Se podriá pensar que la premsa francesa i pensa pas, o talament pauc, e alara al entorn d’un article de la premsa catalana, podèm legir qu’èra presenta. Mas presenta, assegura pas una cobertura redaccionala parisenca, de bona qualitat (nimai a Madrid çaquelà, ex: El Público). La presentacion es sempre jamai ligada al contèxte politic e l’imposicion de la nostalgia del nacionalisme d’expansion, del franquisme.
La corrída es confirmada dins los mèdias tala una expression del nacionalisme d’expansion parisenca o madrilenca.
La corrída es presenta de faiçon negativa o positiva, perqué las redaccions parisencas o vòlon. Lo fenomèn de mòde “corrída du sud” o del “grand sud” es alara plan confirmat dins una vision politica del jòc pels pòbles, sul modèl de la republicana dictatura romana.
La fin de la corrída a Barcelona es la fin del nacionalisme d’expansion madrilenca a Barcelona ; es aital que lo nacionalisme espanhòl capita de reconéisser lo nacionalisme catalan (qu’es pas d’expansion, e qu’es pas del PP per las eleccions), mas pas lo seu nacionalisme d’imposicion culturala, d’expansion, descendent del Franquisme e del liberalisme economic (confondut ambe la libertat). Zo vesèm dins la portada de La Razón, lo Parlament de Catalonha a donar l’estocada a la corrída, mas tanben las estupiditats nacionalistas espanhòlas, coma lo verbiatge del PP sul tèma, dedins las paginas sul net. La Razón es la votz ultra-catolica de l’Espanha PPista, pòst-franquista.
Dins l’Avui se notarà la fòto.
L’Avui nos confirma l’obediença franquista dels “aficionats”, que venguèssen del PSOE, del PP o Ciutadanos. L’ancian ministre de la cultura espanhòla èra de desplaçament, de se questionar sobre lo fach cultural pensat a Madrid pel PSOE … Un imaginari franquista per Catalonha ? e la pluralitat lingüistica de la corrída es gaire presenta aquí ; corrída = espanhòl.
Vesèm tanben ambe la proprietat de l’arèna qu’es plan un govèrn dictatorial a ajudat una entrepresa privada d’aver un luòc sanguinari d’espectacle public. L’Estat fabrica un mercat (la lei e las règlas), e zo dónan mai que tot e sovent als amics, per desvolopar lo nombre de clients (EPADländer es aiçò). Balañà a perdut un luòc de venda e de clients, venguts d’un pauc pertot en Espanha e Midi de fRANCE, per provar que los Catalans an perdut una “tradicion” (coma so explica un certan Michel Vauzelle d’Arle, coma se la corrída èra una sampitèrna tradicion aquí !), se sap pas encara que quina importacion es aquela “tradicion”, nimai dempuèi quantes tempses es imposada, conselhada e objecte del mercat de la sang ; en sapient un pauc l’istòria, sabèm que Franco e l’Estat dictatorial espanhòl (l’amic de Musolini, d’Hitler puèi dels nòrd-Americans) aurà plan ajudat a son installacion al còr de Barcelona, e an país catalan per destrusir la vida d’una civilizacion catalan aprosmada de l’occitana. E coma es gente lo pòble catalan, en lo seu nom lo cònsol actual de Barcelona, Convergència i Unió, ajudarà l’entrepresa a portar las meletas fòra, en Espanha, o las transformar al modèl catalan de civilizacion. Qué pòdon demandar de mai los sanguinaris espanhistas, nacionalistas d’expansion … nostalgics del Franquisme.
Qué seriá pas nacionalistas ? Lo jornal ARA explica los eslògans, an seguit lo cortègi qu’a passejat dins Barcelona aprèp de prendre los buses o trens per tornar a Madrid, o Besièrs, o Nimes (se pròva aital que son pas Catalans e que las arènas son estadas emplenadas per clientèlas d’immigracion, la corrída es pas catalana) :
La clientèla es nostalgica del franquisme, viatja aisidament ara, los eslògans del franquisme sábon prendre los transpòrts collectius, son adaptats al tip supòrter de Madrid Fótbol club. Es la meteissa clientèla qu’avèm que nos explica qu’Occitània es lo «Midi de la France», encausa de l’espectacle sanguinari espanholista ; Lamartina en arribar en Avinhon pensava tot parier, «arribava en Espanha», èra Provènça e lo sièti de la civilizacion qu’a fondat lo Felibrige ; en partir d’Occitània, sa sapiença li faguèt donar un nom al país traversat, un nom digne.
Lo NYT –el- pausa plan l’afar ambe las fòtos sanguinàrias
Lo NYT pausa tanben una comparason que cal mèdias provincialistas d’Occitània an gausat presentar. Lo cas del Portugal, mas se podriá tanben ajustar lo cas de Canària que la corrída es tanben acabada.
Dins l’Espanha mitica, aquela qu’agrada als Franceses per i anar en vacanças, en vacanças en país distatorial (avètz remarcat coma an arrestat d’anar en Tunísia dempuèi que lo pòble parla…), en dimenjada per anar cubar las caissas de bièras mondialistas sobre las platjas de las discotècas a musica sense gost, sense identitat, avètz remarcat que la dictatura accepta fòrt plan un sistèma de liure mercat, e pauc que los pòbles decidíscan d’atudar las sanguinariás en espectacles. Avètz remarcat que las bancas pòdon prestar per aiçò, sense cap de problèma de fisença, la fisença i es sancièra, coma pel Franquisme.
Radio France = la voix de la France, de la corrída e del franquisme.
Es estranh coma lo representant de Radio France uèi gaita sonque los panèus en catalan dels «aficionados» alara que la premsa mondiala veirà lo contrari e los panèus masqu’en espanhòl; es estranh coma lo representant daissa dire «qu’es una interdiccion per monde sense sensibilitat», de la boca d’un Catalan de la ciutat, alara que lo NYT explica las sanguinariás e lo biais portugués o presentar uèi ; cal remarcar que la chifra de 18.000 aficionats es clamat pel jornalista, sense donar de comparasons chifradas. Es estranh coma RF manipula l’informacion… RF es coma dels tempses de las autoritats de la republica francesa de 1920/1939 [d’esquèrra o de dreita], quora fabrícavan camps de concentracion pels militars africans o pels republicans en fugida de las repressions franquistas, aqueste còp, ajudadas per Mussolini e Hitler. RF se plaça dins aquel camp, ambe la corrída, contra la civilizacion catalana e occitana, la convivéncia ambe la vida sobre aquel planèta.
RF es dins lo camp del PP, sol partit qu’es nascut pendent lo franquisme [«lo PP es un modèl per l’UMP» dixit Alain Juppé], Ciutadanos, esquèrra nacionalista espanholista, e lo PSOE, partit nacionalista pòst franquista, nascut dels republicans espanhòls e del sindicalisme de l’exilh e qu’es uèi dins la dreita linha de las idèas franquistas (Espanhòl, flamenco e corrída – es una pietat culturala e umana, umanista).
Cal èstre clar : CORRÍDA = expression del NACIONALISME d’EXPANSION.
Las autras portadas :
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada