La portada de La Croix prometiá un dorsier important sobre Belgica. Avèm agut un pichonèl dorsier sobre Belgica. Mas vist de París, quora avèm Lombardia, avèm Flandras ; quora avèm Belgica, avèm Catalonha dins las redaccions e dins los caps politics centralistas.
L’interminabla crisi belga explica perqué l’Union Europèa demanda unas decisions politicas mai fòrtas per realament abandonar los centralismes fiscals e l’amassar de la moneda per privilegiats dels centralismes vièlhs, a Madriz o París.
Ièu es puslèu lo tractament d’aquestes subjectes que me cansa…
«La région catalane, moteur économique de l’Espagne, reverse une part importante de ses impôts aux régions les plus pauvres, […]»
« La region catalan, motor economic d’Espanha, remanda una partida bèla de las imposicions a las regions las mai páuras, […] »
Aquesta afirmacion es un cert camin cort, lo camin de l’avuglament nacionalista francés, un nacionalisme d’expansion.
Se non èra faus, las dichas regions páuras aurián recebut fòrça ; òr, se sap que fòrça regions páuras d’Espanha an agut d’ajuda principalament pels projectes europèus, l’argent de Madrid, recoltada a Barcelona, damorava a Madrid. Çò de segur uèi es que Madrid sense res produsir d’important, es devenguda la region la mai rica d’Espanha, ambe una logistica de drenatge cap a èla dempuèi las regions las mai páuras excepcionala ; alara ambe l’argent de quí ? Senon aquelas dels Catalans e de lor trabalh. De solidaritat en Espanha, n’i a pas mai qu’en França per las regions páuras…
Lo correspondent de La Croix l’explica plan a prepaus d’Espanha. Es Catalonha que paga.
Lo principi de solidartitat es sistematicament fabricat pels centralistas europèus, nacionalistas d’expansion, per legitimar l’expoliacion fiscala dels Estats centralistas e desgalhiaires d’Estat (aqueles mercats-Estats-nacion tant criticats pels liberalismes e pels anticentralistas, diches régionalistes pels Franceses republicanistas ).
Nos podèm totparier pausar la question d’una solidaritat catalana directa per las regions páuras d’Espanha, directament; perqué non seriá pas mai eficaçe ? Autanplan qu’amb un peatge madrilenc ? O parisenc ?
Lo discors socialista, catalan o espanhòl; a çaquelà un problèma, al mens lo qu’es entendut dins l’article, es que mantunes socialistas catalans fan puslèu fisença a CiU qu’al PSOE per la gestion del Principat de Catalonha e de sas finanças. Lo balanç fiscal es de gerir ambe Madrid, aiçò es donat a una socialista…
Donc podèm dire que l’Istòria de las relacions entre los nacionalistas expansionistas, dels mèdias franceses o parisencs a Madris, e los nacionalistas de defensa s’escriu dins la logica lançada aprèp la guèrra de 14/18, pel president nòrd-american Woodrow Wilson. Lo dreit dels pòbles de dispausar de tota legitimitat per saber ambe quina partida del monde vòlon èstre solidaris, dins la Península iberica o farà, es encara d’actualitat en galícia, Euskadi, Navarra/Nafarroa o Andalosia, mai tanben en païses de lenga catalana, de Elx/Guardamar dinca Salses. Çò qu’es vertat a Salses o Baiona, l’es tanben en Bretanha, Normandia, Picardia-Flandras, Lorrena, Alsàcia, Savòia, Francha-Comtat, Martinica, Réunion, Goadelopa, Guiana dicha francesa, Kanaki, Polinèsia, e dins totas las regions administradas per França en Occitània.
La question del federalisme austriac a agut una responsa en 14/18, a costat fòrça mòrt en Occitània (expression del militarisme francés, sampitèrne), las consequéncias europèas son jamai estadas pesadas per las diplomàcias militaristas dels imperialismes anglo-franceses, aquels qu’an ganhat la primièra guèrra mondiala.
Uèi la doctrina de Woodrow Wilson fabrica pas novèlas frontièras, mas pausa la questions dels Estats sense legitimitat levat aquelas de las armas o dels ancians imperialismes mondialistas, França, Anglatèrra (R.U.), Alemanha (sense federalisme), Espanha (sos empèris grands o continental europèu), Itàlia, Rússia (son empèri transcontinental) ; Turquia e Portugal son questionats d’una autra manièra que per las frontièras redimensionadas.
Pendent la crisi, Belgica contunha, e la pensada nacional-expansionista se questiona pas mai sobre la seuna manièra de gerir los territòris e de fabricar la fauta de solidaritat sense qu’al profièich del sol centre de poder e de la seuna administracion bonapartista.
Belgica contunha dins las vièlhas esquèmas centralistas e sense volontat de fabricar una Union Europèa que totas las solidaritats fosquèssen una realitat del terrenh, tocat de prèp per las nacions autre còp maltractadas, e pas un fantasma de las vièlhas Euròpa dels Estats a «frontièras naturalas» e de las realas guèrras sampitèrnas.
L’Union Europèa es d’inventar, e lo camin serà long … pauc a pauc, los nacionalismes d’expansion ( e lor administracion militarista e centralista, Bonapartistas per tot dire) debútan una compreneson qu’an près un camin que caliá pas prendre, l’autodestruccion es al cap del camin ; e quora i aviá pron de moneda, tot aquò se vesiá pas, tot aquò anava plan ; uèi que la moneda publica fauta…. Lo combat dels europeïstas debuta, seràn pron fòrts per bastir la patz en Euròpa, ambe mens de moneda publica per totes e sobretot pels centres ancians dels poders imperialistas victorioses pendent lo sègle XXen ?
Las volontats d’independéncia catalanas o bascas, escosseses o flamands, faràn l’Euròpa de doman, contra los vièlhs imperialismes.
Es qu’Occitània serà pron fòrta per suportar lo terratremol politic e dinerièr, o serà del costat dels imperialistas franceses ?
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada