Mas que vòlon aquestas gents ?

Qu'es aquel catequisme que demanda la libertat dels ciutadans ? Es una question que Turgot s'es pausada, dedins lo sistèma de l'ancian regime, pels subjectes del sant rei, per questionar lo novèl regime ; de libertat n'i a a totas las salças, e d'engandoiras tanben, per exemple aquela de la République française, mai o mens nascuda a La Terreur e las violéncias del regime bonapartista en Euròpa. Per n'acabar son las castas ancianas qu'a barrar la pòrta als pòbles en s'assegurar que los sistèmas novèls fosquèssen similars a l'ancian, la democracia èra esperada al XVIIIen sègle, utopia, èra encara mòrta al XIXen sègle, XXen sègle, e ara al XXIen sègle se lo despertar dels pòbles es pas acceptat pels ancians mèstres del tot divisar los pòbles per regnar. Sèm passar de la noblessa de la sang blava a l'aristocracia republicana, mas lo sistèma es lo mesma aquel de la persona sotmetuda. Es que lo XXIen sègle ambe la potencialitat de decidar en massa, ambe l'informatica podrèm arribar a decidar en grope gròs ? Quí gausarà pausar la question e establir las aisinas per daissar lo pòble s'exprimir serà alara lo democrata, lo que frenarà serà dins los camps fosqueses dels dictators vièlhs, e dels diverses regimes

La question la pausa sistematicament lo mèstre per saber çò que l'esclau organizat e revoltat vòl, sense aver pausar la question del sentiment politic per la situacion de mèstre a esclau, e n'i a d'unes mèstre que se son amagat coma mèstre e escolan, an transformat l'esclau en escolan ambe l'escòla qu'an dit per totes e qu'èra mai que tot un formatatge a miníma per correspondre a las visions politica del mèstre ; siam dins la situacion politica francesa. Lo problèma es pas l'esclau, lo problèma es sistematicament lo mèstre.

Mas que vòlon aquestes gents ? Lo mèstre, gardar lo poder ; l'esclau, mai de dignitat e pensar que los mot democracia es pas simplament de buf filosofica per amusar las galariá e diplòma d'universitata, o las acadèmias de sapients autoproclamats a lenga normada e normala del pòble.

Quora se gaita de prèp las situacions escocesas e catalanas, non i a gaire de diferéncias, son esclaus, pòbles sotmetuts sovent per las violéncias d'Estat o d'una casta al poder, per aver las resorgas que fan o transfòrman plan los esclaus ; lo mèstre trabalha sus la renda fabricada pels esclaus, pels pòbles sotmetuts.

Sovent se pausa la question de l'economia, en d'autres mots de la vivabilitat de l'independéncia d'un territòri associat a-n aquel pòble que se vòl liberar, es de dire practicar la democracia coma l'an inventat los Grècs. Ambe un mèstre pro violent, aiçò de la liberacion se fabrica dins la violéncia, sobretot quora lo mèstre es estrangièr al sistèma ; çò qu'èra lo cas pels poders «franceses», per l'ensemble de las províncias sotmetudas.

Al sègle XXIen, los mèstres e los aligats de poderoses intermediaris, los mediatics, se fabrícan los pòbles sotmetuts rics que «son pus solidaris» ambe l'Estat, los mercat-Estat-nacion que servís de renda a la casta d'aqueles estrangièrs que se sónan Borbons de totes los Estats d'Euròpa pendent mai de 10 sègles.

Al sègle XXen, lo mèstre parisenc, République française, e la seuna casta mediatica, a donat leiçon al pòble basc, còrse, breton, caledonian (Kanaks), martiniqués, goadelopeans, guianeses (America del Sud), algerian-berbèrs, viets, mantunes pòbles africans, polinesians, pòbles del pacific, maorís (departamentalizacion darrièra al XXIen sègle), etc. Dins la boca de la tecnocracia imperialista francesa i a jamai agut lo mot desvolopament economic en man e en practica, per contra avèm entendut : « pòdon pas èstre independents, ambe qué van viure ? Cal èstre seriós, la république française es una necessitat per la dignitat del pòble, dels ciutadans», aital van en determinar la pauretat dels territòris e la solidaritat que lo sant mercat-Estat baila e donc que cal èstre generós ambe lo mèstre ; jamai lo mèstre serà una persona, mas simplament una abstraccion politica, per èstre segur que lo pòble posquèsse pas assimilar un cara ambe lo problèma francés dins lo dominium republican, l'impèri republican. La democracia pena d'èstre installada, sobretot en França, de Dunkirk a Tamanraset, o dins un encastre mai pichonet...

Argèria èra rica, la santa République française la voliá pas daissar, alara la casta republicana, los nacionalistas d'aquesta casta (e encara viu devath mantunas variada fòrmas anuèch al XXIen sègle), an tot assajat per frenar las demandas d'autonomia (de presa en carga dels cituadans isolats o en collectius, en pòble), d'existéncias politicas, dinca plaçar un tròç politic dels còrs politics argerians contra un autre e los autodestrusir sul pròpri territòri continent europèu francés (devath un poder republican francés, entre 1945 e 1962, la fin desastrosa car pactada pels jacobins franceses).

Donc, lo mèstre que fosquèsse ric o paure, lo pòble sotmetut a jamai rason de se liberar ; es la conclusion que lo nègre dels Estats-Units d'America del nòrd aviá de pensar al moment que lo dreit lo fasiá esclau economic de la casta blanca. L'autra version es : «Catalonha es pas una colonia» d'Espanha, podètz rire ; de tot biais paga Espanha per poder trabalhar per ela, es un esclavagisme especial... del XXIen sègle. Es la conclusion qu'an d'aver los Escosses o Catalans se legíscan la premsa madrilenca o parisenca ; e volèm pas escriure suls òrres piemonteses, venecians, sicilians, sards, o napolitans que vòlon destrusir l'Estat qu'un autre man-obrier nissart, foran, a Bastit a Roma contra los Estats ancians e que portavan desfaus autanplan que l'Estat italian d'anuèch.

Dins la pensada socialista a Barcelona, al costat del PP a l'ora d'ara, son las colors de la Révolution française que fan pantaissar. Es una error istorica de las grandas, los pòbles sotmetuts desliurats en 1789, son tombats en esclaus aprèp La Terreur ; Fichte o aviá plan comprès : voliá plan se desliurar d'èstre subjecte del princep german mais amanar la ciutadanetat de la dita Révolution française, mas qu'èra una interpretacion de la romana. La Révolution française a cambiat la qualitat de la casta al poder, mas lo mèstre es damorat de la mesma qualitat, perqu é an servat l'impèri, l'administracion e donc l'Estat. Las manipulacions expansionistas del lorren Ernest Renan, o d'un Maurice Barrès, o Robespierre, an fabricat l'engana francesa que dona sotmetut los pòbles, valablas dincal XXIen sègle, e que fa encara anuèch del colonialista Jules Ferry, lo nom de mantunas escòlas dels pòbles, mas pus de servici al pòble, o qu'un president medalhat per Occitans (quina vergonha) portèsse flors a l'estatua del colonialista aquel,«lo pòble superior a un dreit aquel d'ensnehar lo pòble inferior», ontologicament l'arrogança francesa de sempre, e aquí en 2012, arrogança socialista que onejarà totaprier Jean Jaurès (vergonha totparier).

Es encara lo dreit francés e constitucional qu'explica qu'«i a pas un pòble còrse», mas i son mantunes pòbles en Caledònia o Kanaky, e donc lo mèstre dèu «governar la patz » dementre los pòbles se farián la guèrra (sempre supausada per èstre lo mèstre del partit); lo mèstre sap jogar ambe la potenciala violéncia dels pòbles, quitament sense rason, car los pòbles son mai rasonables que los mèstres (els que faguèran tants guèrras sus aquesta planèta) ; es encara lo sol argument del PP-PSOE per explicar que la «legalitat es la constitucion», e coma la constitucion non prevei l'expression del pòble basco o catalan, es illegal votar ; illegal votar al XXIen sègle, sembla qu'aiçò interessa pas la dòna Merkel, la conservatriça dels principats germanics ; es normal es al cap d'un sistèma estatal e governa; segur que Fichte la situacion l'auriá comentada.

Contra la violéncia dels Estats, de l'expansionisme d'una casta al poder, l'Union Europèa semblava èstre la paret que cal, veirèm dins los meses que venon s'es capabla de téner la rota de las liberacions, de las democracias novèlas en Euròpa. L'Union Europèa es formada de tecnocrata seleccionat per pensar coma los Estats, car son los Estats qu'an fabricat l'U.E., èra interdit als pòbles. L'Union Europèa dels Estats es pas la patz assegurada, non pas per fauta dels pòbles que se vòlon liberar, mas per l'istòria dels pòbles que son sempre estats en dangièr dins l'umanitat, manipulats per las estructuras politicas qu'an agut de fabricar per sobreviure dins un monde violent d'Estat sense rason umanista, rason de pòble, mas per èstre la fabricacion d'una casta, una familha, d'unes poders economics sancierament desligats dels pòbles. Es pas Sèrbia qu'es dangierosa, son las ideologias vièlhas ligadas a la Sèrbia, lo dangièr pels pòbles vesins e pels Sèrbes. Mas podèm listar per cada estructura violenta, per cada Estat europèu. L'Union Europèa n'acabarà amb aiçò ? Las concurréncias economicas seràn pas pro fòrtas per oblidar la patz en Euròpa ?

Per responsa al títol del bilhet, e perqué los Estats, los mercat-Estats-nacions, son violents, la responsa es simplassa : la patz entre los pòbles, se faràn sense los ancians imperialistas, sense los expansionistas, sense las castas qu'an manipulat fins ara, mas aquò vòl pas dire sense lei comuna e votada pels pòbles liberats, desliurats.

Per la literatura occitana, los especialistas occitans díson que cal pas far de politica ; quina estupiditat occitana !

Se la literatura occitana es pas gaire al nivèl que cal, al XXIen sègle, es estat sempre aquò dempuèi lo retorn de la dignitat d'escriure la lenga occitana en tota libertat, ambe las aisinas per tot lo pòble.

E perqué a Occitània, la sola causa qu'amerita d'èstre tenguda coma valabla per determinar l'interès d'una independéncia d'un pòble, es la reconeisséncia en se-meteis, dins la seuna identitat, dins lo seu biais de viure, biais d'èstre sus aquesta planèta e lo dreit qu'a establit per èstre digna de servar totas las aisinas de la planèta qu'ajúdan a l'umanitat d'existar ambe las seunas environas naturalas. La reconeisséncia se farà en respectar totas las diferéncias qu'Occitània pòrta dins la seuna societat, snese excepcion. Lo modèl Occitània non podrà copiar sul vesin del nòrd. Es mai que tot l'istòria que mana, l'istòria del pòble occitan pel darrièr sègle es gaire gloriós.

Al contrari, la nacion catalana pòrta dignitat, fàcia a totas las adversitats politicas, mondialistas e quitament collaboracionistas dedins lo sistèma catalan:

Lo 18 de setembre, serai a festejar un grand referèndum en Escòcia, en esperar que lo dominò de la paur dels imperialistas debutarà son camin, e que las consequéncias seràn mens grèvas que las guèrras dels imperialistas o expansionistas sus aquesta planèta ; podèm res preveire dels pòbles imperialistas que se transfòrman cap a la patz e al respecte dels vesins. Dins lo meteis jornal, aquel que dona mai de pagina a la mòrt d'un banquièr qu'a la Diada del 11 de setembre de 2014, La Vanguardia, Lluís Foix explica que « Londres opta per la seducció » (la tresena via faiçon socialista espanhòl de Catalonha, sèm pas segur que los autres fosquèssen pas del costat del PP-UPyD- Ciutadanos-Societat-Civil-Falangistas), l'esclau a de mal d'entendre que la seduccion aquesta es lo mendre mal, per far sobreviure lo sistèma de dominacion del mèstre contra l'exclau ; es lo pièger de sistèma politic, far persegre un sistèma d'esclavitud, l'esclavitud s'abolís, PUNT.

Per far totas aquestas guèrras, los mèstres, politics de l'expansionisme o los mèstres dels integrismes religioses, an mestièr d'esclaus plan escolhats, per èstre bons sordats afidats, pro piòts per matar umans en lor nom, en nom de la casta, del regime violent qu'es amanat a l'Estat centralista e expansionista. Farèm pas la lista de las guèrras dels imperialistas, es quasiment la lista d'una fin de l'umanitat.

Yes per Escòcia es aquel YES del pòble que pensa a la seuna istòria e qu'a pus enveja d'èstre mestrejat.

Aquel YES vòl pas dire que lo pòble que trapa l'independéncia, aurà pas d'èstre seriós, e aurà pas d'acarar los sistèma economic mondial, mas al mens i aurà coëréncia politica, pels Escocesses.

Cal esperar res del vièlh sistèma republican francés (recebut la setmana passada), ni lo castic espanhòl (viscut al meteis moment lo 11 de setembre 2014), se sábon protegir e nos faràn pagar las facturas de las loras asseguranças politicas. Un exemple de factura francesa que pagarèm:

E seràn pas debats occitans, sempre diplomatics, mal engimbrats, que donaràn una solucion a la pensada universala, donc a l'occitana.