Revendicar Occitània, precisions politicas

Aquí una linha politica que m’agrada de clarificar, revendicar Occitània es pas un romantisme de letrats. La monopolizacion de l’occitanisme a la sortida de las facultats de letras fabrica un occitanisme qu’es clarament desligat de la societat reala ; fabrica un romantisme que s’exprima dins l’expression «langue d’Oc» ; quí gausa parlar de «langue d’Oïl» pel «polit francés» dels jornals de television que nos son difusats dempuèi París, o que l’Acadèmia dita francesa nos manda dins la seuna semantica autoselecionada pels dictionnaires français, a l’amagat, nacionalistas ?

Revendicar Occitània es pensar a gratís una societat occitana, aquò vòl pas dire que còsta pas a las personas que la pensan dins una societat francesa que, sus aquel tèma, acara lo flac occitanisme a las violéncias administrativas del regionalisme d’expansion parisenca ; per exemple, las «piadas blancas» son demandadas per èstre plan dins lo sistèma administratiu francés en Occitània. La gestion francesa d’Occitània fabrica un occitanisme administrat per la pensada politica parisenca, e se fabrica a docina.

Revendicar Occitània es pensar a gratís una societat occitana, aquò vòl pas dire que còsta pas a la personas que la pensan sobretot se es la pensada d’una minoritat.

Donc, benlèu sense demesir la revendicacion occitana, es mestièr de precisar las causas.

Revendicar Occitània es pas revendicar un libertarianisme contra l’Estat, nimai un anarquisme contra l’Estat ; la critica de la violéncia d’Estat es legitima quora es dins l’occitanisme politic, mas vòl pas dire tanpauc que l’occitanisme politic pòt pas èstre etic e non-violent. Lo modèl francés dèu èstre a tota fòrça elonhat del modèl politic occitan.

Revendicar Occitània es revendicar una societat positiva, mai de felicitat pel pòble d’Occitània, es donc una organizacion sociala e juridica per Occitània (que li aparten e que la fabrica coma tot autre pòble sus la planeta), organizacion diferenciada, e organizacion per totes los ciutadans (es pas question de l’apartheid modèl neerlandés, o francés d’Argèria francesa) e serà mai segur que lo vai-t’en-e-tòrna del sistèma jacobin francés, un regionalisme de la pensada d’expansion lingüistica francesa.

Lo sistèma politic de l’occitanisme modèrne es justament en dreita linha de las modernitats que las dictaturas francas an destrusit, e que lo gènius uman a fabricat a l’amagat dins pichonas societats comunalas, comtalas o ducalas, o reialas occitanas. Es pas desligat de la modernitat del XXIen sègle.

Lo problèma industrial francés amb 1 fòto

Ièr al jornal d’ARTE-Tv lo ministre francés e socialista passava a Estrasborg, la cadena locala franco-alemanda filmava.

Dins una sola fòto, se podrà veire lo problèma francés :

Lo poder real alemand es en Bade-Würtemberg per la politica industriala alemanda dins lo land vesin d’Alsàcia : per la politica en Alsàcia, es un Parisenc de la casta al poder qu’amerita de passar sus la cadena franco-alemanda que difusa pertot l’Estat francés en TNT-TDT.

Aquesta fòto pròva que lo reformisme francés es impossible, e sa comunicacion encara pivelada per un sistèma mediatic que pensa parisenc en sortida, car un parisenc en sortida es lo jacobinisme de sortida.

I a un problèma grèu car çò qu’es valabla a París, l’es segur pas valable en region ; mas aquò lo jacobinisme sindicalista, politic o entreprenarial, o a pas encara comprès. En Alemanha, s’daptar al mercat mondial, s’adaptar se fabrica aisidament dins lo land alemand vesin del jacobinisme que li cal vint ans per s’adaptar.

Dins un sistèma francés caporalista, o bonapartista, lo president de la region Alsàcia fabrica la decoracion pel ministre jacobin en visita ; lo ministre president de Bade-Würtemberg parla de SA politica indistriala, directament. E aiçò serà encara piège ambe la novèla granda region que los socialistas son a bastir, per aver pensat una reforma NOTRe en foncion del nombre de ciutadans per region e de las oportunitats electoralas.

Aquela fòto pròva que la BPI, banca d’investiment que los capolièrs politics occitans d’Aquitània e Miègdia-Pirinèus, an capitat d’explicar utila a París, se èra «decentralizada», la BPI es pas encara estada al nivèl que cal per donar l’idèa que la visita del ministre jacobin es ligada al trabalh d’aquesta BPI alsaciana, nimai al trabalh del president del Conselh regional ; lo jacobinisme mediatic quitament a Estrasborg, parla de la politica industriala sonque perqué lo ministre parisenc passa a Estrasborg.

La fauta de mèdia local alsacian que difusa per tot l’Estat francés e perqué pas en val de Rin, es lo tipe de mèdia que fauta en region fòra la parisenca que sense qu’ela pensa son biais de veire las seunas zònas politicas e economicas d’influéncias.

Se los toristas nos ajudavan a mestrejar…

Se los toristas nos ajudávan a mestrejar l’ignorança francesa en Occitània ? Que podrián far ? A mestrejar l’avuglament politic francés en Occitània ?

Sabi pas lo temps que fa a Milhau, sabi que Catalans i son passats ... exemplars catalans ! E encara pas un Ofici de Torisme dona en Occitània estadisticas per saber se los «espagnols» son aragoneses, galicians, bascos, o catalans ! Que fan los Bretons en visita en Occitània ? Demandan estadisticas bretonas dins los Oficis de Torisme en Occitània ?

E se cada torista estrangièr protestava a cada ofici de torisme per l’abséncia de visibilitat de l’occitan ?

Se cada torista estrangièr passa en Occitània, fabrica son estacament a Occitània coma país lo melhor pels toristas e nos manda una fòto a me, mai tanben als fialats dits socials, FB, Twitter o G+ … pensatz que lo personal politic o veirà ? Que los mèdias franceses faràn un ajornamiento sul tèma ?

E se cada Occitan que recep un grope de toristas fabrica materials mediatics per explicar aiçò … l’onda serà pro granda per èstre entenduda sul tèma de la discriminacion francesa en Occitània ?

Armènia : es sus la talvera qu’es la vertat

#Armenia #GenocideArmenia #Libertat 1915, lo chaple dels cristians armenians en Turquia pòst Otomana se fabrica en plena guèrra de 14/18, devenguda pauc a pauc mondiala, ailà ambe l’ajuda tecnica del regime prussian, lo regime amic, los aligats per la guèrra Prusso-austriaca contra una autra partida del continent europèu. Lo regime Turc que seguirà negarà l’istòria dels chaples seus, chaples que son devenguts corrents un pauc pertot sus aquesta planeta al fila del XXen sègle, sobre l’esquina de comunautats umanas plan diferenciadas : Josius, Rròms, Omosexuals, Protestants, Comunistas, anti-Estalinians, anti-Lenistas, Hotó/Totsí, republicans independentistas de Lorrena-Alsàcia, Indigènes d’America (un sègle abans), Indigènes d’anuèch al Brasil, Chaples de Libèria, Chaples cristians en Argèria, Chaples dels Cristians al Sodan, Chaples dels musulmans pels Bodistas, etc. La lista del XXen sègle es longa, aquela del XXIen sègle serà autanplan longa, malastrosament segur jà.

La rason es l’ignorança e la fauta de transmission dels sabers politics populars.

Paul Froment, lo poèta, a donat una lutz particulara a la talvera, dempuèi pensi que la talvera donava la relitat d’una societat sancièra, mas quora un subjecte politic se dèu d’èstre tractat, es tanben sus la talvera que se trapa la vertat, Istinia e Pravda coma díson los Russes.

Ieu ai sempre pensat que l’esquerrisme capborrut que pensa pas l’istòria de las esquèrras o dels regimes etiquetats d’esquèrra, èra un dangièr per l’umanitat, dins un programa de fRance CULture, lo concepte armenian de «viure a l’”ompra” de Lenin» trapa una descripcion pro aisida d’entendre. Pròva del dangièr d’un militantisme comunista, pastat de sovietisme, avuglat per la propaganda sovietica (coma l’es anuèch del Putinisme), e que, encara anuèch, a semiat un pauc pertot dins los gropusculs esquerristas d’Occitània (Libertat) o Catalonha (CUP) ; per aquestes escampilhats de la memòria umana, lor conselhi d’escotar aquel programa :

Dins lo camp dels etnistas de l’occitanisme (Partit de la Nacion Occitana, Fontanistas), conselhi d’escotar un autre programa, perqué la «damorança de l’espasa» es la resulta clara del netejament etnic modèl turc ; tanben dins lo programa de fRance CULture, s’i parla dels problèmas de transmission de l’identitat e de la manièra qu’una societat masclista (coma l’es la musulmana) fabrica problèma per las generacions futuras, sobretot per aquelas qu’an de s’amagar aprèp un chaple (se cal imaginar en Occitània, al XIVen sègle quand lo protestantisme arriba aprèp lo catarisme, e totes los sègles aprèp) :

D’aquel programa, se podrà entendre qu’un Estat etnicament pur es impossible e, Euròpa, nimai pertot sus aquesta planèta. Mas cal bastir un Estat de la laïcitat, sul modèl occitan, que respectèsse totas las manièras d’èstre, tot en imposar par als autres regimes juridics que toquèsse a la libertat d’expression de totes los gropes de la societat, femnas ges oblidadas, amagadas.

Puèi als dictator de la violéncia per resoldre los problèma, Hrant Dick matat, es un sant democrata, que nos cal pregar d’aver en memòria, per sempre. Agòs es sa revista.

Lo programa installa clarament la diferenciacion entre la ciutadanetat (la lei dins l’Estat, e son respecte) e la nacionalitat (desligada de la religion, lenga e cultura reconeguda e respectada oficialament). Es la linha politica describuda per un Cornelius Castoriadis dins son trabalh de recèrca per l’etimologia dels mots, e las istòrias de l’emplec dels mots; son elements basics per la pensada occitana modèrna.

Aquestes tres programas longs de fRance CULture an fòrça a aprendre a un fum d’occitanistas, capborrut de la teoria jacobina francesa, principalament a esquèrra, mas pas sonque, catolics o prega-diu del cristianisme occitan ; i a tanben ancians o actuals comunistas.

Se cal imaginar Marselha coma una capitala occitana, mas tanben coma la capitala d’aquela Armènia qu’a suportat coma Occitània, totes los castigs politics dels totalitarismes de la Mar blava dels Mòrts o migants d’anuèch e dels passats. Marselha es la talvera de la memòria viventa dels pòbles mesprezats en Miègterranèa. E los Armenians son albergats en Occitània, per viure al país nòstre, e son pas los sols. Quí los infòrman a Marselha del castig francés sobre Occitània ? Es sus la talvera de la coneisséncia que se trapa la vertat ; paul Froment : «es sus la Talvera qu’es la libertat», païsan de Pena d’Agenés que se suïcidèt a Lyon, per èstre pas sordat francés forçat. La talvera francesa mòstra gaire sens que sa similitud al regime dels «Joves-Turcs».

Las colors armenianas a Marselha me fan pensar a-n aquela talvera de la memòria umana, universala memòria que la devèm tanben transmetre en lenga occitana.

Mas l’armenian es lenga oficiala en Armènia orientala, e tòrna a l’ensenhament en Armènia orientala. Mas l’Armènia (Orientala, diapòra, ciutadana e democrata) tòrnarà l’identitat armeniana a la populacion «a l’ompra de l’espasa».

-°-

E aqueste maitin, Vilaweb (en catalan), tòrna publicar l’article del 02032015, per informar Catalonha del genocidi d’Armènia.

-°-

Un pòble ferit jamai abandona sa memòria, e los turiferaris pagaràn un jorn.

De las eleccions dins lo Reialme-Unit

De las eleccions al Reialme-Unit, en Occitània, podèm seguir una mira politica clara, èstre contra l’aleugença de las capitalas (e de las facturas de las capitalas centralistas):

Cal desgalhar lo vòt occitan pels partits parisencs ? Qu’es aquò un partit parisenc ? Es un partit que fabrica candidats que son estats pastats politicament pels Parisencs. Es la vassalitat parisenca per èstre candidat en país occitan, vassalitat que dura dempuèi 8 sègles e malgrat las revòltas dels tolzans contra l’envasidor e inquisidor Simon de Montfòrt.

Aital podèm considerar los dos candidats de las eleccions dins la novèla region sense nom (Sud-Occitània), los candidats UMP-UDI e PSf-PRG son exemplars sus aquel sicut :

1 / Carole Delga, de Comenge (femna e de Comenge degalha gaire lo fait qu’es criticable), coma lo sistèma es aital (los Occitans an abandonat lo poder politic a París lo 22 de setembre 1792), las elitas politicas fan facturas (veire bilhet següent) a París, es de dire son pastats pel sistèma jacobin.

2 / Dominique Reynié, en portar un nom occitan que nos explicarà lèu qu’es lo son enraiçament occitan, es lo candidat designat pels 40 pilars de l’UMP-UDI la setmana passada. El es un «politologue parisien», un sapient de la casta parisenca, mas concretament l’avèm jamai vist sul terrenh de la pensada occitana en país occitan.

Mas atencion, la partidocracia que se presenta en Occitània, pensa pas sovent OCCITAN abans d’èstre politicament digna per la gestion compassionala francesa donada per decentralizar un Estat que pauc a pauc poirrís per la coèta, o pel monilh del monde, per la vida parisenca de l’elita republicana francesa.

-°-

Recebut al maitin - Cal pas oblidar los amics del regime sovietic nuclearista, los amics UMP-UDI. Els oblídan pas de far plan al lòbi nuclear !

E oblidar pas que la promessa socialista sul nuclear es pas encara an aplicacion, tres ans aprèp l’eleccions en aligança ambe EELV, e que fasiá partit de l’accòrd, la bofonariá o accòrd politic de dupa.

fRança, qu’es aquò ? tres figuras explícan

Es una casta republciana sortida de las classas dels elitas. Elita que desgalha la moneda publica collectiva, la moneda publica que los occitans an daissat gerir per fRança (dempuèi lo 22 de setembre de 1792) (fRança vòl dire l’Estat francés, republican o autre regime), e sa cara administracion bonapartista.

Radio France n’es la votz del mestre, France Culture o explica aqueste maitin. Mas la novèla presidenta autoseleccionada pel CSA, gropament de la casta francesa, o praticava dins un entrepresa que viu sul mercat de l’Estat francés, e que l’Estat francés li autreja lo mercat dels Estats europèus.

E cal notar tanben que l’article sortís de L’Express, non pas per argumentar sul tèma de la moneda dels Occitans, mas per donar una vision de l’esquèrra que «favoriza» –se gon els, la draita jacobina francesa ; je ne suis pas dupe. Mas es una realitat politica e economia occitana, car los Occitans la pagan la factura del centralisme parisenc, e Radio France tanben, servici dit public que refusa de bastir programa digne (non pas compassional) en occitan, lor cal bombas coma en Corsega, benlèu, en Bretanha e Iparralde (que emetedors an sautat un còp èra).

Dementre que la casta parisenca interdit a la populacion occitana d’aver los seus pròpis impòsts (e donc lei collectiva) coma resorga collectiva clara e comprenedoira, la decentralizacion autoriza sonque l’emprunt sul mercat mondial, mestrejat per las bancas parisencas, ancianas bancas d’Estat jacobin (formada ambe una elita italica), e la populacion decidís de trabalhar a gratís pel collectiu, sense èstre reconegut per sa nacion e sa volontat d’èstre en comun coma Occitans de Comenge.

Aquò me recòrda l’arribada de l’occitan dins lo mètro ; la decision politica es estada de far trabalhar una agéncia de comunicacion parisenca, que ela a fait trabalhar a gratís los actors locals, coma se l’intermediari parisenc èra una necessitat per aplicar una decision politica tolzana.

Puèi per las eleccions regionalas, los partits castics mandan candidats pastats al sistèma que fabrica facturas a París, o fornisseire de servicis que se pagan cars, son al’PSf-PRG e a l’UMP-UDI. Es lo bipartisme autorizat pel jacobinisme ; aiçò nos còsta pro car sempre e fabrica pas competéncia en Occitània, mas justament fabrica lo contrari, l’asserviment politic e economic. Nos damora los de EELV o del FN … veire las listas discidentas, o del MoDem.

O coma l’Estat fabrica tanben una casta europeïsta e nuclearista, al nivèl internacional del continent, aqueles son a nos gastar la vida futura per aver lo minjar correcte per pensar melhor, e donc sense els, en favorizar una multinacionalizacion de la mediocritat del minjar e beure.

Alara, coma la lei es fabrica pels Parisencs amics del facturisme collectiu, devèm esperar aquela lei per l’occitan….

-°-

Casta parisenca de dreita, un autre exemple :

La color politica del bipartisme francés es pas un problèma per enganar los pòbles del monde, i a pas fòto entre PSf-PRG e UMP-UDI, es un sistèma que pausa realament problèma a Occitània, e donc al monde.

Mas a còps, los que son estats fòrabandits per la casta francesa, e de lenga francesa son d’escotar.

D’escotar en Indonèsia, benlèu. Mas non pas coma una exemple francés, mas coma una exemple universal.

Migracion e problèmas politics

La migracion es un problèma politic grèu, mas sampiternalament un problèma de las estructuras politicas, dels Estats que vòlon se protegir, quora i a pus d’Estat, la migracion s’intalla sovent en nom dels Estats expansionistas.

La migracion es sistematicament objecte de manipulacion ontologica a l’immigracion, e forana pels sistèmas politics exteriors.

Es evident que tot migrant se dèu d’integrar a als societat d’arcuèlh, mas quora la societat d’arcuèlh es assimilacionista e emplega la migracion al seu pròpri servici per aumentar son poder e sa pensada politica jacobina, que cal far ?

E quand un poder francés en Occitània, importat per fòrça, respecta pas Occitània, sa lenga e sa civilizacion de patz e de convivéncia, que cal pensar ?

E al meteis temps, quora i a doás manièras de pensar la migracion, que dèu pensar los qu’an d’èstre forçat per migrar, puèi que son forçats de recebre migrants sense consultacion, sense aver agut lo temps de formar un Estat per los arcuelhir, que cal pensar de la justícia sul tèma ?

La migracion dels Andalós a Barcelona es estada emplegada per castilhanizar Catalonha, a pas capitat, mas aprèp 1939, Barcelona parla tanben espanhòl, e catalan a partir de la fin del regime qu’a manipulat las populacion de migrants.

Las populacions localas germanicas son estadas emplegadas pel nazisme per indicar la dimension de la granda alemanha modèl Adolf Hitler. Ambe en cap la teoria que ont i a d’Alemands, es Alemanha e donc «an dreit a un territòri que respecta la civilizacion alemanda». Aquò a creat una migracion alemanda en Alemanha, forçada per aver seguir aquel tipe de pensada politica extremistas e pas aver vist las consequéncias aprèp la defaita dels extremistas alemands.

Aprèp 1830, arribada dels Franceses imperialistas a Argièr, la Comtea de Niça e lo Reialme de Savòia èran pas de l’Estat imperial francés, los Magrebins de lengas arabas e berbèras an agut de suportar l’arribada de migracion europèa, coma tot lo continent african. Aquel migracion èra de diverses tipes de factura politica, forçada per diferentas manièras (esclaus, populacion de presonièrs, migracion politica, migracion economica, tot aquò coma sempre).

E aprèp 1962, la migracion forçada es devenguda europèa e berbèra cap al continent europèu, los batèus èran aviat afretat dempuèi Marselha, Seta, Tolon, Niça o Itàlia, gaire per l’Espanha franquista. Del temps de las colonizacion politica de l’«Algérie française», Argèria èra fRança, de sempre aquela del regionalisme d’expansion parisenca ; Occitània ne subirà las consequéncias sense n’aver las possibilitat d’arcuèlh cultural e lingüistic coma o pòt pensar una Reina de danemarc ; aviam pas de poder politic occitan per o far. Son sempre los pòbles qu’an pus de poders politics democratics ontologics qu’an problèma per recebre la migracion. Se trapa que lo vòt extremista francés a debutat per Lengadòc e Provença (ambe al cap un ancian militar francés de la «guèrra d’Argèria», guèrra dita pels republicans franceses de pacificacion republicana) ; aquel partesan nacionalista francés refusa lo 19 de març de 1962, los accòrds helvetics qu’an acabat ambe lo regime francés al Magreb, e preparar las migracions e renonçaments politics republcians francés, parisencs mai que tot, los Occitans existavan pas e las comunas occitanas an degut suportar la migracion consequenta.

Uèi en 2015, se compta, en occitània, encara, lo vòt FN en foncion de las zònas qu’an recebut lo mai de migrants argerians qu’an suportat lo colonialista republican francés, europèus e berbèrs. Mas la question se pausa, èra un partit d’expression nacionalista qu’aviá mestièr de petar lo sistèma bi-partesan francés, sembla aver convençut ambe aquel programa exclusion e sobretot programa d’avuglament istoric, es qu’aquel partit grandirà en cambiar la vision politica que pòrta ? La responsa es non, car los autres partits franceses an la basa similara de pensada politica francesa. Qui a oblidat que lo PC Algerian es jamai estat reconegut pel PC francés ? Qui a oblidat que lo PC francés portava la paraula d’exclusion, enbarrament de las frontièras, per evitar que la migracion fosquèsse objecte de manipulacion del patronat ; quí oblida que lo sistèma francés es ontologicament un grèu problèma per Occitània ? Quí ? Es aquel que gaita pas fòra per saber çò que se debana –per exemple- dins la Catalonha vesina que pensa per ela-meteissa sa vida nacionala.

Alain Lipietz explica : La sortie de Hollande contre le FN qui « reprend les tracts du PCF des années 70 » est certes d’une insigne maladresse, d’un point de vue politicien, comme le « débaptême » de la place Georges Marchais à Villejuif. Mais, d’un point de vue historico-politique (au sens profond du mot « politique »), elle est parfaitement exacte et nul parmi ceux qui militaient « à gauche » mais en dehors du PCF à cette époque n’en a perdu la mémoire. Jamais les non-PCF ne pourront oublier le « produisons français », la manif de Montigny, le bulldozer de Vitry lancé contre un foyer de travailleurs immigrés sur ordre de Marchais par le maire communiste (lequel en restera d’ailleurs marqué et, ayant pris sa retraite, fera part de son désarroi d’alors).
Tiens ! d’ailleurs je le rajoute à la liste des « antécédents à gauche » du national populisme : clicatz aquí

Alain Lipietz tòrna en plaça lo PC que protesta contra una frasa de François Hollande (sus Canal Plus un dimenge de programa especial, modèl Putin de programa), mas sembla que lo PCf a oblidat las accions passadas del PCf…

La migracion es sempre estada objecte de manipulacion… e i a pas de migracion bona, o sana, per la civilizacion del XXIen sègle. Pauc impòrta sa qualitat economica, cap migracion es bona per la sentat umana, e per la bona sentat de la pensada politica.

Es un migrant gallés qu’es devengut dictator a Londres, Cromwell ; es un migrant georgian qu’es devengut dictator sovietic a Moscó, Stalin ; es un migrant galician qu’es devengut militar e dictator a Madrid, Franco ; es un migrant renegat republican còrse qu’es devengut dictator europèu e francés, Napoleone Buonaparte ; es un migrant sicilian qu’es devengut dictator republican a Roma, Mussolini ; es un migrant austriac qu’es devengut dictator elegit alemand, Adolf Hitler ; es un pòble de migrant dels republicans neerlandeses que son devenguts los actors de l’apartheid en Africa del Sud ; es una populacion de migrants europèus que son devenguts exterminadors dels pòbles amerindians ; etc…

Sempre la migracion es instrumentalizada, los jiadistas o sábon e emplegan la migracion africana per donar un messatge als Europèus ; avèm pas acabat de pagar las annadas de colonizacion africana ; qui a decidat aquel colonialisme senon un sistèma de poder que se pensa arrogant e superior, tipic del jacobinisme francés.

Armènia, un problèma diplomatic d’auèi

Dins un programa especial en francés, RCF, ràdio catolica de Lyon, prepausa un programa especial, o podètz escotar en linha. Es en lenga francesa.

Es vertat que lo genocidi armenian, lo primièr del XXen sègle (*), es un grand questionament sus lo ròtle de la comunautat internacionala per far pression sus un Estat que respecta pas los pòbles forans e que respecta pas tanpauc sas populacions, los pòbles dedins, ni mai se trapa ajudar los democratas en Síria. Lo genocidi turc en Armènia occidentala son 1,5 milions de mòrts e damora pus que 50.000 armenians en Turquia, e s’amagan ! Donc la situacion de dignitat per totes los ciutadans de Turquia es pas brilhenta, malgrat tota la propaganda musulmana sul tèma, e l’etiqueta politica de République laïque, etiqueta que coneissèm plan en França per èstre una manièra d’amagar l’etnisme d’expansion, un regionalisme especialament destructor de la diversitat umana.

*

Donc per la diplomacia mondiala, la nacion armeniana pausa un gròs problèma, son pas terroristas, son integrats dins totas las estructuras etaticas europèas, fan pas manifestacions religiosas o lingüisticas dins los luòcs publics, an escòlas que son pas escòlas de fabricacion d’extremistas, vívon en patz, pertot ont son, per exemple en Occitània ( tròp discreta ! ), entre Borg-lès-Valenci e Marselha, o fòra en país de Lyon o Dalfinat.

Armènia sancièra, orientala e occidentala, pausa una question sus de qué cal far de Turquia en defòra de l’emplegar a l’OTAN ? Es que l’OTAN a pas vergonha d’aver Turquia coma basa militara en Mar Miègterranèa ? Aquò sembla que òc, car Barak O’Bama que sembla donar una imatge de preire de la democracia pels pòbles, sul tèma aquel se cala, e refusa de far pression sus Turquia.

Dins lo meteis camps, Barak O’Bama refusa de far pression sus Israël, per dignitat dels pòbles dedins l’Estat d’Israël, e Israël se trapa dins lo mesme camp, per la semantica, que Turquia contra Armènia (sancièra).

Lo balhèti de l’ipocrisia diplomatica debuta aital ambe Turquia, Israël e EUAN, quora se parla d’Armènia.

Los democratas e darrièr venguts coma Estat independent, lo Parlament d’Ucraïna a fait la minuta de silenci per commemorar «lo genocidi dels Armenians».

Mas n’i a d’autres …. son sus la fòto aquí :

Putin qu’a coma politica la granda Rússia fabrica una teoria politica que sembla a la politica dels Joves-Turcs, sense chaples pel moment, e que se pausa sus una ideologia de la Glèisa ortodòxa. Mas que pensar de la repression contra los Tartars en Crimèa «liberada» per la «democracia russa» ortodòxa ?

François Hollande, o puslèu tot tipe de president republican francés, que dins l’Estat francés son incapables de votar una lei per als ditas «langues régionales», e qu’an participat a l’armament de Turquia o d’Israël, puèi dels musulmans d’Aràbia, que mantunes son pas democratas, es pas al nivèl que los Armenians pensan ; mas lo clientelisme sentís las flors que vesèm sul monuments tolzans (veire pus bais).

E los que son pas sus la fòtos son tanben grands democratas amagats ; al parlament de Belgica, la pression turca, frena perqué lo mot «genocidi» fosquèsse pas emplegat, e la pression turca se fabrica per la preséncia de turcs en Alemanha per non pas aver un resson politic mai fòrt en Alemanha, o Àustria o Confederacion Helvetica.

Sus problèma un pauc complicat, la diplomacia chinesa s’amaga.

I son çaquelà estats en Armènia orientala, Erevan, quasiment de totes los continents ; es la pròva que la diplomacia armeniana –de l’estat novament independent- es d’una granda fòrça.

E aiçò es degut majoritariament a la diapòra. Installada en Rússia, mai tanben en França, País de Lyon, Granòble e Occitània de la val de Ròse.

Los Armenians d’Occitània son integrats pertot, e a còps an daissat piadas grandas, mas pas en violéncias, brica. A còps son considerats coma una clientèla electorala, utila. Sempre en traça esperançadoira per la patz entre los pòbles, aquí a Tolosa :

Çò d’estranh es que l’occitanisme (vièlh de un sègle) a gaire parlat del problèma que pausa la volontat de patz del pòble armenian ; e normalament, deuriá pas èstre un problèma, portar un esperit de patz sus aquesta planèta, emplenada de violéncias d’Estat.

Es vertat que pausa tanben l’idèa de mantunes occitanistas d’aver un Estat per un pòble que parla sa lenga, e dins lo cas de Turquia d’anuèch, coma dins lo cas de França, aquela teoria dita etnista a portat a genocidi armenian en 1915, ambe una granda manipulacion turca dels Kurdes.

En diplomacia, los Armenians son exemplars. Los violents o sábon.

Ièr èra la commemoracion en Armènia

Èra la data de la debuta del chaple turc contra los Armenians. Aquò farà 100 ans, al mièg de la guèrra de 14/18. Èrem donc en 1915, pauc aprèp serà la revolucion de 1917 a Moscó. L’impèri Otoman èra atacat de pertot, al entorn de la Miègterranèa, e quitament al Sud per las tropas austrialanas e neozelandesas (del famós Communweath britanic).

L’istòria de la fin de l’impèri Otoman es çaquelà –ambe la fin de la debuta del federalisme austro-ongarés- una granda pagina de la fin d’impèris d’ancian regime, sul continent europèu o a l’entrada de la peninsula europèa. E alara dins lo mitan esquerrista francés se ne deuriá autanplan parlar que la fin de l’impèri rus blanc, non ?

Dins lo mitan esquerrista francés, se parla sovent d’occupacion per las tèrras arabas (palestiniana en Israël) ; e donc aiçò dempuèi la creacion de l’Estat d’Israël, e la catastròfa majora en tèrra dels Sultans Otomans, e la guèrra qu’an perdut a costat de las tropas NaZi alemandas.

Mas se parla gaire dempuèi 1915, de l’occupacion aprèp un chaple etnic, de l’Armènia occidentala, pauc dels esquerristas ne parlan, e sobrepas jamais dins los mots qu’ai poscut legir en francés ièr a la commemoracion de Tsitsernakaberd. L’esquerrisme francés ne vòl pas parlar, e la dreita vòl pas votar per reconéisser lo genocidi, alara qu’es tanben un argument per indicar los problèmas que pausa la republica dels Joves-Turcs dempuèi sa creacion, e son islamizacion recenta.

Alara vaquí un parcada portada en fin de la gròssa onda de ciutadans armenians qu’an portat flors (pas armas) dins lo luòc de commemoracion de Tsitsernakaberd, prèp de Erevan en Armènia orientala, aquela qu’es estada sovietizada abans l’independéncia actuala.

Se me volètz pas creire, pendent mai de doás oras, an passejat sus los ecrans armenians, las filas de paraplèja que podètz veire aquí en fòto :

A la fin de la manifestacion quora los oficials son partits, las pancardas revendicativas an florit, discretas, mas seguras, e portadas en collectiu per una massa de gents de tot atge, acompanhadas de la bandièras armenianas sovent ; ai vist çaquelà passar una bandièra francesa, vertat que la populacion armeniana qu’a fugir en 1915, s’es installada a Marselha, Avinhon, Valenci e Lyon, per trapar trabalh dins las usinas de la valèia de Ròse, aquí an fondat mantunes centres culturals, qu’a Lyon e Marselha son devenguts consulats e centre de comèci franco-armenian.

Dins lo bastiment de la commemoracion se pausava flors, amotlonament de flors, pauc a la debuta, los caps d’Estat en primièr, pauc çaquelà :

Puèi la nacion armeniana sancièra, o quasiment, a amotlonat las flors :

Puèi al final, es una bandièra armeniana longassa qu’an clavat lo monument de recòrd a la debuta del genocidi armenian a Istanbul, pel chaple dels Armenians de la vila (per èstre d’una religion qu’èra pas aquela dels musulmans de l’endreit), puèi dins l’Armènia occidentala, coma l’indica las doás mapas presentas dins la manifestacion internacionala.

Sembla perqué los «Joves-Turcs» èran volontaris per fargar una republica laïca, aquel chaple interessèsse pas los estudiants e actors politics per èstre recuperat ni a l’esquèrra (nacionalista francesa), ni a la dreita (nationalista francesa). Fins finala èran plan volontaris per destrusir lo balanç fragil e etnic d’un Estat pluri-etnic, e d’ancian regime, que lo sistèma otoman aviá capitat de servar sègles e sègles, mas que, vièlh, aviá segurament mestièr de renovelament ; se faguèt sus la sang dels Grècs e dels Armenians.

Estranh, dins aquel combat de reviscòl de las dignitat etnica dins l’impèri otoman, se trapa que los kurde –qu’an tanben participat al chaple contra los Armenians- trapan, els, lo dreit d’èstre sostengut pauc impòrta lo discors politic qu’an portat en Euròpa occidentala.

Estranh tanben que del Liban, digun, aquí dins la «sainte France», digun recòrda dins lo mitan integrista catolic francés, que la religion fòrta es cristiana, mas pas catolica.

La republica laïca de Turquia a plan bona esquina a l’imatge de la santa republica francesa aprèp la revolucion dita francesa de 1789.

Donc los armenians quora son arribats en Occitània, per s’integrar èran plan bona bèstia, vist que la casta francesa republicana, li agradava pas d’aver critica del sant regime que se disiá laïc sul modèl francés. N’avèm vist la resulta, ara, quitament los kurdes lo supòrtan pas, aquel regime e çaquelà, coma los Occitans, an plan collabirat ambe lo regime, per exemple en Armènia occidentala…

Donc l’esquèrra francesa s’aucupa dels kurdes, e la dreita francesa refusa de votar per regularizar lo punt de viste istoric sul genocidi armenian, cal dire que Turquia s’es sempre plaçat del costat mondial del mai armat, es segur per aquesta rason que Barak O’Bama gausa per emplegar lo mot «genocidi» car seriá pensat coma un insulta diplomatica cap al regime musulman d’Ankara.