Reconegut a París, tocat per l’ostracisme en País Tolzan

Ièr a Tolosa, dins una librariá pichona carrièra Gambetta, la librariá latina de Tolosa, se poguèt escotar Julien Campredon, escrivan de novèlas en lenga francesa. Acaba de publicar son quatren libre, ambe un editor parisenc acostumat de publicacion de novèla d’aqueste escantilh, un especialista ; quatre libres abans d’èstre recegut a miníma pel centre de las letras tolzanas…

Nos a legit doás novèlas, qu’ai retengut la volontat de l’autor d’explicar son problèma ambe la ciutat que l’a fait nàisser en literatura. Tolosa estima pas los escrivans que son critica ambe la seuna faiçon de causir collectivament la sotmission a las idèas parisencas. De tal biais que podèm reconéisser un devís poltiic que frena los Tolzans, acotumats de pensar que tot çò qu’es parisenc es bon.

Per contra, l’autor tolzan explica qu’a París, Bordèu, Montpelhièr o Marselha, veire Baiona, Brest o Estrasborg, los lectors li son reconeissent d’aver escrich d’aquesta manièra e clarament dubert sobre unas realitats del monde modèrne, una certana ipocrisia mondialista e republicanista que pòrta al rire. Una librariá normala en França vendrà un centenar d’exemplars per mes de cadun de sos libres. A Tolosa, l‘exposicion al public es tala, que las vendas son frenadas al nivèl encredible de pas mai de 20 exemplars.

Tolosa estima pas la critica, aquò l’ajuda a escriure e nos farà rire, nos dona plaser al legir.

Recentament acaba de recebre una classificacion mesadièra, lo melhor libre de novèlas del XXIen sègle… pel moment. Mas sabi Julien Campredon a trabalhar per encara far melhor, e benlèu de passar a la television franchimanda, e donc trapar enfin un retorn de consideracions a Tolosa…

Nos pausèm question, el tanben … Julien Campredon es convidat un pauc pertot dins la region de Miègdia-Pirinèus, levat a Tolosa… Es un maraton de castig per aver pensar un quicòm coma una realitat a prepaus dels maratons dels mots a Tolosa, realitat o miralh qu’agrada ni als conceptors del maraton, ni al sistèma politic que ne fa la promocion ambe las subvencions (l’un o l’autre, l’un e l’autre, benlèu).

A Tolosa se los estima plan d’èstre una còpia d’un París pantaissat ; a París lor agrada l’escritura del Julien Campredon.

Julien Campredon regreta de non pas poder escrire una novèla en occitan, benlèu que, dins los ans que venon, i aurà una novèla dedins un dels libres, ambe la traduccion en ligason ambe lo site Internet de l’editor ? Quí sap. Julien Campredon es un autor sense frontièras, mas que trapa uèi que la frontièra entre Tolosa de sas grandas banlègas es segurament la mai bèla que posquèsse existir sobre lo planèta nòstre. L’excepcion tolzana se mesura al nivèl d’abséncia d’autocritica de la vila mondina, «critica qu’accepta pas brica», quitament s’èra per non pas que se melhorar...

Donc avèm escotat l’autor tolzan, e sabèm tot sobre M.Delacrotte, foncionari francés que pensa Tolosa coma una província dementre totas las colonias d’oltra-mar, e benlèu piège. Una novèla a plegar de rire, e de far pensar que Tolosa capita pas de poder avançar s’accepta pas la critica. Las novèlas de Julien Campredon son pastadas de l’umor occitan, e un umor plaçat dins un contèxte modèrne per un locutor jove e occitan, las novèlas son escrichas en francés per la fauta de mercat de la literatura occitana.

Dimarç aurà signat mantunes libres venduts, per Terra Nova.