Del problèma de l’emplec del mot “país”

Ambe l'emplec del mot «país» i a sistematicament la fabricacion d'una aproximacion politica, qu'ajuda plan l'Estat francés, lo mercat-Estat-nacion francés de sobreviure dins la pauretat de la semantica emplegada.

La costuma latina fabrica un emplec del mot país que ajuda a la non-precision politica.

Se parla del «petit país», es de dire la «pichon patria» tal qu’un monument de Catelnaut Manhoac ensenha en 1964, per parlar de l’armada levada en 1940 per ajudar a la liberacion de Gasconha, puèi de l’Estat francés, lo «país» qu’es tot autre, e puslèu l’impèri republican.

Se parla de l’Estat, del mercat que lo país fabrica per un productor e sa produccion ? Se parla de la vision politica d’un Ernest Renan o Maurice Barrès que fan de la nacion un país, una geografia, un territòri politic ?

Se parla de l’administracion que fabrica un «país» independent ?

Se parla de «país en dangièr»

Recentament un fotbalista del PSG (que lo seu salari gròs es pagat en majoritat pel Qatar, l’Estat que fabrica amb la FIFA unes estadis ambe d’esclaus hindoses), lo fotbalista a exprimit una pensada pro clara e mediatica, per la denegar aprèp (actitud pro francesa), çaquelà, a dit : «ce pays de merde» (en traduccion anglesa, la version originala deviá èstre «fucking country», may be ;-), çò que me sembla plan apropriat per l’associar al mot país, car sabèm pas realament de qu’es un país.

Se parla del «país» que se podrà reconéisser l’accent «du midi» ? L’imprecision es alara sanciera e fabricada coma una arma per non pas nommar las causas clarament.

Que fosquèsse en espanhòl, portugués, catalan, aragonés, asturian, piemontés, occitan, arpitan, toscan, etc. lo mot aquel pausa un grèu problèma politic.

Es que lo «pays» es aquel dels «français de souche», o es que la justícia francesa que refusa lo concepte de «français de souche», fariá parier pels Occitans de non socas, mas que parlan una lenga que lo sistèma de soca francesa destrusís pauc a pauc ? E per la constitucion, aiçò donc legalament !

Me recòrdi dins aquel país occitan de Tolosa aver lançat una peticion, e que la peticion debutava per l’idèa de raiças per installar lo mètro en occitan, las raiças de Tolosa m’an sempre plan establida per sa lenga, mas pas per l’ADN dels ciutadans tolzans (fau referéncia a un estudi d’una universitat anglesa qu’a practicat d’estudis ADN per saber las originas etnicas de las populacions – o farai pas brica d’aquesta manièra, bric) ; un «grand» militant videasta m’a refusat de signar la peticion perqué «soi pas un arbre, ai pas raiças» (la confusion entre ciutadanetat e nacionalitat èra sancièra, deviá pas jamai aver legit Cornelius Castoriadis, las conferéncias de l’EHESS sul tèma).

Las raiças d’un país son pas dins l’ADN, tanpauc, mas un simplisme universitari la pòdon veire aital, ajuda d’aver un doctorat ; las raiças d’un país son tanben una causa pro complicada de conceptualizar, vertat, mas las estupiditats o son mai aisidas…

Per me, lo complicat es de quina manièra un jurista se podriá assegurar que quora se parla de «français de souche» o de país, las causas fosquèssen pas similaras dins lo romantisme e l’imprecision politica e donc juridica ?

Lo problèma es que per «país» lo mot s’entend als quatre cantons dels mèdias e dins las carrièras, pertot. E pauc impòrta la lenga latina emplegada, lo problèma es real. Lo «français de souche» parla a l’extrèma-dreita, a l’extremisme catolic que ne fan un projecte expansionista parisenc, al modèl de l’ancian regime que poblicava aquesta mapa :

La revolucion al modèl «La Terreur» an fabricat un «país» que los Occitans ne son estats fòrabandits.

-°-

E tanben aquí i a error d’etiqueta d’apelacion d’origina – atencion es de l’umor.