Perqué legissi pus La Setmana

Ai un fum de rasons, a cada article i a rasons que s’apóndon, mas la darrièra m’es estada donada per un pichon corrièr de legidor.

La confusion semantica lingüistica e politica i es sistematica, aital fan de legitimismes e díntran dins la règa del sistèma frnchimand ; la comunicacion seriá sonque legitimisme ?

Quora La Setmana demandava d’èstre considerat coma subvencionable coma los autres jornals e periodics de l’Estat francés, ai pensat qu’èra simplament per emplenar la caissa e far viure lo projecte, e benlèu trapar emplegats per l’afar o remuneracion novèla per desvolopar lo projecte. Uèi pensi qu’es per legitimisme, per èstre d’accòrd ambe l’assimilacion dels Catalans al títol de subjecte del rei d’Espanha, o Espanhòl, parier pels Occitans, son subjectes (sotmetuts) de la republica, donc Franceses.

Donc legissi pus La Setmana, fau una crida als lectors e las lectriças que me vòlon plan mandat las loras reaccions a prepaus dels articles publicats dins la pravda d’un certan occitanisme sotmetut al sistèma de la casta al poder.

Donc regreti lo sol lengadocian dins La Setmana. E regreti que los Lengadocians l’aguèsse acceptat ? E los Gascons d’aver abandonat l’abonament e las protestacions per aquesta politica mediatizanta sonque pel lengadocian.

Car un còp de mai, la democracia es la diversitat e lo complèxe, alara s’i a sonque un setmanari e sonque un dialecte per s’i exprimir es una pravda. La pravda podrà aver son utilitat, coma l’explicava un ancian sovietic : «- la cal crompar, e legir entre las linhas.»

Puèi anar sul terrenh, e s’avizar que pel mercat occitan, es mai que tot lengadocian, l’identitat que crompa, coma zo explica Danis Cantournet, es en Lengadòc, un espaci pron sabut, es lo territòri que los Franceses i an practicat la patz franca, ambe un fum de chaples.

En rus i a doás manièras de dire la vertat, istinhà (aquela es ontologica, dedins lo còrs considerat) e pravda (aquela es de superficia, benlèu la com de la com) (los dos mots son escriches al biais occitan lengadocian) … Ambe La Setmana, es sonque en lengadocian, es la pravda.

Zo dís La Setmana, e que ne pensa Joan-Lluís Carod-Rovira, ancian vice-president de la Generalitat de Catalonha. En realitat es pas legalista, quitament se prend en consideracion al semantica de la dicha Constitución. Li podèm far fisença, e nosautres que sèm pas dedins las «Coses de l’idioma» (imposat pel repleg madrilenc o forçat per la vision mediatica madrilenca), podèm, me sembla, parlar de lenga espanhòla dins totas sas varietats localistas o provincialistas, veire colonialistas (per l’America del Sud). Vos vòli recordar una frasa extremista francesa dins un filme extremista e jacobin francés, L’Auberge espagnole, «per l’espanhòl i a Madrid e l’America del Sud». Malastrosament, damora a Barcelona, mantunes madrilofònes e que refúsan lo respect lingüistic catalan, de sa lenga oficiala, de sas lengas oficialas, en las aprene, puèi en las practicar ; es la dignitat lingüistica.