Déchéance de la nationalité, lo dreit francés de l'apartheid arriba

Dempuèi mantunes jorns los socialistas al govèrn son a trabalhar una capacitat politica plan comuna dins aquel camp politic, l'apprenti sorcier del dreit republican parisenc, d'aquel regionalisme que sap ierarquizar las lengas e los pòbles (o sabèm al fial de la seuna istòria recenta).

Perqué los socialisats son apprenti sorcier del dreit republican ; n'avèm l'exemple de junh 1992, al moment del vòt per s'adaptar al tractat de Maastricht, que Chevènement a portat a-n aquel moment la flama nacionalista del netejament lingüistic dedins la constitucion dels Républicains franceses. Ai un pauc d'expériénciua e de vida darrièr ieu e me remembri la meuna primièra gròssa letra de l'ipocrisia francesa, arribada en mai 1992, aquel lettra m'èra estada mandada per Marcèl Garouste, deputat de Vilanuèva-d'Òlt, qul tèma una lei per las lengas de França, aquela lei jamai votada, per rason simplassa, èra impossible de votar ambe los socialistas al poder. E aquela preparacion èra çaquelà un trabalh remarcable, enterrat pel meteis deputat qu'a votat en fin de junh de 1992, per l'article 2 de la constitucion, ambe l'argument entendut : aquel article es per evitar que l'anglés de Maatricht, de las institucions europèa, nos foquèssen imposat  coma los Franceses o an fait ambe l'Edicte de Villers-Cotterêt, e totas las leis reiala en seguida, puèi per la republica l'article 2 de ... 1992. L'article de 1992 es estat aplicat sonque contra lo breton e l'occitan ! Jamai contra Le Monde que, al meteis moment, publicava en anglés quatre paginas per setmana lo dimenge e que recebiá subvencions d'Estat....

Donc quand los socialistas vòlon cambiar quicòm dins la constitucion del regionalisme d'expansion parisenca, ieu soi inquiet. E benlèu que mandar una letra a Frnaçois Hollande o a Manolito Carlos Valse serà pas sufisent per lor explicar que la DÉCHÉANCE DE LA NATIONALITÉ es clarament una causa que cal aplicar a totes los Occitans, e sul pic sense esperar una lei ; car la vòtra republica d'apartheid lingüistic francés jà m'agrada pas, e agrada pas a totes las colors politicas occitanas, car es brilhament una règla qu'Occitània a jamai portada al fial dels sègles.

Aital ièr lo discors del Cònsol de Tolosa Jean-Luc Moudenc (es de dreita, mas un òme d'esquèrra coma Cohen o auriá fait de manièra similara), e d'en Jean-François Laffont o expliquèran dins una commemoracion tradicionala, lo jorn del rei ; e l'aula dels illustres de Tolosa o podiá clarament explicar a totes los plutocrata parisenc qu'an pauc de coneisséncia de l'ensemble de las situacions en regions que lor son estrangièras, grandament estrangièras.

A Tolosa, Sud-Occitània-Catalonha (region administrativa francesa, ambe nacionalitat occitana e catalana, e ciutadanetat francesa) : 

En Savòia  (sos-region administrativa francesa, ambe nacionalitat piemontesa, e ciutadanetat francesa):

En Corsega (region administrativa francesa, ambe nacionalitat còrsa):

La republica de Paoli arriba bravament abans la francesa ! E sembla que lo public politician francés o sapiguèsse mens qu'un Voltaire ...

Etc....

I a sistematicament en França, un grèu problèma ambe Ernest Renan e Maurice Barrès, e la puta de definicion de la NATIONALITÉ, modèl La Terreur.

De qu'es aquela terror novèla e socialista ? La terror republicana regulara, fragila e sobretot jamai assegurada del dreit republican, perqué es pas en fase ambe las realitat dels discorses politics. I a pas pron d'instruments administratius per reglar los problèmas d'extremistas musulmans, o que l'administracion francesa, centralista, jacobina, a provat que per evitar aquel extremisme es pus l'aisina eficaça que cal pels pòbles sotmetuts a la santa republica jacobina ? Quí amenaça ? Senon lo jacobinisme francés ? [«il est interdit de parler breton et de cracher par terre», «c'est sale de parler patois», «c'est pas propre ce que tu dit», «tu peux parler français pour que je comprenne» (en Occitània, tròp sovent encara entendut e quitament ièr, aprèp 1 minuta d'occitan) ; quí amenaça la diversitat, l'expression dels pòbles ?] De quina manièra se cal protegir del personal politic qu'es sus l'empont de la reünion politica que l'illustracion seguís :

E taubira es pas la pus dangierosa sus aquel empont, al contrari, es benlèu aquela que cal escotar, car realament -e segurament- estonada de veire los socialistas franceses devenir socialistas de La Terreur, tornada. Alara lo tèxte en occitan, universal e de Tolosa, en data de 1189, 1189 (!), amerita una informacion dins totas las escòlas republicanas francesas, e sobretot aqueles personasl politics que son devenguts dangierós pels pòbles de fRança. Mas lor caldrà acceptar d'aver un occitan universal per explicar lo tèxte, e un ensenhament de la lenga occitana abans d'o legir, e comprendre. Son d'aqueles tèxtes que París a considerat coma «privilèges» per los destrusir e crear sul cremat, una République que suportèm.

Prenèm la frasa : «Serai d'aiçí en dabans senhor leial e justicièr dreiturièr, e rendrai d'aiçí en dabans la justícia qu'estipularàn per jutjament los cònsols de Tolosa, o autres prudòmes de Tolosa, si les cònsols non i èron pas.»

Se cal mesfisar de la basa del dreit que serà aplicada, e sobretot se lo dreit es importat de la pluticracia parisenca... Car los dreit parisenc es pas un dreit republican, es un dreit d'una plutocracia e aiçò malgrat la santa Révolution francesa.

Alara quand lo jacobinisme al poder -quitament dedins las decentralizacions-, fabrica una engana de la primièra data de l'annada, Carole Delga (per exemple - veire bilhet recent) sovent l'occitanisme per paur del poder qu'amenaça dempuèi lo regionalisme parisenc, regionalisme d'expansion legala e constitucionala, per aquel occitanisme sotmetut, baissa lo cap, se caldriá calar, se calar es la mediocritat politica, l'indignitat nacionala occitana, la vertadièra DÉCHÉANCE DE LA NATIONALITÉ qu'avèm pas besonh d'aver dedins la constitucion del pòble regionalista e expansionista vesin qu'a coma capitala París, e totes los nòstres representants que i fan collaboracion e plega esquina de l'indignitat politica occitana. Donc jà avèm la descadéncia de la dignitat occitana cada vagada que lo jacobinisme fabrica estupiditats politicas, leis novèlas, e causas politicas extremistas, dangierosas pels pòbles de França, per la democracia.