La seguida d’una reforma territoriala

Lo temps de las illusions occitanas es pas encara arribat, mas lèu o serà, coma de contunh ambe los imperialistas.

Recentament l'associacion d'occitanisme politic light, País Nòstre, a invitat actors politics de la decentralizacion per parlejar d'una causa que n'a pas la mestreja ; los Occitans son fòrts per parlar, mens per agir politicament cara a cara ambe un interlocutor qu’o vòl e ne podèm dobtar ambe França. E donc çaquelà, la decision parisenca socialista, sembla jà promesa a un grand avenidor ; las regions Atlantica-Sud e Lengadociano-Catalana sembla jà aver la favor de Tolosa e Bordèu, alara que lo CR de Montpelhièr protesta grandament contra, lo cònsol de Montpelhièr e capolièr de la seuna aglomeracion, lo discident socialista, participava a la reünion promocionala de P.N. a Narbona per indicar qu'èra favorable a la granda region lengadociana. Auvernhe es oblidada, e PACA encara isolada.

Aquel Lengadòc fa pantaissar mantunes occitanistas, per èstre la debuta d'una Occitània que Tolosa ne seriá lo capdal... A cabal sus Garona, aquel Lengadòc es bravament mai que la zona fiscala dita Généralité de l'ancian regime que l'extrèma-dreita ne pantaissa dinca portar la bandièra a las manifestacions d'extrèma-dreita a París o Bordèu. Mas las Généralités dels Borbons parisencs, an jamai demandat e confirmat lo dreit de crear un dreit pròpri per Occitània ; en 1792, los borgeses occitans de la Comtèa d'Avinhon e del Reialme de Navarra (vendut abans pel traïdor Enric II de Bearn, o III de Navarra), al contrari donava la sotmission occitana (del dreit occitan, lo mai vièlh de l'Estat novèl en formacion) a París ; los representents elegits seràn d'ara enlà elegits per un sistèma que serà universal sonque a partir de 1945 ! Mas l'universalitat occitana en dreit serà sempre abandonat a un sistèma de partits que ne suportam encara lo dictat.

Dins los jornals de promocion de las accions dels CR, Miègdia-Pirinèus a lançat lo bal, puèi aqueste maitin es Bordèu que fasiá sa distribucion a gratís del jornal quasiment oficial. L'aplec de l'ARF a Tolosa se prepara ; Cadun sa mapa, sa carta politica novèla ; sembla que París decidís e que los elegits pleguèssen l'esquina politica, «mèstre as sempre rason». E coma, vaquí mai d'una annada, pòdi apondre : « e la basa – lo pòble occitan- es ges questionat, ges de debat, ges de democracia participativa» ( ont son las idèas de valenta Ségolène ? ), es vertat que lo pòble occitan li fauta las aisinas de la compreneson politica, l'Éducation Nationale velha grandament a l'ignorança del pòble occitan (e a totes los escalons de l’occitanisme tanben), e dona diplòma de sapiença republicana o de bona gestion de la plega-esquina ciutadana, quitament dins las formacions d'universitat de lenga occitana ; es complicat d'entendre las visions nacionalistas francesas en gestacion, e geriment, en Occitània, pron complicat d'entendre tanben aquel estrambòrd occitanista (una elita) per una reforma venguda d'ennaut, del sant nòrd e republican francés. París maneja encara la província, coma o auriá poscut far lo FN, e la representacion de la decentralizacion a pus que de respondre « OUI MAÎTRE avètz rason », un pauc coma lo referèndum de Nissa en 1860 !

La reforma aurà segurament un grand avantatge per l'occitan, se la competéncia damora dedins los CR(s), l'occitan serà objecte de politica, una debuta sompassionala, en Peitieu-Charanta e Lemosin, segur que lo Parlanjhe aurà tanben sa melhora plaça. Seràn tres lengas per Bordèu, doás per Tolosa.

Mas concretament, es dins aquela circonstança, e lo mutisme dels occitanistas, que la «libre pensée», associacion maçonica d'expression del nacionalisme francés, a ganhat un procès a Lemòtges contra l'associacion Calandreta, còst per Calandreta 47.000 €, la mòrt de l'associacion que traparà segur petaçes per l'emplenar aquel trauc novèl (mas es pas la solucion sense que del plega-esquina costumièr dels OCCITANS) ; l'urgéncia de la lei socialista per l'occitan es alara en vista, URGENTA LEI. Mas es tanben una granda chança, car enfin se podrà atacar l'Estat francés per una lei que pausa problèma a la diversitat lingüistica europèa, mas caldrà aver OCCITANISTAS amb colhons, çò que sèm pas segur d'aver vist lo nombre elevat de professors dins aquel mitan ; l'ataca se podrà far : 1 / al nivèl de l'Estat francés, lo recors se perdrà mas serà suspensiu, 2 / al nivèl de la cors europèa de Luxemborg, aquí serà mens nacionalista coma justícia e coma aplicacion de las leis lingüisticas europèas.

Dins los jorns que venon, podrètz escotar entrevistas sus aquel tèma, e sense lenga de fusta coma an la costuma d'aver los mèdias occitanofònes. Se parlarà un pauc de tot aiçò, es benlèu que podrètz entreveire una lutz per Occitània, o pas.

Pel moment, sèm a ajudar l'administracion francesa a aver regions de la decentralizacion mai granda per Occitània, e aital serà lo contrari de çò revendicar dins l'occitanisme politic de las annadas 1970, lo pòble serà encara mai elonhat de las realitats politicas regionalas, encara mai las occitanas, un grand espèr de descridibilizacion de la decentralizacion pel bonapartisme administratiu francés ; cap reforma es prevista per demesir l'administracion francesa d'Occitània e sos poders contra lo pòble occitan, res de tot ; cap reforma es prevista per trapar un finançament a las grandas regions administrativas francesas en Occitània, ni mai de poders suls tèmas essencials que l'Estat centralista e jacobin a pas jamai sabut administrar en estauviar l'argent public, contrariament al sistèma de la decentralizacion.

N’i ancara que fan comparasons e debats entre Occitània e Catalonha, es un pauc coma comparar San Marino e China !