Soi partit d’aquesta cronica per debutar un questionament electoral recent, mai que tot dins l’electoralisme de la familha PRG del Tarn-e-Garona, la familha Baylet, los qu’estíman las centralas nuclearas sobretot quora se lor pòt vendre camps umids emplenats de biules o pibols… e que París ne decidís la construccion.
Se cal pausar la question dels mitans umids que son estats destrusits per las politicas del tot urbanisme, de la defiscalizacion urbanistica, de l’agricultura productivisme, per l’espandiment de las zònas comercialas fòra urbanitats, fòra vila (dempuèi las annadas 1975).
Per veire melhor de quina manièra la destruccion dels païsatges e de la tèrra occitana s’es fait, ai agut de veire aqueste dimenjada, un filme «Heureux qui comme Ulysse» ; aqueste filme es la metafòra de çò qu’avèm perdut, e jà dins la discutida, engulada, de la debuta podèm veire que l’occitan s’amaga per daissar la plaça a la lenga de comunicacion, la lenga del productivisme, la lenga de l’anticivilizacion, lo francés.
Se lo Canada a pas gaire d’inquietud de se far de zòna bèla de l’aiga estagnenta, vist los espacis bèls que pòrta, nosautres en Euròpa avèm problèmas sul tèma, dempuèi que la filosofia de productivisme es arribat sul continent nòstre.
Me recordarai que la granda inondacion d’Aush en 1977, es jamai estada caracterizada per d’estudis sobre la destruccion dels randals e de las pradas, donc d’un certan tipe d’agricultura qu’avèm rarament, ara, al còr de Gasconha. Embarranhar es pas productivisme, e gaire ben lo contrari ; parcar las vacas per las far dintrar ambe los cans dins la granja, lentament, es pas productivista, qu’an dich modèrne, còsta e donc zo cal abandonar per la dicha MODERNITAT. Mas es que lo consomador sap coma son fabricat las causas que minjan cada jorn, e quitament es que sábon dins quin espaci geografic que son fabricat, luènh o prèp de lor vida de cada jorn ?
Pel moment aqueste biais de pensar Occitània, forçat per un sistèma imposar per un sindicalisme pensat al nòrd, a ajudar a destrusir las bonas tèrras agrestas, per i bastir e aital elonhar fisicament e mentalament los consomidors tolzans, montpelhierencs, merselheses, nissarts, o bordaleses de la realitat economica, e ecologica de las tèrras occitanas.
E aital vesèm aribar lo populisme agricòl del Conselh General de Tarn-e-Garona, dins un document que l’UMP local dèu agradar, perqué ajuda a la contunhacion del sistèma tal coma èra pensat dins las annadas 1950, mas ambe 4 còps mens de pageses. Lo document que questiona, es un document que presenta totas las subvencions per aumentar las resèrvas d’aiga, e per l’astrada de la redaccion lo sosten a la retenguda de Charlàs, retenguda qu’es pas sul departament concernit, e que còsta res d’o far per clientelisme, una clientèla que cultiva l’ignorança podrà segurament èstre manipulada, manipulada per Jean-Michel Baylet e sos servici.
Lo document es oficial, aital es probat qu’es pas de manipulacion car an respectat la lei en publicar pas d’editorial nimai de colomna pels gropes del Conselh General ; alara que sèm en temps electoral, es la règla legala, per aver pas problèmas ulteriors. Donc, es «evident» que çò que damora es de bona fe, o de propaganda electorala sobre las illusions d’una agricultura que seriá salvada per un tròç d’aiga aquí o ailà…
Mas ont l’òme fabrica d’illusion, de productivisme, fabrica tanben la destabilizacion de l’espaci natural, la mòrt lentassa (tot es relatiu) de la vida sobre la tèrra del país.
Ont i a destabilizacion de l’espaci natural, i inadaptacion de las plantas endogènas, e donc imposicion d’una recèrca suplemantara per aver un sistèma agricòl «modèrne», mas que passa sempre per de mai en mai d’intermediaris, e donc de mens en mens de pageses competents per s’adaptar sols als problèmas de la vida d’un país. Quitament la formacion a jogat a destrusir las transmissions dins las bòrdas; aital los licèus agricòls de Miègdia-Pirinèus dinca pauc (l’an passat, ara qu’i a pus de filh d’agricultors per reprendre la bòrda, es evidentament utile…) avián pas cap corses de lenga occitana, corses dignes e seguits (ai agut un jorn, perqué soi sortit d’aqueste sistèma, la visita d’un professor per dire que l’occitan èra en opcion ; la classa sancièra s’es demandat quí èra aquel ? En mai, la resulta es estada mai piège que tot – dins un sistèma que l’utilitarisme es la glèisa santa, una opcion…podètz imaginar çò que l’viàn a far !).
L’adaptacion a la vida de la tèrra d’un país se fasiá autrecòps ambe la transmission de generacion en generacion e per osmòsa ambe los vesins ; la vida de la tèrra e sobre aquesta tèrra se fasiá en Occitània ambe la lenga d’aquesta tèrra. La primièra guèrra contra la vida sobre la tèrra de vida de la populacion de lenga occitana, lenga matèrna, es estada contra sa lenga pròpria (totes los mejans èran bons per destrusir en dolçor).
La politica lingüistica absenta dins l’Estat francés es una politica de productivisme per aumentar lo nombre d’intermediaris entre la realitat ecologica e la vida sobre aquesta tèrra.
La revista del Conselh General de Tarn-e-Garona li fauta bravament de reflexion seriosa sul tèma de l’aiga, e de l’occitan. la paradòxa es qu’i veiràn pas ligams…
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada