Nakba e lo nacionalisme francés o/e israëlian

La Nakba, podèm veire la fotografia partesana per n’aver una idèa, aquí.

Aquel document es per la reflexion collectiva ; es de cap manièra mon punt de vista. L'Estat d'Israël es pichonèl, la proprietat privada a format l'Estat de las populacions que son devengudas israelianas, e vengudas majoritariament de l’expulsion europèa e d’una organizacion qu’a portat aquesta populaicon en tèrra santa o considerada aital, en crompar tèrras o espoliant tèrras als proprietaris ancians, arabes en majoritat. Debutas : La venda de tèrras agricòlas es un fenomèn que sabèm uèi en banlèga tolzana, en enlevar lo fenomèn de nacionalisme sul modèl francés, Israël, Estat novèl e legitimat per l’ONU a la sortida d’una guèrra mondiala, es format d'une dimension pichonela ; parallèls pòdon èstre fait simplament, ambe las dimensions dels departaments (Lanas + Gironda), en préner los departaments lo mai bèl d'Occitània. Lo problèma del nacionalisme d'Israël es qu'es estat transformat, partit del nacionalisme de la primièra partida de la revolucion de 1789, dinca 1791, es tranformat en nacionalisme al modèl francés d’anuèch, 1791 al delai, e sabèm nosautres Occitans e Occitanas coma aquel nacionalisme nos a enganat... De la ciutadanetat entre las nacions amigas (primièr 14 de julhet èra la fèsta de la federacion, los dreit de l’Òme èran tradusit en 7 lengas de l’Estat dels ciutadans autoproclamats per una elita que nos representava fins a 1791), sèm passat de la nacionalitat englobanta e ciutadana, que refusa, sonque a partir de 1992 per escrich dins la dicha ConstituTion française, lo plurilingüisme dins l'Estat centralista e jacobin. Lo modèl francés es ara lo modèl Israëlian, e coma en Israël se pausa en França la question del modèl ... de quina manièra se podrà far marcha enrèir ?

De quina manièra podèm oblidar Ernest Renan e Maurici Barrès per bastir un Estat de ciutadans, de quina manièra mo dèl engimbrat en Israël podrà èstre cambiat ? Se Israël lo sistèma sembla impossible de cambiar, es que lo sistèma frnacés actual podrà èstre cambiat per destriar la ciutadanetat (lo juridic per totes/as, e per totes los locutors e totas las locutriças) de la nacionalitat (la descripcion antropologica).

Vaquí l’error que cal pas desvolopar, la pensada aquí junta, de la revista Tornaveu en Catalonha, es la pensada de l’esquèrra francesa que l’amaga çaquelà, mas que reberta la vida politica dins lo cap dels socialistas catalans. O aquela tanben basada sul maxisme es tanben una error marxista.

La primièra pensada a creat lo netejament lingüistic francés (zo suportèm uèi), per aiçò es impossible d’acceptar del punt de vista de la sobrevida de la diversitat lingüistica, aquí e sobre lo planèta.

La segonda es fòrabandida per rason de l’Istòria del marxisme… e aiçò per longtemps. Michel Dubet, nacionalista francés, ne sap jogar d’aiçò, tot en explicar qu’es d’esquèrra dabans professors del SGEN-CFDT dissabte passat.

Las meunas referéncias son los libres d’en Cornelius Castoriadis «la cité et la loi», «Histoire et création», «Thucydile, la force et le droit», o lo libre de na Isabel-Clara Simó sobre lo nacionalisme, o d’en Jürgen Habermas sobre l’Estat aprèp lo nacionalisme (d’expansion, per aver la patz en Euròpa), Monserrat Guibernau sobre los nacionalismes (per n’aver una fotografia independenta e sapienta), d’en Marcel Détienne «l’invention de la mythologie» per destrusir los mites dels nacionalismes d’expansion e los autres, d’en Marc Ferro «le ressentiment dans l’histoire, comprendre notre histoire», d’en Lorenzo Bonoli «Lire les cultures, la reconnaissance de l’altérité culturelle à travers les textes», d’en Robert Lafont «L’État et la langue», d’en Pierre Leroux per sas idèas umanistas,  etc… Mas cal pas oblidar Montaigne, Montesquieu o La Boétie, e los plaçar dins lo contèxte gascon o occitan, una expression en lenga francesa per explicar a França çò qu’an matat en Aquitània (nos cal pas èstre tocat per l’assimilacionisme francés, que pensa francés tot çò qu’es escrich en francés, en lenga del rei dels Francs, es de nacional-expansionisme).

Lo problèma del primièr sistèma es que se pensa gaire reformable, e segur d’el, per imposar lo sistèma de faiçon sampitèrna, aquí e pertot, quitament en Africa (aquí ont caldriá cambiar las frontièras coma al Sodan)… Existís çaquelà sonque dempuèi un pauc mai de 200 ans. Lo sistèma d’Aquitània, destrusit per l’arribada dels Franceses en 1453 (chaples dinca 1470), existava dempuèi 400 annadas, 400 ! Lo sistèma de Navarra existiguèt dinca la votacion per donar lo poder a París en 1791, coma pel Comtat Venaissin a la meteissa data… Podèm dire tanben que lo sistèma de Piemont es estat destrusit per assimilar Savòia e Niça a França, la diplomacia francesa es logica, legitimista (normal), e fonciona ambe lo patern següent : lo nacionalisme francés es englobant e sempre aital, l’avèm poscut verificar ambe Mayotte, e, la francizacion forçada o departamentalizacion que s’i installa contra lo plurilingüisme, e lo respecte de las lengas del territòri, totas las lengas, dins un contèxte que sembla per la dimension geografia a la Palestina-Israël.

Podèm tanben notar los dreits e costumas d’Agen, Bordèu, Peirigüers, Tolosa, etc. Quasiment son constitucions de micro-estructura, comuna-Estat, similara al sistèma italica. Aquelas estructuras son segurament pas del bon nivèl pel XXIen sègle, mas per l’epòca èran melhorras que lo sistèma dictatorial reial franc… transformat en 1789 per una revòlta importada a París, alara qu’èra jà dins tot l’Estat reial emergenta dempuèi dètz annadas. A Bordèu abans l’arribada dels Francs, lo poder centralista e dictador francés, lo ciutadan aviá lo dreit per se defendre… çò qu’èra pas brica lo cas a París ; l’arribada dels futurs Franceses en tèrras occitanas es estats un retorn a la republica romana, una piada en darrièr.

Es que podrèm longtemps interdire als pòbles d’exprimir autras causas que conceptes qu’an res de veire ambe la realitat del terrenh, las realitats istoricas, e la geografia politica e fisica dels territòris concernits ambe l’installacion de pòbles qu’an dreit a la dignitat coma l’explica la Carta de l’ONU de 1947, e la partidocracia interdire longtemps aquesta expression en França coma en Palestina per la partidocracia d’Israël ?

Es pas sonque un subjecte, o question, conceptual, es tanben una faiçon de viure la representativitat dels elegits, d’èstre democrata o republican, se volèm oposar los dos tèrmis segon Michel Dubet :

La republica, sa partidocracia e los sindicalistas CGT, an imposat lo nuclear en França, vesètz ma linha politica de menar las causas publicas. Es complicat de téner, mas es la democràcia, es lo complèxe contra los simplismes tecnocratics.

-°-

Puèi, debuta en fin de mai 2011 lo festenal Sèm e Serem a Tolosa.