Quora podètz aver una idèa de las inconsequéncias politicas podètz demandar a un socialistas d’èstre membre d’un movement occitanista. En general, la semantica rebertarà sa capacitat de l’incompeneson del fenomèn.
De quina manièra los indigènes occitans pòdon qualificar la nocion de l’elegit en carga del «monde occitan» ? Lo qualificatiu es donat per las doás personas que govèrnan a Carcassona, un es gai outé e l’autre es traostkista amagat. Lo binòme fa regnat la decision politica dins la ciutat dels chaples franceses.
La traversalitat es una prepausicion dels occitanistas, e sembla èstre incorporada a una partida de la politica menada per la comuna e al meteis temps castigar los militants en los desvolirizant del costat de la comunicacion cap a la populacion lectriça d’un jornal.
Aquesta faiçon de far es un biais poirrit del costat partidocrata de la ciutat de Carcassona.
La demanda de creacion d’una segonda Calandreta es una demanda de quantitat e alara coma la quantitat es votacion potenciala, l’elegit del «monde occitan» s’en carga. Mas quid d’una politica dins lo servici comunicacion o dins l’aglomeracion de Carcassona o al Conselh General ? quid d’un cargat de mission competent per saber verbalizar las paraulas d’una politica lingüistica. L’Aude ne fauta d’aiçò, es clar. Son encara dins los vièlhs esquèmas politics, es pas de creire.
La «relation avec le monde occitan» supausa que ne fan pas partit d’aquel monde (beurq !), e al meteis temps son a brandir l’etiqueta «País Nòstre» (l’etiqueta es aisida d’aver, cal pagar una cotisa, mas es pas la garantia de saber-far, nimai de saber dire), País Nòstre a cada canton per revelar la proximitat ambe lo movement occitan ; es una esquizofrènia politica pron socialista ; ne vòlon mas sábon pas coma fargar una politica (es parier pels autres partits). Perqué ? Perqué son en fauta de formacion e de sapiença sul tèma (èstre president ancian de Calandreta pròva pas lo saber far sul tèma), e perqué l’occitanisme es dempuèi mai de trenta annadas en fauta de formacion en sciéncias politicas e lingüisticas (la lingüistica se limita pas a saber ortografiar l’occitan, e de còps l’occitnaisme zo sap pas ben far).
Alara se cal demandar de que fa lo(s) partit(s) per los ensenhar ? Tornèm a la question que pausèm a l’Estat francés, governat per l’UMP-NC, de que fasètz per formar e ensenhar la populacion sobre …
L’INTERÈS COLLECTIU DE LA LENGA OCCITANA.
E perqué la semantica ‘régionalisme’, ‘régionalistes’, ‘langues régionales’ es encara dins la boca de l’occitanisme de l’Aude e de Montpelhièr, quitament a l’universitat.
Car la lenga occitana es pas una demanda del «monde occitan», es una demanda de l’umanisme, del planèta per la biodiversitat lingüistica, coma zo explica la Carta de l’ONU sobre la biodiversitat, coma zo podrà explicar un foncionari de l’ONU en carga del problèma planetari (la pèrda de locutors de las lengas amenaçadas), linha 8J de la Carta, per los que ne vòlon saber mai ; Hélène Mandroux, socialista, vos zo podrà explicar, ela qu’a oblidat de l’integrar dins sa signatura d’aquesta Carta mondiala, e que ne fa un principi bèl per «pòrti un nom occitan», e que «subvencioni Calandreta» (la cultura de l’aver –aver ma subvencion- a jamai salvar una lenga qu’es portaire d’identitat).
Se cal rendre compte, ambe los socialistas, es pas perqué pòrtan un nom occitan que son capables de menar una politica lingüistica occitana.
«Ce n’est pas quelques petits panneaux qui… » aquesta frasa l’ai entenduda de la boca d’un militant socialista director de licèu a Carcassona. Es que la cal aplicar a la politica novèla dels panèus a Carcassona ? Es que los panèus seràn en occitan a Carcassona, l’article l’explica pas, per nom de sapients forans o ambe lo mot LIBERTAT, per una plaça novèla ? La frasa l’ai entenduda aprèp aver donat una idèa de panèus en occitan, a l’entrada dels collègis, aiçò que còsta res –costar res, o quasi res vist lo còst del renovelament de collègi (i tornarèm)- al moment del renovelament dels collègi pel Conselh General … E alara es un cantaire catalan qu’a questionat : «excusez-moi, je veux comprendre, c’est quelques panneaux qui vous gênent ?». Lo debat a taula s’arrestèt sul pic. Cal pas debatre ambe los socialistas d’aquestes «problèmas ambe lo monde occitan», senon sètz ostracizat sul pic. La conversacion s’acabètz aital, per una question d’un socialista catalan.
Una politica per l’occitan aquò pòt costar RES,
la cal voler explicar simplament e ambe engenuïtat.
Non francament es de se demandar se lo personal politic (en Occitània e França) es pas blocat per una administracion que ne vòl pas de l’occitan o alara –e zo vòli pas creire- las incompeténcias arríban de moment que son passats del monde militant al monde politic. Aiçò es signat d’un militant «del monde occitan».
D’aquesta semantica «monde occitan» zo vòli tanben criticar dins lo camp democratic ; cada vagada qu’un politician socialista es arribat al poder a demandat sistematicament de veire un sol cap pel «monde occitan» (la complexitat es la democracia, e aital qualifica lo «monde occitan» d’antidemocratic, sense zo dire al monde concernit e en explicar aiçò a son administracion), aital an creat una administracion-mediatizada de las assisas per la cultura, o per la lenga occitana; en Miègdia-Pirinèus se faguèt L’Amassada, aplegada recentament al Conselh General de Tarn ; a París quora vòlon enterrar un problèma, ambe los membres da la casta centralista, fan una comission ; en region de la decentralizacion quora vòlon pas s’aucupar d’un «problèma» (per els es un problèma), fan d’assisas culturalas. Faguèron pas d’assisas de l’economia per saber se cal subvencionar los escambis ambe Israël a Tolosa !
Uèi dins los articles de la DDM se vei la polemica (se cal questionar de saber perqué ne jògan aital), e se vei pauc a pauc que la campanha electorala cantonala arríban la necessitat de l’urgéncia d’una politica lingüistica occitana, aquò se fa de mai en mai clar. La DDM escriu un article sobre la lenga e… sul pic, lo(s) pompièr(s) de servici arriba per respondre ; Èra lo simpatic Gui David en Nauta Garona, un còp èra ; Èra lo ròtle del professor d’universitat Remí Pech al Conselh Regional de Miègdia-Pirinèus dins la darrièr còlha d’elegits socialistas ; èra lo pron simpatic Renat Ricarrère, ambe Alain Rousset en Aquitània. Mas se cal recordar que dempuèi que l’Europe Écologie (Gérard Onesta, principalement, Guillaume Cros, e Guilhem Labrutesse, del partit occitan, mas tanben tot lo grope dels elegits amassa) es arribat amb un grope –pas pron conseqüent segur- es arribat al Conselh Regional, la realitat del trabalh socialista per la lenga occitana es revelada : es pas sufisent e larjament pas sufisent. Es que capitarà de far bolegar l’administracion de la decentralizacion ?
Vesèm aital que la creacion d’una politica lingüistica demanda de levar las caras de carnaval socialista sul tèma; cal pas d’elegits compatissents, cal d’elegits combatents, cal pas pompièrs, cal eficacetats, per aver l’occitan present dins l’administracion de la decentralizacion, e alara serà transversal. S’i a un grope fòrt, la politica serà clara, e l’administracion aplicarà. Pel moment l’administracion aplica los conceptes del sistèma ancian, jacobin, del colonialisme republican, dels amics dels amics de la casta al poder a París.
Car elegit un pauc de dignitat ! Mercés de vos gropar e d’apréisser gropat quora parlatz de vòstre volontat d’aver l’occitan present dignament, avètz pas mestièr de puntejar lo det sobre la taula, cal trabalhar sul terrenh e farèm las fòtos antropologica de l’òbra realizada, e lo pòble occitan zo saurà reconéisser, parlarà sa lenga davant vos. Cal apondre, la comunicacion es importanta, perqué cap occitanista i son integrats dins la comunicacion dels servicis oficials ? Se n’i a pas, la rason es clarta, se per astre, la comunicacion se fasiá en occitan ? E aiçò costariá pas res !
De mai, dempuièi mai de trenta annadas, los socialistas nos an portat en barca, nos an manipulat per aver lo dreit de nos calar : «- car Mèstre es que pòdi parlar occitan ?» entendut de la boca d’un socialista-animador d’una radio locala. Aiçò se fabrica ambe lo metòde que coneissèm melhor. Per gardar Ben Alí, la casta UMP-NC nos a explicat que l’islamisme (un extremisme antilaïc e antifemna) arribariá al poder ; «son dangieroses. Aital las democracias, los poders republicans en plaça europèa, an sostengut los poders dictatorials, en companhiá dels caps d’entrepresas qu’avián aital un bon mercat, per poder respondre a las delocalizacions e la novèla China comunisto-capitalista. Lo metòde es donc lo meteis, «esperèm una fòrça de prepausicion» de l’occitnaisme, car nosautres ne devèm pas aver d’iniciativa, car ne volèm pas aver, de mai es per explicar tanben lor responsabilitat e lor manièra d’èstre en defòra del sistèma que l’occitanisme prepausa.
O alavètz cal èstre perseguit per la PJ –dins las redaccions- per aver dreit a la compreneson… politica ? Un deputat de l’Avairon aviá explicat a París : es que cal èstre terrorista per aver rason. La responsa la dona l’istòria : ÒC.
La causa es clara, l’afar dels panèus panats de Solesmes (un vilatge coma Vilanòva de Magalona, devendrà famós, enfin, e pas a causa d’èstre lo vilatge del primièr ministre, perqué quí zo sabiá abans), ne seriá pas arribada dins las redaccions de AFP-Le Figaro se las redaccions de la premsa bretona serián estadas visitadas (comprèni alara la DDM de Tolosa qu’assaja cada còp d’evitar la visita dels gendarmes), metòde Ben Alí pron conegut (se cal recordar la visita de l'ensemble de còrs policial e del prefecte quora David Grosclaude a legit a l’antena 08:00h del maitin lo comunicat de Batasuna, a l’antena de Ràdio País). De costuma pron ben informat, ai agut aquesta informacion de l’article de Le Figaro, per un amic parisenc… coma qué los fialats del combat per la lenga bretona es gaire brancat ambe lo fialat de la lenga occitana. De costuma escrivi que las lengas mesprezadas an una utilitat que còsta res ; una politica lingüistica fòrta, aquí enlevar los panèus per rason evidenta de refús d’una lei per las lengas de França (e de presentar un projecte al Parlament), fabrica un vilatge de Sarthe e sa coneisséncia sobre aqueste planèta
E ara, per rason politica evidenta, me sembla important d’aver fa aquò; perqué de París, de la casta jacobina e de la casta de la sotmission en província, es sonque la pression que compta. E, pels elegits «novèls» de Carcassona de qué compta ? La pression serà faita se los Occitans e las Occitanas vòtan pels candidats que son clarament per una politica lingüistica, e pas de compassion, granmercés. I a de candidats que son clarament etiquetats per la promocion de l’occitan e sa dignitat, cal votar per els (atencion als candidats que coma de Veyrac fan papièr de promocion en verd per se dire ecologista). E zo fa saber CLARAMENT, per levar la páur qu’a lo pòble occitan sul tèma.
Se cal recordar que lo pòble occitan es fòrt s’es despertat e conscient, donc ensenhat clarament e dignament.
Una comunicacion d’exposicion que còsta pas mai car perqué es en occitan, lo tèma n’es los arbres, per l’annada internacionala dels bòsques. E en Aran, sábon emplegar tanben …. era lora façon de parlar, comunicar e escríver era lengua occitana !
Aqueste arbre me recòrda una frasa d’un productor televisional tolzan qu’a refusat de signar la peticion pel mètro en occitan, aquò farà mai de 7 annadas, en me díser : « je ne suis pas un arbre, je n’ai pas de racine» – lo mot raiças en francés èra al cap de la peticion primièra. Mantunes jorns pus tard, èra a filmar per son granièr de vídeo sul net, un vídeo del festenal Racines… dins un barri tolzan. aquí tanben quora se fabrica una promocion digna de l’occitan, los caramentrants s’en van aviat.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada