Soi pas d’aquestes que fan la guèrra a la justícia, nimai a l’organizacion que fan lo bon balanç de la societat per poder foncionar democraticament.
Alara quora s’ataca a la justícia, a la polícia (en ipocritament oblidar per resòudre los problèmas economics, la securitat seriá alara la bona e santa solucion), los espitals, las maisons de retiradas, las escòlas en lengas de França, etc. Soi a cercar lo problèma.
L’escrivi dempuèi un briu, lo problèma d’una casta al poder parisenc es lo poder enlevar a la nacion occitana, a un pòble qu’a bastit un bèl tròç de las civilizacions del planèta, e que ne patiguèt encausa de França ; e l’escrivi al XXIen sègle, coma d’autres zo faguèron al XXen sègle, e als XIXen e XVIIIen sègles ; la paraula es pas nòva. La partidocracia jòga ambe la casta, en prepausar a la casta un personal politic sotmetut e sribes de bons nivèls per poder paperejar pendent las campanhas electoralas o dins los projectes decentralizadors o diplomatics ; son los nòstres plega-esquinas ambe lo poder centralista, central, jacobin, profectoralista, militarista, regalianista, republicanista, etc.
Uèi dins Le Devoir podèm legir un article sobre la grèva de la justícia al Quebèc. La justícia francesa pòrta la grèva, uèi, e las paraulas del ministre liberalista, francés de bona soca, sembla fòrça a çò que se debana al Quebèc, lo conservatisme es al poder.
La casta al poder a París, que viu mai que tot a l’oèst parisenc e que parla dins los mèdias contra-ròtlats sonque dempuèi la santa capitalitat, emplega los meteisses arguments per crear leis, sampitèrnas creacions per aver la patz, dins las frontières naturelles, e bastir una repression… republicana, o crear un abandon programat dels ròtles republicans de las institucions creadas per las volontats complèxes dels pòbles de França. ‘creadas pelS pòbleS’, es clar que, per me, en França (de uèi) i a un pòble còrs, basc, breton, catalan, alsacian, savosian, creolizats en Martinica e Goadelopa, Guiana o Reünion, pòble kanaks o polinesians coma occitan (ambe totas sas complexitats, lo complèxe es la democracia), alara perqué França seriá pas digna ambe mantunes pòbles dedins. Èra lo primièr projecte dels primièrs tempses revolucionaris de 1789 ; podèm fabricar una reala contunhuitat revolucionari e republicana ? Uèi al XXIen sègle ? Uèi al XXIen sègle, lo projecte federalista europèu me sembla, dobti tanpan, l’unic mejan d’aver la democracia en Occitània.
Cal pas oblidar que lo sistèma sense règla, sense justícia, sense educacion, es lo modèl liberalista (lo daissa-far pel plaser d’una casta que governa), es lo modèl dels reis dels Francs, abans l’arribada dels tèxtes francofònes dels grands d’Aquitània, Montaigne (lo conviure), Montesquieu (las leis), La Boétie (la sotmission), mas tanben Pierre Bayle (la pre-laïcitat) (e tantes autres mai modèrnes e OCCITANS), e donc l’installacion dels tèxtes pre-revolucionaris e essencials. Lo Sud sobreviviá ambe la dictatura franca del nòrd, mas lo dich Sud (Occitània en realitat) pòrta una istòria mai rica que lo barbar del nòrd parisenc. Tot çò qu’avèm portat l’an desgalhat, pauc a pauc, al fial de l’istòria e de la ambicion de las castas (autoformadas de còps pel sistèma parisenc, autosatisfesent, ambe los meteisses arguments que podiam entendre per damorar al poder la familha mafiosa del Trabelsi-Bel Alí o Mobàrak), e nos an emplegat coma un fuòc de chaminèia a mestièr de fusta per se poder calfar.
Quí es lo ‘nos’ ? Cal èstre clar, la nacion occitana podiá pas existir car lo concepte existava pas. La manipulacion revolucionària francesa es de nos fa creire que la nacion es lo dreit contra lo poder dels dictadors e lor casta nobilièra ; èra un subterfugi per plaçar una novèla casta al poder, pastada al modèl parisenc unicament ; los pòbles de França se son fait enganar per París e sas castas, renoveladoiras, coma una idra a mantunes caps. La nacion occitana –nos l’explica l’antropologia uèi- es simplament un grope d’interès que parla una lenga, e que la dona en partaja a totes los ciutadans de l’espaci concernit, del planèta. La ciutadanetat èra un sistèma portat per un juridisme latin o de Roma, per installar un sistèma parallèl a çò que Grècia portava, la democracia ; lo juridic ajuda d’elonhar la teocracia ecclesiala del poder e de las decisions ; l’avèm suportada durant lo primièr temps de l’inquisicion (veire la vídeo sul costat sul tèma). La democracia grèga votava leis dins las ciutats, mas la dimension dels empèris (França per constitucion, per esséncia) es ontologicament impossible d’aver una democracia ambe sas leis votadas per un nombre grand de participants. Alara s’inventèt la representacion, e l’eleccion d’aquesta representacion. La partidocracia es nascuda d’aquestas eleccions. Mas pauc a pauc, lo sistèma a creat una costuma, eleccion de la casta (anciana o renovelada coma l’idra, se fa de mai en mai correnta, en abandonar una representativitat reala de totes los elements dels pòbles de l’Impèri (França republicana o pas, bonapatista o pas, reiala o pas, al fial del XIXe XXen sègle). Serà lo segond còps que devèm suportar lo cocut dins lo niu de la republica dels pòbles de França.
De quina manièra Occitània pòt tornar far lo niu de la democracia sense copiar lo malastre republican francés ? E sèm capables d’aver nòstre pròpri modèl ?
Mas abans de tornar bastir cal abandonar los parlaments, la decentralizacion (benlèu tanben)… e decidir un pòble occitan de se levar ; a desfaut, podrèm suportar sempre París. Lo modèl tunisian es magnific per la mar nòstra, un modèl realament, quora lo pòble se desfa pacificament de las mafiàs casticas.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada