Anuèit ai mantunas linhas a escriure sobre la revolucion pacifica (pel pòble qu’es pacific) de Tunísia (s’i a agut mòrts e desaparicions es la fauta del regime encara en plaça, quitament lo dictator e sa familha partits). Ai quasiment legit tot çò qu’èra prepausat sul net, de las manifestacions de ‘jòia’ e d’espèr a Ginèbra, Marselha, París, Montpelhièr, Brussèllas, Montreal, las manifestacions reprimidas en Jordània, Egipte, etc. Seguit la cobertura de la BBC e d’Al Jezeeràs, de la premsa francofòna en Occitània, o en França, sobre las ribas del Leman.
«Mohamed Bouazizi, un diplômé chômeur de 26 ans», e pensatz que lo sistèma educatiu francés fabrica pas lo meteis problèma ? Qui mesura la qualitat de las formacions en foncion del mercat de las necessitats entreprenarialas en França ? Quí fabrica diplòmas qu’an sonque la valor del papièr ? E que fòrça los(as) estudiants(as) de perségre los diplòmas dinca trapar lo bon, o lo biais de dintrar dins lo mercat de l’emplec per un sistèma mafiós sovent dins l’administracion … o un camin de travèrs, la talvèra, per sobreviure !
Un jorn ai agut un comptable, professor d’una escòla de marqueting e comptable d’un grope de premsa, el m’a explicat que mon CV èra pel mercat american, donc pas brica per França … Se tròba qu’ai trapat una finèstra dubèrta en Catalonha, pas sul mercat estupid francés.
Donc …
In memoriam Mohamed Bouazizi
Mohamed Bouazizi es un fenomèn qu’es tanben conegut dins l’Estat francés, suportat per Occitània, ambe un fum d’emplecs fictius dins las nòstras universitats o escòlas superioras que fabrican diplòmas sense conéisser lo mercat o ambe uèlhs clucs del professorat.. Quí causarà far parier dins l’Estat francés per levar una revòlta ? Quí es prèste de far una revòlta en França, republicana e colonialista.
Soi pas d’aquestes de donaràn leiçons als Tunisians, nimai a las Tunisianas, per contra ne vòli prendre per mon país, Occitània. Avèm çaquelà una istòria de França, per la dicha Révolution française qu’a probat que lèu las revolucions son capviradas al profièit d’una casta, en França los centralistas, los Parisencs ; aiçò es tanben constatable per Rússia, 1917, mas Anglatèrra tanben ambe Cromwell, etc.; d’aquesta casta, los Tunisians an poscut veire de qu’èra capables, per exemple sosténer Ben Ali tres jorns abans sa fugida (MAM e lo Ku(l)tureux Frederic Mitterrand son estats d’una clartat politica evidenta en reconéisser d’egals dins la familha Ben Ali, e donc que lo caliá ajudar). Podèm tanben dobtar de las capacitats de l’ambaissada de França en Tunísia per bastir e ajudar los democratas (en Tunísia e benlèu pertot sobre aqueste planèta)…. L’administracion republicana francesa es sempre estada contra los pòbles, la guèrra dels republicans espanhòls, bascos, e catalans ne faguèron la pròba abans 1939… E los tempses de l’arrogança diplomatica francesa son pas acabats, ni en Euròpa, ni en Africa, ni mai pertot ont es supausadament aquí per i portar la democracia dicha republicana.
Caldrà pas aver d’estonament –donc- se lo personal politic qu’es supausat governar França sembla politicament al sistèma teocratic que Tunísia a suportat 23 annadas, e segurament tanben a la sortida del protectorat francés, e puèi que se deurà desfar ; lo sistèma teocratic republican francés es estat solidari del regime Ben Ali sense dire mots, en acceptar la provincializacion toristica de Tunísia, en acceptar lo sistèma de la milícia per governar un país (nosauts avèm los ex-RG), en acceptar congrèsses interncionals a Tunís o una representacion internacionala per aqueles regimes, per la francofonia per exemple.
Un amic planvesent, qu’a gaitat la situacion belga de prèp, sense govèrn dempuèi longtemps, m’a fait remarcar que sense govèrn, França podriá tanben sobreviure e al mens la casta al poder seriá pas tant costosa, coma la familha Ben Ali en Tunísia. Avèm un autre parallèl ambe Tunísia, e contrariament a totes los sistèmas politics qu’avèm agut en Occitània abans l’arribada dels Franceses, sabèm gaire de que còsta la Familha Sarkozy al poder republican francés, car son budgecte es malastrosament tanben englobat ambe l’Estat, coma del temps dels reis dels Francs e qu’èrem subjectes del rei franc, e autanplan sotmetut (actitud que La Boétie aviá assajat de descriure, ambe son assag sobre sotmission volontària).
Tunísia, Estat de l’entorn Miègterranenc, acaba de cambiar de regime, e benlèu tanben de sistèma, del feudalisme importat per França (ontologica teocracia, coma auriá poscut l’escriure Alem Surre-Garcia), a una novèla era installada naturalament pel pòble, pacific pòble (car zo cal plan dire son violents non pas los pòbles, mas los poders que vòlon damorar en plaça, poders d’Estat, militars o d’administracion –la bonapartista francesa o parisenca per exemple)
Es coratjós, felicitacions al pòble tunisian e espèri que donarà granas pacificas per totes los pòbles del continent arabe, mas perqué pas en França per destrusir lo centralisme e la partidocracia qu’a gaire sotlevar las montanhas per criticar Tunísia, o lo franquisme, e qu’i anávan en vacanças… Se cal mesfisar dels Etats o regions qu’an un rebat politic sonque ligat a la toritalha.
Justament, la revolucion facebook tunisiana m’ajuda per envisatjar d’anar en vacanças ailà, mas pas ambe los tour-operatòrs en plaça, pel moment. Tunísia m’es devengut un Estat agradiu, melhor qu’Argèria e Marròc.
Lo dreit d’expression a aumentat sobre aqueste planèta, mantunes èstres umans l’auràn pagat de lor vida, pel feliç interior brut de castas ; es donc una bona debuta per 2011, un cambiament de paradigme per totes los Estats qu’an un sistèma de casta al poder ? Mas lo dreit d’expression sufís pas per la dignitat d’un pòble, nimai per un individú o sas comunautats aprosmadas, cal anar mai luènh e apondre un sistèma democratic (aiçò demanda temps, e quitament ambe lo temps, quora vesèm França, pauc a pauc lo sistèma democratic se destrusís) e puèi lo dreit obligatòri de la critica per tot sistèma, critica plurala diversificada, complèxa, multipolària, umana (vóler veire un sol cap es pas democratic). Internet podrà ajudar e ajuda jà un fum de pòbles en mal de libertat nacionala.
Las novèlas tecnologias dichas de l’informacion an probat que son del costat de la democracia, e de la circulacion de las informacions, pel dreit a totes/as de saber de quina manièra se pòdon desfar de las manipulacions teocraticas, tunisianas o franchimandas. Zo pòdon èstre se lo pòble es pron ben format, se lo pòble sap jà emplegar aisinas per saber ont cercar l’informacion, ambe una formacion que fosquèsse pas al servici de la casta dirigenta, mas al servici del pòble concernit.
La revolucion tunisiana, es pas una simpla crisi coma ai poscut lo legir dins la premsa franchimanda, dona tanben un rebat pron interessant d’una generacion de diplomats qu’an pas agut la chança d’aver un emplec e que son estats la cavilha politica per despertar un pòble. Es un modèl per Occitània, mas nosauts nos cal un luòc de formacion ! (atencion als faus nasses de las autonomias universitàrias franchimandas).
In memoriam Mohamed Bouazizi.
E coma l’escrich debuta sul tèma, vaquí un document d’Edwy Plenel pron utile de legir; es acompanhat d’una maissanta novèla sobre la mòrt d’un jornalista en Tunísia. Es encara lo sistèma paramilitar en plaça a Tunís que mata. Caldrà far lo voide en Tunísia ; RCD Barra-te ! es lo novèl tèma Internet de la diapòra dels Tunisians e Tunisianas que se báton per la democracia, e donc contra lo sistèma francés, del govèrn UMP-NC al FMI qu’a al cap DSK. Tunísia es lo combat per la democracia e contra las elitas centralistas francesas, es donc un grand espèr. La fatalitat de la servitud, assimida pels Occitans e per las Occitanas, es tornada sobre las taulas de las libertats de l’espaci miègterrean.
Alara podèm dire clarament : LO COMBAT DE TUNÍSIA, SON PÒBLE E SA DIÀSPORA, ES UN COMBAT PER LA LIBERTAT EN OCCITÀNIA TANBEN…
Lo bilhet s’alonga, pauc a pauc, car acabi d’èstre solidari ambe lo tèxte publicat ièr dins Le Soir (un jornal qu’es pus censurat en Tunísia, lo «país ideal» segon Frederic Mitterrand). Soi un Occitan, amic dels Tunisians, e de las Tunisianas, vivent per fòrça dins l’Estat centralista franchimand o parisenc.
Je suis fier de ne pas être Français.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada