l’esquerra ; mas, que n’es per las ciutats que son estadas en seguida UDR/RPR/UMP dempuèi 1945 ? Siá 60 ans… Auriái estimat saber se al pichon jòc de las cadièras (musicalas) comunalas l’UMP seriá prest de perdre Bordèu, Tolosa, Baiona, etc. car 60 ans de poder del meteis costat e sovent la meteissa persona es pas gaire democratic, non al balanç donc per l’UMP ? Puèi aver lo poder es pas forçadament agir, zo vesem dempuèi l’arribada de JC e de l’oligarquia partesana UMP, non ? Sembla puslèu a Cuba, tant criticat dins Le Figaro[3], çaquelà ! Alara ma critica partirà per Niça, Montpelhièr o Lille, tanben. [atention, lo paracadiment politic es tanben una causa politica socialista, e de còps pel Partit Occitan per las candidaturas].
Dins lo meteis jornal es explicat coma lo Brice de Clarmont [es mens smart/net que Nice/Niça] organiza la conquèsta: lo metòde es simple e masclista, lo felin fellacioneja en public l’inocent ciutadan, puèi aqueste gaudirà en votar per el [totas unas causas pron moralas en França, coma la justícia en temps d’apartheid en Africa del Sud]. Sembla que lo metòde es lo meteis que un Jacques Chirac en Corrèza mantunas annadas abans[4], quand el se voliá lo reièt d’un castèl prèp de Tula[5], e çò que capitèt de far pendent trenta annadas, çò que pròva al mens que LO[6] pòble de França es pas brilhent, o bravament inocent. Subvencions, subvencions sobre-ajudadas, tòcamanetas en permanéncia cada dimenge, dubertura de caissa politica a moneda aisida, imatges d’inauguracion dins lo jornal o la television oficials[7], inauguracion e pòts de vins[8] de benvengudas, discorses de cortesia, etc.; lo balanç de la causida se fa coma ? Es que lo clientelisme es democratic o agradiu pel respecte de l’environament. Es segurament pas per l’interès sancièr del pòble francés, els que díson que n’i a qu’un, aquí fan dins lo pòble de Clarmont[9] mai bèl que l’autre per l’emplèc de l’argent public vengut de París, es pus l’egalitat republicana tant revelada e sistematicament presada per pas aver poder democratic en regions; mas, se l’egalitat es pas dins la republica, es pas tanpauc sus la planeta e alara parlem de realitat dels discorses e de lor aplicacion[10] en matièra environamentala, pel ben de la planeta. Alara l’anomalia es ben lo meteis Brice de Hortefeux que es un actor politic que data, del temps de Jacques Chirac sa faiçon de far èra una realitat sense reire-fons politic[11], mas ara, se podrà pas dire que lo Hortefeux d’Auvèrnhe sapièsse pas lo problèma de recalfament de la planeta. E totas subvencions atribuïdas de manièra uni-laterala sembla ben una faiçon de recalfar la planeta localament. E lo jornal parisenc d’escriure : «On ne peut pas inaugurer une nouvelle boulangerie sans qu’Hortefeux soit là.», lo Brice de Hortefeux d’Auvèrnhe dèu sovent prendre l’avion[12], entre París e Clarmont d’Auvèrnhe : qui paga l’avion ? Qui rescalfa ? E aprèp s’explicarà que es pas pron pagat e que lo cumul dels mandats pòrta un saber en politica !
E coma se sap plan en ecologia, donc levat a l’UMP, trabalhar local es pensar global.
Alara lo Brice de Hortefeux d’Auvèrnhe trabalha ges per totes, pel global, mas per el e la seuna carrièra personala, que -l’espèri pas- serà pas a l’imatge d’un JC, tot en vóler préner lo meteis òrre camin [òrre per nosautres ciutadans de la planeta, e ciutadan d’una republica en engendrar aqueste tipe de felin politic]. Lo principal problèma francés es la professionalizacion de la politica, car aquò tanben es contra l’environament democratic, o democractic.
Brice de Hortefeux d’Auvèrnhe es un sosten bèl pel Nicolas Sarkozy, segurament car lo paga dins un ministèri [coma l’èra lo sosten[13] de Jacques Chirac a Georges Pompidou], o un sosten a Nicolaïescu Sarkozescu Ier tal qu’ai agut la costuma d’o titolar, aqueste sosten es bon de saber. Donar de l’aire es pensar al CO2 e pensar donc al recalfament de la planeta, votar per Nicolaïescu Sarkozescu Ier es oblidar la planeta, car sos amics fan parier, concretament e malgrat tot document signat mediaticament dabans Nicolas Hulot[14]. Lo vertadièr cambiament per l’UMP seriá de pas aver candidat de l’establiment «sciences politiques» per las annadas venentas, car son aprèp mortals per l’environa e per la democracia, lo contra-exemple per las generacions futuras n’es Jacques Chirac, un dinosaure que plai a la television people de servici public[15].
Es que i a una justícia dins la democracia francesa ? De qué es la justícia per un Estat ? La justícia pendent l’apartheid èra l’aplicacion de las leis, votada per un Parlament de los que aviá lo dreit de vòt, pas mai, aital se fa pertot sus la planeta, e zo fasiá tal que lo poder en plaça li demandava d’aplicar. Aital podiá condemnar una blanca (femna) que bicava ambe un nègre (òme) o vici vèrsa, condemnar a la preson [se parla pas dels gais o de las lesbianas], e aital eliminar la femna blanca de la ciutadanetat[16], la remandar a la situacion de pariat de la societat d’Africa del Sud, l’anciana situacion dels pòbles nègres. La justícia aplicava lo dreit que èra l’intrument d’una casta [es aquò M.lo professor nacional-socialista de Montpelhièr ?].
L’UMP es lo partit d’una casta[17] que demándan que li fasiam crèdit de lor inocéncia juridica, aital lor a calgut tres ans per pas votar una lei sus la consomacion que auriá ajudat los ciutadans e las ciutadanas per acarar las entrepresas coarralhas[18]; donc, la presa de pausicion politica es clara, son del costat de las entrepresas coarralhas. Es que los votaires de la prima 2007 en França auràn pas oblidat las tres darrièras annadas d’un Jacques Chirac Cocarro Republican, luènh d’èstre lo president de totes[19], èra lo primièr militant de l’UMP ? Elegit, NS devendriá lo primièr president de l’aparthrepublican francés. Podrem anar manifestar e soi segur que las presons seràn pas pron bèlas per las poder emplenar, coma ambe lo poder pòst-franquista en Euskadi [segon Alain Juppé un modèl per l’UMP]. E sem ben partit quand un Max Gallo sosten NS, aital l’OGM electoral se sónan plan UMP quand l’UDF es tant victima de l’omnipartisme o l’oligopartisme. [sapient que i a gaire de diferéncia entre lo MPF e lo FN].
Alara, ambe lo camin istoric de l’UDR/RPR/UMP se la frasa «Donner de l’air» se dèu pas traduire per «tots levat aquestes», per esperar qu’un jorn una dreita francesa siaguèsse democratica e alara diferenta, al cap de l’Estat francés [Soi per l’alternança quand lo partit de l’alternança es convenabla per la democracia] ; es benlèu de l’utopia quand la meteissa esquerra francesa es ufanosa d’aver causit un Georges Frêche pendent quaranta annadas per Montpelhièr, coma un bon dictator chilean o cuban [es maoïsta nacional e socialista, es melhor Cuba pel professor de dreit de l’universitat de Montpelhièr] o un Kader Arif que cercava al Conseil Général la purificacion lingüistica dins la vila de Tolosa a l’imatge del darrièr títol del magazine del grope La Dépêche: «les occitans sont-ils dangereux ?».
L’Union pour la Magouille Présidentielle me fa pus rire, lo bonapartisme o nacionalisme d’expansion francés tanpauc.
Espectators del monde francés ambe frontièras tant naturalas sul batèu planeta, espectators passius de las nòstras vidas panadas per un sistèma centralizat e violent, violent a las extrèmas mai tanben al centre, un pè del cèl obsur e barrat, impossible de deschifrar, sembla se levar de cara a tot ciutadan d’Occitània. Elonhats dels «pòstes de comandas», desprovesits de tota possibilitat d’influenciat sul devenir de las nòstras vidas, sense responsabilitats mas sul batèu ambe simpla clesca que se nèga sus las còstas de Gasconha, un titaniòc, o pels terradorencs sem tal los passatgièrs inpotents d’una veitura fada dins que auriam pus cap contra-ròtle. En passar mai luènh, los profètes de la pòst-modernitat e de l’ideologia de la «complexitat» francesa nos[20] an capitat de convéncer que tot assag per modificar lo qué e lo quin far podriá pas qu’aumentar lo desòrdre, accelerar la casuda, portar l’anarquia [que lo contra projècte seriá l’òrdre francés, tant assegurat d’aver sempre capitat]. La complexitat del real sembla nos forçar a una «passivitat prudenta», a una inpoténcia assumida tala sola possibilitat, non pus per nos encaminar vèrs «lo melhor», mas juste per evitar «lo pièje». Freud escriviá jà que, «fauta de felicitat, los òmes s’assájan a miníma d’evitar la malastrada[21]». Çò que es pas sonque impossible, mas çò que en defòra nos condemna a una vida centrada sus l’inquietud, l’insecuritat e la páur, autrament dirai a la lenta Nagba occitana quitament se volem l’evitar. Paradòxe tragic de totes los que definísson un «destin a evitar»; s’encontraràn, ambe certitud, devath la fòrma de la fatalitat. Una mena de covardièra consensuala nos conselha de nos limitar d’una sobrevida fautasmada per la mòrt, sotmesa a aquesta meta de la mòrt que devriá ordonar nòstras vidas. L’impoténcia, l’insecuritat, aital qu’una mana d’egoïsme son los nivèls de la pretendudas «sapiéncia pòst-modèrna», e los occitans e las occitanas vòtan encara pel liberalisme parisenc e l’extrèma-nacionalisme-d’expansion francés (PT, LO, PCF, PRG, UMP, MPF, FN, MNR, francmaçons o religioses de tot caire). E pels autres partits que nos son prepausats, sem a l’imatge de Freud, evitem –o pas- la malastrada coma lo titaniòc evitarà -o pas- l’icebèrg francés (colbertista, jacobin e centralizat e mal decentralizat).
[1] Lo lentàs de la justícia francesa pròva la fauta de mejan, segurament per s’assegurar que los òmes politics siaguèssen mens condemnats. Aqueste lentàs es estat revelat als mèdias franceses per Na Ségolène Royal, quand faguèt una maissanta comparason ambe la justícia chinesa ; e es vertat que aquesta es expeditiva… Veire lo podium per las estadisticas de condemnacion a mòrt dins aqueste Estat colonialista [article publicat dins SOD lo 3 de febrièr, segur que los EUA auràn de trabalh que capitar de préner la plaça de primièr sus aqueste terrenh de violéncia d’Estat e de sa justícia. E al nivèl de las borricadas SR segur podrà capitar de far melhor que JC, que el s’en va.
[2] Sembla talament al Partido Popular en Espanha.
[3] L’organe de premsa oficial del patronat e de l’UMP, que es melhor que L’Humanité per la linha editoriala e sa regularitat.
[4] Quand ai trabalhat en Lemosin, èra dit de la Corrèza lo parc politic e economic del Jacques Chirac.
[5] Aquel meteis que crompèt a sa femna, que pus tard serà un novèl supòrt de subvencions publicas egalitàrias car republicanas, coma lo leon assegura un bon jaç a sas femnas, per la copa de pials sonat gria per Camelat, la gria de la femna ambe nom enparticulat la pòrta en çò del personal politic UMP
[6] Cal dire que aqueste article pròva que se lo pòble de França nascut a la revolucion francesa, deviá se dividir lo problèma seriá resolgut, ne soi pas segur, tanpauc. Es l’expression reiala de «Los pòbles de França» que es una vertat antropologica, mas una asenada en matièra politica e votacion en França.
[7] La Montagne tracta l’informacion de faiçon impaciala, coma los jornalistas franceses zo sábon far, del costat del poder en plaça, sonque. Aqueste metòde jornalistic francés es tanben lo meteis per las localas de France 3.
[8] Ai notat vins, mas sabi pas se a Clarmont d’Auvèrnhe son tanben especialistas del comèrçe de vin, a París vò, mas en region ? Per la Corrèza, lo negòci del vin èra una especialitat, e lo pòt de vin mai qu’un metòde de transpòrt cap a Bordèu.
[9] Aital se parla tanben de pòble de Dieu, pòble cristian, etc.
[10] L’aplicacion es en politica francesa una realitat la mai virtuala que siaguèsse.
[11] L’inocéncia politica èra encara bèla e lo Canard Enchaîné pas la primièra revista setmanièra de França, E Charlie Hebdo èra pas lo primièr engatjat dins lo centralisme democractic…
[12] E segur en tant que liberal economic a degut comparat lo prètz del tren e de l’avion, mas segur que serà lo darrièr a pensar una taxa environamentala pel querosèn.
[13] Dins una entrevista Raymond Barre respond a la question, «Et l’autre Chirac, donc ? RB : - C’est une bête politique. Je ne lui reconnais pas la moindre conviction, sauf l’obsession du pouvoir. Cela est un fait, et non une jugement de valeur : il adapte en permanence ses convictions aux situations. Il a trahi Chaban pour Giscard, il a fondé le RPR pour se débarrasser des barons du gaullisme et tuer Giscard. Il a accepté de cohabiter avec Mitterrand pour prendre Matignon et pouvoir gagner l’Elysée.» e lo filme de Patrick Rotman difusat per France Télévision zo pròva realament ben, en parlar tanben de la similitud del personal politic de la republica francesa dempuèi la debuta de las annadas 1970, jà un autre sègle. Es un filme que fa páur, car l’elegits es un felin politic, pus lo representant d’un pòble o de mantunes, çò que èra la tòca primièra de la republica, normalament.
[14] E la mediatizacion d’aquò fa rire, son sobretot los jornalistas que me fan rire quand se díson independants.
[15] Car pagada per la redevença de totes/as los/as ciutadans/as, gaire mai.
[16] I a fòrça temps que los nègres de l’apartheid avián pas lo dreit de vòt.
[17] Vos conselhi d’anar veire una reünion politica de l’UMP, e la populacion que i emplena l’aula.
[18] Totes los fornisseires d’Internet, las entrepresas de telefonia mobila e las bancas, per exemple. Demandatz a Que Choisir, que se son fait enganar.
[19] Aquí ai un dobte, totes «cocarro» serián aital lo pòble francés ? Es que cal èstre mai optimista ?
[20] Al mens lo pòble d’Occitània que vòta pels nacional-imperialismes franceses.
[21] Sigmund Freud, Malaise dans la civilisation, PUF, Paris, 1980, p.42.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada