Illusion républicaine et des marché-État-nations à la française.

O las illusions de Limós – Limoux, o de Le Vigan.

Non, una lenga se salva pas per un quadre legislatiu centralista e jacobin. Lo sol biais de salvar una lenga es de prendre consciéncia qu’avèm quicòm de partatjar e alara nos cal instruments pròpris per las defendre e promòure. L’abséncia d’instruments d’aqueste escantilh es la fauta d’una pensada politica desvolopada a l’universitat de Montpelhièr.

«CECI ME CONFIRME QUE LA SEULE SOLUTION EST DE MODIFIER NOTRE CONSTITUTION EN FAISANT VOTER PAR LE CONGRES LE STATUT DE L'OCCITAN COMME SECONDE LANGUE NATIONALE.»

Aquesta frasa legida sobre un clatussatge de Midi Libre, aprèp un article compassional e orientat, pròba la fauta sancièra de formacion e d’informacion sul tèma. La santa republica centralista francesa seriá la reala solucion als problèmas d’identitat e de lenga que se pausa en Occitània. Soi pas segur que fosquèsse pas l’error pausat per l’occitanisme dempuèi la votacion de la lei deixonne en 1954. Podèm aver illusions positivas ambe las institucions francesas ? Pensi que non. E es pas una lubí militanta, es l’istòria que ne dona la pròba.

Los Occitans e las Occitanas an perdut un luòc per debatre sul tèma, per mantunas rasons ligadas a las associacions que n’aurián poscut èstre lo luòc de parladissa, e que l’an abandonat per aver dreit a subvencions decentralizadas. La partidocracia matava aital l’occitanisme e sas libertats de paraula. E la lei de 1982, de Gaston Defferre èra aitla una aisina pron utile pels centralistas franceses, los sotmetuts volontaris del sistèma parisenc.

Mas se cal pas enganar, lo problèma psiquanalitic, l’ai jà tractat sobre un bilhet del meu blòg, l’an passat al meteis moment o quasiment.

Es sobre la basa de l’ignorança installada per França, bastissèm falçetats de tot escantilh. Una lenga oficiala fariá reviscolar l’occitan, una lenga oficiala … a París ! Quina vergonha, l’occitan oficiala a París ! Coma se los Occitans e las Occitans èran pas capables de se prendre en carga, autonomia (es etimologic); es benlèu lo cas ? Quora lo pòble tunisian se libèra, alara es que lo pòble occitan es capable de veire sas incompeténcias sul camin de la libertat lingüistica. Las incompeténcias se pòdon ensenhar a las universitats, e la paradòxa es que jà l’ensenhament es lo camin de la libertat… zo acceptar pas es un conservatisme, valorizar las incompeténcias politicas dins los corses francofònes de literatura occitana es sucidari, volontariament ?

En Irlanda la lenga es oficiala, e ai jà explicat unes elements utiles per Occitània dins un bilhet precedent. Un autre article vos podrà donar una autra vision.

Se cal questionar en Occitània de la paraula dels professors d’universitats que, auèi, impáusan una idèa vièlha dels rapòrts que devèm aver ambe França, e son administracion d’educacion ; l’occitanisme universitari es mal plaçat, es pas en sciéncias politicas dins las nòstras universitats. Lo productivisme literari montpelherenc d’esquèrra a jamai salvat un pòble (nimai una filiara del dich servici public de l’occitan). L’estalisme coorporatista a jamai donat la libertat, en Euròpa de l’Èst o dins las colomnas de L’Humanité.