Marqueting politic: cambiar de nom

Me sembla anuèch que vau -en occitan- mostrar al monde que son las causas importantas francesas en matièra politica. Anuèch pauc a pauc, an una volontat de cambiar de nom ; Le Canard Enchaîné explica : «Lo director de gabinet de Philippot (pels ciutadans del monde que son pas intoxicat pels mèdias parisencs, es lo numèro 2 del FN amarinat), Jofrey Bollée, es cargat de despausar lo quite jorn (lo jorn de la propaganda RMC-BFM-TV ambe lo grand-paire Jean-Marie Le Pen), en tota discrecion, a l'Institut Nacional de la Proprietat Industriala (INPI, que refusa sempre los noms occitans) la marca «Les Patriotes». Dixit lo guit encadenat del 6 de mai de 2015.

A desfaut de cambiar d'ideologia aquela del regionalisme d'expansion parisenca, los partits jacobins e bonapartistas franceses son dins un onda de cambiament de nom.

Los UMP se vòlon dire «Les Républicains», sabi pas se las femnas dels partit se diràn «Les républicaines» (?), mas aquí tanpauc l'ideologia cambiarà pas ; per los que pensan que n'i a una ! Mas son sempre regionalistas d'expansion parisenca. E quora son elegits, o montat a París, lor agrada de mètre en foncion la sindròma Enric III de Navarra, del clientelisme a la canhòta del Sénat o Assemblée dita Nationale. Son sempre elegits sens qu'a «la rigor» per castigar l'Union Europèa mas que de las leis europèas son promptas de non pas pensar adaptar de las leis del Parlament Europèu.

Los «socialistes» e militants o elegits del PRG son a preparar la venguda en campanha de Manolito Valse, lo catalan d'importacion republicana recenta, e se comprendrà realament que caldrà cambiar de nom, esperèm que serà «Les Démocrates», per damorar dins lo ton politic dels precedents jacobins.

Resumissèm : «Les Patriotes», «Les Républicaines», «Les Démocrates», aurèm aital las tres letras per resumir l'espectres dels regionalistas d'expansion parisenca e las collaboracions en províncias, de l'extrèma-dreita a la dreita, PRD, las letras del partit dictatorial de Mèxic d'un còp èra ! Mas los regionalistas d'expansion parisenca son pas sonque a dreita, n'i a tanben a esquèrra ; es lo privilegiament republican francés, l'expansionisme de las idèas imperialistas francesa, del monopòl, pas sonque la dreit se ne podrà revendicar. «Produisons français» èra tanben lo tèma de campanha del PCF dins las annadas 1970, e coma lo PCF, qu'èra contra l'Union Europèa d'aquel temps, se podiá listar lo Partit de la Nacion Occitana d'un còp èra, quora l'etnisme èra la clau de la santa pensada pòst-fontaniana (e la nommar es pas la vóler reviscolar).

La farça politica regionalista francesa e sas collaboracions pòst-democraticas se fabrica cada jorn, los mèdias parisencs se ne fan lo resson de cada jorn ; la farça se prepara a la barra dels estanquets, a l'aperitiu, e per far compassion occitana se podrà pensar amb un patís per la color locala, provinciala en realitat pro-assumida pels occitanistas del XXIen sègle, que fauta en general de pauc de competèncias per desvolopar un projecte que posquèsse interessar lo «grand public». Donc, lo PRD aurà pas de mal de s'engatjar dins l'enganadoira politica francesa en tèrra d'Occitània, los Occitanistas, sobretot del costat professoral e montpelherenc, la li fan aisida.

Dins aquela farça francesa en Occitània, sovent los Occitans -par encara pron nombroses per se formar coma cal en sciéncia politica- se fan regularament enganar pels partits politics franceses o occitans. O disi dempuèi mantunes 20 ans, de formacion en sciéncias politicas, l'occitanisme n'a mestièr, per se defendre contra las estupiditats regionalistas francesas, mantunes traucs politics que fan gloriós l'enterrament de la civilizacion occitana, sa lenga, sa cultura e sa vision politica pel monde.

Del dessenh d'umor ne floriràn, jamai dins la premsa occitana çaquelà (tròp seriosa, tròp letradorenca, trobadorenca, poeticament engatjada), alara del dessenh del Guit Encadenat parisenc ne caldrà far una adaptacion politica, e assajar de la far pernociosa :

Aqueles dessenhs d'umor son una ajuda per non pas aver d'escriure coma Lo Guit Encadenat, «15 millions d'abrutis, et moi et moi ...» tal qu'un Emmanuel Todd o auriá poscut dire se un jorn, aviá agut en fàcia un occitanista de vertat, e non pas un costumièr plega-esquina professoral, format pel sistèma, dedins lo sistèma, format a las inauguracion sense interès pel quite professor, e que lo tòrna ambe gratitud, mas sempre contra lo futur digne per Occitània, per sa lenga, sa visibilitat, sadignitat nacionala e sa preséncia coërenta a l'internacional ambe las autras nacions d'Euròpa e del monde.

Idèa per finançar un occitanisme digne, la tecnica nos es explicat encara e encara per Lo Guit Encadenat : «E vaquí (aprèp mantun procès de justícia ambe mantun contengut juridic) «Le Guit» subvencionat del FN. De moment que se sap pas ! De qué nos donariá coma cara se per càs o èra ? Aquel chèc, es atanben una pagina que se vira (NDLT, lo temps Jean-Marie Le Pen). Sense dobte lo darrièr dels darrièr procès, d'una longa seria, d'encarament entre Le Pen e «Lo Guit». Cap regret, cap nostalgia. Plaça serà donada als joves. Marine (NDLT la filha) a jà fabricat un primièr procès. Que jà a perdut. La fèsta contunha.»

Al mens Lo Guit Encadenat contunha lo combat en justícia, l'occitanisme o a jamai gausat. L'ideologia del plega-esquina es dangierós per las plaças qu'an dins lo sistèma professoral ; i son benlèu tròp de professors dins l'occitanisme ? Lo jorn qu'arribarà aquela dignitat, caldrà trobar un nom per un movement de militants occitans e militantas occitanas, movement enfin emplenat de dignitat, a l'oposat de la generacion de la fin del sègle XXen. Caldrà trobar un nom generic e que fosquèsse pas una trapèla ideologica, nimai una còpia de las ideologias francesas.

Espèri lo jorn del primièr procès en difamacion, racisme o expropriacion d'un(a) occitanista contra lo sistèma politic francés.

-°-