David Bowie es mòrt

David Bowie a passat lo pont del riu.

Es un bilhet personal, soi estat sempre tocat per totas las creacions d'en David Bowie, de l'Anglés David Bowie ; donc anuèch malgrat totas las bonas novèlas que nos arríban del nòstre Sud, Catalonha (Principat), soi triste.  E aqueste maitin la tristessa d'un òme de la creacion musicala mondiala, de l'avant-gardisme musical e cançonièr, un grand trobador modèrne.

David Bowie m'a acompanhat per apréner l'anglés, una lenga qu'èra aital pas sonque aquela dels tempses victorians, de la finança ajudada per las matematicas francesas, dels tempses europèus imperialistas mas una expression potenta d'una expression de la vida d'anuèch, pels meus viatges a Londres, per la vida culturala europèa e occitana del darrièr sègle.

Espèri que la concentracion mediatica francesa del repleg regionalista francés atudarà pas aquel grand òme, sa vida exprimida per totes los ciutadans francofònes, e de ne donar un resson que cal al nivèl que cal per la cultura europèa.

Lo meu grand espèr, es d'aver un jorn en Occitània, un cantaire e creador d'iniciativa culturala d'aquel nivèl europèu e mondial.

 Nivòl « Bowie i jo » en catalan

Aprèp una commemoracion, indispensabla per Tolosa

Dins los mites franceses, sèm salvatge que França nos salva de l'obscuritat politica ; dins las farlabicas francesas, lo dreit èra d'esséncia pòst-revolucion francesa de 1789, aquel mite es nascut de l'ignorança entretenguda pel regionalisme d'expansion parisenca, e per una istòria mitificada pels redactors republicans del sègle XIXen, lo romantisme republican francés, aquel que fargava un nacionalisme que farà la guèrra a l'Alemanha lo sampitèrne enemic.

Òr, totes los letrats d'Occitània, sábon que Montesquieu, Montaigne, La Boétie, e quitament Pierre Bayle, an sempre volgut portar un messatge -en francés- als novèls poders d'envasion nordenca qu'en Occitània, lo dreit preval sul desir del rei, lo dictator francés, que viu sense parlament. La guèrra dels monarques franceses contra los Parlaments o / e Jurats d'Occitània, o los capítols a Tolosa, es una guèrra contra un sistèma que dividís los poders publics, dins un poder de govèrn e dins un poder parlamentari, segur de criticar ara, e que la santa revolucion dels Parisencs a criticat mas los a remplaçat per un sistèma plutocratic que val pas melhor, e qu'es en plaça encara uèi al XXIen sègle (lo problèma francés d'anuèch).

Dins aquel contèxte politic e istoric, la commemoracion de Tolosa del jorn dels Reis, jornada essenciala del temps del Comtat pron ligat a una pensada similara e religiosa a la glèisa de l'Orient Mejan (qu'an els gardar la simbolica d'aquela data dels reis, e lo pè politic que los liga a l'espiritual cristian) ; la simbolica dels reis en Occitània es tombada dins la mesura que los Reis èran aqueles d'una glèisa que matava las populacions, lo subjectes del Comte Tolzan, ambe l'inquisicion contra lo catarisme puèi lo protestantisme ; es en Occitània qu'es nascut un politic desligats dels monarcs (coma en Catalonha, e quitament dins totas las republicas italicas), mas qu'es lèu aprèp las inquisicions e guèrras religiosa lo fogal de l'idèa de laïcitat dita à la française. 

Cal notar que lo regime tolzan èra un regime similar al regime del Ducat d'aquitània, levat aprèp l'imposicion dels dictators francs.

 Aguent volgut portar un amic, convidar un amic a-n aquela manifestacion, lo fait que lo tèxte es presentar en occitan, li fa considerar, coma «citoyen du monde» que la manifestacion es orientada. L'amic «citoyen du monde» donc es clarament citoyen du monde, mas sap pas que sa manièra de pensar es francesa e donc que sas raiças son pas universlista mas ligada al sistèma imperialista francés que Occitània supòrta, Occitània qu'a fargat ambe aqueles dreits un biais universal de concebre la democràcia fàcia als monarcs qu'an passat lo periòde que pus tard dirèm Edat Mejan, ambe una consideracion negativa, cargada dels «bons sentiments français» sus aquel periòde francés fosc al nivèl politic.

Coma Occitan e dons Ciutadan del monde o pòdi apondre, lo tractat de 1189, a Tolosa, es un document universal, mas quitament s'es jà un modèl espandit dins tot l'airial del dreit pòstmonde latin, del dreit de Roma.

Narbona dins aquel document a una valor importanta car Narbona èra dita la segonda Roma, dims l'impèri roman, dins la latinitat ; e l'escrit occitan es d'una valor inestimable pel tractat del Comte Tolzan ambe la populacion de LOS DE TOLOSA, marca una primièra vision restablida de la ciutadanetat de de LOS DE ROMA ; es doinc plan una vision pòst latina, amai grèga de la realitat politica modèrna. 

Aquel document occitan, es en lenga occitana, lenga directament sortida d'una volontat politica dels Ducs d'Aquitània, d'un sistèma trobadorenc qu'as establit en Occitània un sistèma politic d'una granda avançada pel pòble, a l'imatge d'una Bíblia catalana directament legibla pels subjectes del Comte Tolzan. Vesèm aital que lo Comtat tolzan, aquitània e Provença èran aital davancièr dins lo continent europèu per la dignitat dels pòbles.

Es benlèu aiçò que lo problèma francés quora la glèisa catolica (encara anuèch) coma los poders franceses (sempre anuèch) fan la guèrra lingüistica a l'occitan, car lo prestigi de la lenga occitana èra clarament mai naut que lo prestigi de la lenga inventada dins las corts dels dictator reial francs (Claude Duneton, «Parler Croquant» per aver la version en francés de l'analisi aquela).

Lo problèma que los Occitans an, es que la commemoracion es utila, mas las consequéncias politicas son rarament presas pels politicians qu'an dempuèi 15 ans donat un discors plus prestigiós, mas que sónan puslèu coma pavonatge de campanha electorala que coma debuta d'una politica per establir una coneisséncia generalizada del trabalh politic bastit pels aujòls dels capítols d'anuèch.

Cal notar que la decentralizacion qu'es una descarga de poder jacobin en region, a donc los còrs  constitucionals prefectoral e autres, sancierament absent pendent aquela commemoracion ; un prefecte deuriá venir popar los tèxtes en occitan per entendre melhor çò que democracia vòl dire en Occitània ; cal notar tanben l'abséncia dels professors de sciéncias politicas de l'universitat de Tolosa Capitòli, amai dels universitaris de Tolosa Le Miralh ... e çaquelà la basa tolzana, coma l'a indicat lo cònsol Jean-Luc Moudenc, en far referéncia a las paraulas del cònsol de Montpelhièr (istorian conegut çaquelà), es bravament d'actualitat, alara perqué es pas mai valorizada melhor dins las nòstras famosas universitats tolzanas ; perqué son en occitan ? Segur òc, vist que l'ensenhament de l'occitan es encara donat als privilegiats que coneisson l'istòria tolzana, e non pas a totes coma la lenga basica tolzana.

Donc quand i aurà un libre d'istòria distribuat a totes los escolans tolzans per ensenhar la vida politica passada en Comtat Tolzan ? Quand la divulgacion se farà naturalament dins las doás lengas actualament indispensablas per entendre la vida de la futura region administrativa francesa Sud-Occitània-Catalonha ? Lo pavonatge es plan, ajuda una valorizacion del personal politic alprèp d'uan clientela redusida (que cal espandir !), mas concretament la ciutadanetat vist de Tolosa estant, ciutat universala pels conceptes politics amerita un desvolopament que quitament la vila d'Atlanta (USA) sembla melhor entendre que los Capítols actuals a Tolosa (una visita recenta a atlanta, ambe un grope de musica occitana, faguèt un signe positiu pels capítols que me contèt la visita oficiala) qu'an pas encara abandonat la compassion en politica sul tèma occitan ; d'unes díson : vendrà ... mas quines escargòls occitans !

Es important çaquelà de veire l'aula dels illustres tolzans, aula emplenada aital, e benlèu capitar de l'emplenar mai.

La casta fa rire o plorar de paur politica

Sempre la dictatura es estada una aisina del liberalisme economic, coma a poscut provar lo regime franquista e pòst-franquista (vestit de la manipulacion dita "democracia"). La sortida del regime sovietic a provat, a la sortida per la libertat de paraula pels pòbles, a provat que lo sistèma èra pas melhor per non pas engraissar una casta.

E quora fa rire, la casta (es possible encara, aquí sul continent europèu, de l'Oèst), es la primièra etapa d'un procèssus politic, personal o collectiu (quora lo personal encontra un pichon grope qu'es plegat de rire coma el).

De quina manièra aquel rire collectiu se podrà transformar ?

La representacion politica seriá lo sol biais de condicionar las democracia, perqué ? De qu'avèm en matièra de representacion politica ; la representacion religiosa al fial del temps se vòl representacion politica e la politica sembla, pauc a pauc, al document en seguida. E la santa République française a creat un sistèma religiós sense prèire, sense curat (encara que ne podèm trobar d'unes que s'i creson aital), amb dogmes, urbanitat de la santetat, simbòls e colors associadas, e militars en desfialats per assegurar lo servici aprèp-eleccions. De la representacion religiosa, de qu'avèm :

E los gorós extremistas de las Aràbias son amics dels elegits o elegidas qu'an la gestion de las urbanitats grandas en Euròpa ; es pas aiçò cara consolessa socialista Anne Hidalgo ?

E fins finala, cercar un goró, religiós o pas, per èstre representat, es quin tipe d'actitud politica o de societat ? Cercar un representant es quin tipe d'actitud politica ?

Puèi la dimension de la "democracia" que nos es prepausat, es conforma a la dignitat dels Òmes, a una dignitat de vida en grope, a un biais de viure que la persona en grope podrà suportar ambe la numerizacion de la ciutadanetat ? 

E de qué fabrica lo sistèma centralizat francés (lo bonapartisme portava aisidament lo seu goró expansionista europèu), un pauc coma lo sistèma estanisian o canadenc de "democracia", mas lo sistèma pòst-sovietic fabrica màfia ortodòxa, qu'es pas melhor ! La dimension de la democracia, la granda fabrica mantunes crocodils que fan la lei pels pòbles, e zo fan sul terrenh de gòlfe (annulacion de la votacion sul tèma del TIPP al Parlament Europèu, en exemple) o a l'acès dels monts del Sud d'Alemanha federala, a la pòrta dels paradís fiscals.

Un peatge al nòrd d’Occitània ?

Al moment que la santa capitala parisenca pensa que la pollucion serà limitada per unes peatges de vila, me sembla normal de vos indicar que los Parisencs en automòbil a Tolosa fan foncionar la vitessa de l’arrogança quand arríban en vila mondina, en Lamborghini nòva, e descapotable.

Fintatz aquel veïcul de luxe, que segurament se dèu aparcar a París, coma a Tolosa aqueste vrespada :

Un tolzan li a fait remarcar qu’èra mal parcat ; responsa : « oui je sais ». Aquel Parisenc en dimenjada, amerita qué ?

Es vertat que los Parisencs, que prenon ni l’avion, ni la LGV, mas que venon en veitura de luxe a Tolosa, an pas pro de moneda per pagar lo parcatge ?

Es vertat que la via liura la devon fabricar los Tolzans, e recebre totas las esmendas, per poder daissar la via liura pel parcatge dels Parisencs en dimenjada, e que son pas brica civics, amai que respectan pas la signaletica rotlièra ?

La veitura es de luxe e sembla que lo luxe anguèsse plan ambe l’arrogança del menaire mascle de l’automobile. Pòdi melhor comprendre de quina manièra es complicat de gerir los veïculs a París. Mas coma sembla pro complicat, nos venon far cagar a Tolosa en respectar pas la signaletica rotlièra per anar cercar moneda a la caissa bancària o crompar produïts dits regionals abans d’anar en Espanha (benlèu, ai pas questionat, mas per el es jà lo Sud tot aquò !).

Cal remarcar de manièra sancièra la situacion, ambe doás autras fòtos (car es plan clar qu’es de l’incivisme e que la circulacion èra pas blocada) :

Se caldrà demandar al poder parisenc se cal pas installar un peatge a l’entrada d’Occitània, a un endreit jà marcat, per assegurar que los Parisencs respectèssen la signaletica a Tolosa…

Benlèu que seriá plan un peatge especial Parisencs, sus aquel limit ?

#Sivens : Felicitacions a France Culture

Es estonent, vist qu’ai agut jà de criticar lo parisianisme de la redaccion de France Culture, o vòli escriure melhor, ara, e me felicitar de mantunes programas sus l’afar de #Sivens. Es un afar que l’abséncia de coneisséncia agronomica e del mitan agricòl de las redaccions parisencas, es sempre estats mal tractada ; Mas France Culture assaja de contra-balançar l’omnipreséncia del productivisme FDSEA-FNSEA-Jeunes-Agriculteurs, a l’antena dels mèdias parisencs, coma se lo modèl agricòl èra estaninian e unic, es de dire aquel qu’es propausat –unicament- dins los licèus agricòl.

Aquel modèl monopolistic fabrica de transicion agricòla al entorn del Testet, joves que reprenon explotacions, joves format al modèl tòrt qu’entèrra la tèrra agricòla, joves que, a l’oposat dels parents un còp èra, son mai influenciables pels actors del modèl productivista. O explica dins una entrevista un païsan de l’endreit e que, contrariament a çò que díson los mèdias dominants, son a l’oposat del modèl productivista ; escotatz plan lo païsan, e vos dirà aisidament de quina manièra se manipula un projecte ; atencion, cal saber lo monde agricòl, per entendre entre las frasas ont lo modèl #Sivens engana la majoritat de la populacion que vòl de minjar sanitós e prèp dels luòcs de trabalh.

Sus France Culture an debutat un ajornamiento redaccional ; mas pel moment son encara los relais elonhats de l’agricultura locala, de l’agricultura que sap de quina manièra viure sul terrenh, en respectar la tèrra occitana, tot en viure al país, coma se disiá tre la debuta de las annadas 1970.

Vesèm aital, que los mèdias locals an pas pro de longor d’antena per poder desvolopar lo debat suls problèmas d’amanaitjaments desgalhadors de moneda publica, per poder bastir un debat real. Pensi a France 3, o Radio France (las localas) que fan pas pro per desvolopar lo debat public e democratic, ambe una escota qu’ajudariá lo pòble occitan a non pas tombar dins l’abstencion de las idèas e de las argumentacions ligadas al territòri occitan. Cal pas demandar al privat, que son ròtle es engraissar moneda e non pas transmetre lo debat public, nimai a las ràdios associativas qu’an pas l’ideologia e la sapiença pro importanta per bastir un debat, al nivèl de France Culture. Lo problèma es basicament dins la formacion dels jornalistas causits per devolopar un debat sobre l’agricultura, lo recrutament de las localas e dels temps d’antena, favorízan pas lo fenestron dins la creacion de debat public.

A desfaut donc, vos conselhi d’escotar France Culture

Sus aquel blòg, vos estauviarai dels comunicats del deputat socialista Valax – lo traïdor d’Occitània-, del president del Conselh General Carcenac (l’odiós en politica), los Djiadistas de la FDSEA (que son jamai condamnat per la justícia francesa per destruccion de ben public), o los quites  comunicats dels occitanistas (sense competéncia sul subjecte), e quitament lo comunicat ambigú d’un Martin Malvy sul tèma.

Dins aquela intervencion radiofonica lo deputat europèu Jadot aurà los mots que cal, per donar un moment de patz al problèma que pausa la decision autocratica d’una plutocracia socialista al poder dins lo Tarn e en Miègdia-Pirinèus ; lo problèma es pas dins lo camp dels autoproclamats Zadistas. Lo deputat Jadot : Lo cal felicitar e convidar a Tolosa, quin melhor actor per defendre Occitània ?

E del meteis biais, e perqué i a una enquèsta publica, vos signali que lo trajecte LGV  (cap a Paris en faguent pagar las regions occitanas, unicament) es a la question actualament, la SNCF o far saber grandament en pegar aficha dins totas las estacions concernidas. Participar al debat aquel, aquò vòl pas dire que lo pòble occitan serà considerat, o que la participacion serà pas amagada per la decision finala, es aiçò lo real problèma francés en Occitània ; la democracia es confiscada per una plutocracia socialista e totes los satellits al entorn, UMP, UDI, Sindicat francés de l’agricultura productivista, syndicat dels obrièrs (ambe l’illusion de la creacion d’emplec que son jamai estats capables de fargar en realitat politica).

Lo problèma francés en Occitània se pausa de mai en mai, quora l’Estat e los elegits son pus los relais per la dignitat occitana manténer, nimai un occitanisme dit nacionalista ; lo problèma se pausa quora la ciutadanetat es unica a defendre l’interès collectiu occitan, en defòra d’una oligarquia qu’a plan amagat fins ara la seuna autocracia politica, en crompar la noirritura de luxe que la FDSEA non fabrica.

Cap mèdia associatiu a poscut fins ara far passar lo messatge al pus grand nombre, nimai los mèdias de «service public», dits locals, o regionalistas sul papièr. Donc cal felicitar France Culture d’i èstre arribat per l’afar de #Sivens. Mas es pas pro sufisent per far entendre als joves païsans que se son fait enganat pel sistèma educatiu portat per un ministèri parisenc d’agricultura, e que la logistica ideologica en plaça los engana encara e encara sul terrenh, ambe l’ajuda benvolenta dels socialistas, per fabricar per Mac-Donald’s del Made in France, fabricat en Occitània (una paradòxa socialista de mai) ambe l’etiqueta Sud-Ouest. Alavètz es tanpauc pas pro per assajar de far entendre que quora la femna d’un primièr president de region miedjornala crompa dins una epicariá de luxe occitan, non o podrà far se lo seu òme persegís de sosténer #Sivens, e tot projecte d’aquel escantilh, pauc agronomic e pauc ecologic.

Cal notar que, al moment de l’espiçariá de luxe al prèp del mercat Victor Hugo (ara barra per fauta de repreneire e de finança per la represa d’entrepresa), una femna d’un primièr elegit-president èra la primièra d’arribar lo chec en abans, per crompar la bona noirritura de luxe regional, aquela que lo productivisme de la FDSEA non fabrica, e non fabricarà ambe l’aiga de #Sivens, nimai ambe los projectes condamnats per la justícia administrativa francesa, mas qu’an acabat d’èstre sense legalitat, coma sábon far dins lo Tarn los socialistas, o en Òlt-e-Garona lo ministèri francés de l’agricultura ambe lo Licèu Agricòle. E devon pas èstre los sols projectes que la justícia administrativa francesa a condamnat, sense arrestar lo projecte tòrt de gestion francesa d’Occitània, sense respecte de la tèrra occitana, e de sa vida balançada economica, un universalisme, un umanisme.

_°_

La democracia es en Catalonha, l’oligarquia es a Madrid, a París, e trapa collaboradors en província, en region, per exemple lo deputat Valax, del Tarn. Lo deputat Valax explica : serà #Sivens fabricat o demissionarai ; alara un conselh al deputat francés Valax :

Ièr soi estat a Barcelona, fèsta democrata !

Dimenge, a Barcelona, los toristas avián la vision catalana de la fèsta politica, ciutadana, per la libertat de poder votar. Fòrça se questionava, sul estand de l’Assemblea Nacional de Catalonha que se vendián los esclògans sus pin’s e agafèts. Mas un torista parla anglés, un militant de l’ANC tanben, e sense cap problèma francés, catalan, espanhòl, o alemand.

Segur que mantunes seràn estonats, sobretot los que vòlon far creire, ara coma sempre que Occitània non pòt èstre coma Catalonha, e d’una certana mesura an rason ; per contra, èstre a Barcelona me sembla coërent, ambe las annadas que lo catalanisme caminava per Occitània per ajudar las associacions occitanistas abandonadas pel sistèma bonapartista, jacobin e anti-republican francés. En Enric Garriga-Trullols es d’aqueles qu’an passejat per Occitània per donar una dignitat a Occitània ; sembla que fòrça occitanistas lor agrada d’oblidar, de quina manièra lo catalanisme independentista d’En Garriga-Trullols a ajudat –per exemple- l’Escòla Occitana d’Estiu, e o fasiá ambe l’esperit d’un in-de-indedepentista catalan ; aquel independentisme es una longa istòria … que s’acabarà sonque ambe l’independéncia ; o podèm afortir ara que Madrid ajuda a fa pujar lo sentiment independentista en Catalonha.

La primièra manifestacion, i soi estat, Enric Garriga-Trullols èra tanben a manifestar. E soi estat a totas las manifestacions catalanas dempuèi levat la cadena de 2012. Soi estat content d’èstre benlèu lo sol aquel occitanista vengut en julhet per manifestar a Barcelona.

Donc, la manifestacion d’aièr i deviá èstre. I soi estat amb un amic, Joan-Pau d’Agen. Per èstre a l’ora, e non pas i anar en automòbil, avèm fait una pichona etapa en Cerdanha (podrètz escotar sus aquel blòg l’entrevista de Tomà, a man dreita de l’ecran). Jà en Cerdanya, mitan rural, s’entend plan clarament que son independentistas e que la segonda lenga del comèrç es lo francés, car de l’autra banda de la frontièra del tractat del Pirinèu, tractat qu’a separat un pòble unit en dos, e Cerdanha (Font Romeu de Puigcerdà) e Catalonha-Nòrd del Sud (Perpinyà de Figueres), s’en parla gaire, lor sembla una vergonha ; la dignitat catalana, aquela d’una nacion, es oblidada dins lo taüt republican francés.

E lo maitin, direccion Barcelona, ambe una etapa per daissar l’auto luènh de Barcelona centre. Avèm decidat en autò, ont deviàn daissar lo veïcul e prendre lo tren (pauc car ambe la RENFE, o cal dire). 40 km abans serà pron. Jà avèm pas mestièr de demandar a quina ora arriba lo tren per BCN, l’entrada de la gara e lo quai son emplenats de manifestants de jaune vestit ; la «revolucion jauna» s’amassa per Barcelona, e prendrà lo tren de la RENFE, los trens de la FGC, e lo mètro, un dimenge maitin.

La manifestacion d’aièr èra un grand moment de catalanisme, fauta pas ligam per trapar vídeo de tot escantilh, jà aquel diluns : «lo catalanisme deuriá èstre interdit» se diguèt en seguida, de la boca dels pòst-franquistas, un membre del PP, o dels que Manolito Valse es vengut sosténer, un còp èra. Totas las frasas des unionistas o imperialistas madrilencs e las loras collaboracions (Butiflers), fan pujar lo vòt independentista ; del temps d’En Enric Garriga-Trullols l’independentisme pujava mai o mens a 40 de cent de la populacion, e sobretot sense aquelas organizacions ciutadans qres seriá estat possible anuèch …. ara que fan qu’en quatre jorns, una manifestacion es cridada e amassa una vila coma Avinhon al centre de Barcelona, sense espotir una sola flor, ni una sola batèsta epr saber quí dèu prendre la paraula, e lo personal politic en bais de l’estrada a participar e escotar.

Arribat a l’estacion de la plaça de Catalunya, l’estacion èra jà plena de manifestants, èren 1 ora abans la debuta oficiala de la manifestacion ; arriba l’ora, e la plaça s’emplena aviat : ai donc perdut lo companh que vos donarà una vídeo sus la manifestacion. Mas gaitatz de l’interior çò que podiá veire :

Al sobre del panèu CataloniaVotes i a l’equipa qu’a preparat la manifestacion. Ara, pel referèndum, #9N, s’anonciava dimenge mai de 5.000 volontaris, determinats per Internet en doás oras. Anuèch diluns son segurament mai de 20.000 ! Es aiçò la determinacion democratica catalana, non falhirà.

Dins la massa, i a de totas las populacions, vengudas en familha, en grope d’estudiants, en grope de musicans, etc. I a autanplan d’òmes que de femnas. Sus l’empont, son Na Carme Forcadell e Na Muriel Casals (femnas per parlar oficialament) seràn al discors de confirmacion de çò que totes e totas me sábon jà explicar, digerir, e tradusir en rire quora lo nacionalisme espanhòl parla a Barcelona. La revendicacion de la massa es pas per entendre lo discors, es per mostrar al monde, e donc tanben a Madrid, que son aquestes catalans (es pas una question) ; sus l’empont, una organizacion a la minuta prèp, la cançon que question «que vòlon aquestas gents ?» de Na Maria del Mar Bonet es donada, Lluís Llach es al pianò joguant, e plan mai d’autres artistas… Un vertadièr espectacle per las multiplas televisions que fan en directe, l’espectacle, perdon la manifestacion.

I a una organizacion, cridada 4 jorns abans, sense cap de dobte d’un nivèl jamai tocat per una organizacion civila en Euròpa, civila e PACIFICA. Pas una flor serà tocada, pas una flor, pas un incident.

14h30, a l’ompra del costat de El Triangle, las taulas per minjar èran a l’ompra e se minjava coma un dimenge normal, la manifestacion èra acabada. Se minjava tanben sus la granda plaça de Catalunya, pas un papièr serà daissat.

O cal dire tanben quora sèm arribats, lo temps èra ensolelhat, jà se preparava l’intronizacion ambe la bandièra independentista catalana, de l’estatua del president Lluís Companys, aquel que los pétainistas de Bretanha an donat al dictator Franco, e que la tropa de Franco fusilhèt.

Soi estat tanben questionat per la bandièra que portavi, e quora parlavi d’Occitània, èra aisit per me far entendre de donar la Val d’Aran coma illustracion ; se sap de qu’es la Val d’Aran a Barcelona ; sus l’empont çaquelà, la lenga occitana d’Aran es pas estada entenduda. Es pas normal. Donc soi estat questionat, e fotografiat, 13h30, la meuna fòta passava sus Twitter. sus l’empont èra tanben aisit per clavar la manifestacion de sant Els Segadors, e aquí non falhirà digun per cantar, tanben la vídeo èra al vrespe sul site de Vilaweb.cat disponibla.

Es pas causa excepcionala, pensi pas que una sola mameta catalana sapiguèsse pas enplegar Twitter, per militar per l’independéncia, an los arguments en boca, e twitter al cap dels dets. Mai o mens 80 ans, sul banc, a 14h30, tres mametas sharravan, arguments contra arguments e responsa del triò, e pas per badinar coma se fabrica a Marselha ; la pancarta e sa bandièra estelada blava sul costat del banc, al cap d’un pal, donava jà lo tèma de la seriosa discutida.

Totas las generacions èran presentas ; sus las Rambles, pas un jornal en lenga catalana es disponible a 14h50 !

Totes los mèdias fasián en directe la manifestacion, que fosquèssen de lenga catalana (Xarxa, RAC1, Catalonha Ràdio e Informació, etc.) o los mèdias en lenga de Madrid. Mas es plan segur una «revolucion jauna» (dixit Muriel Casals) que passa principalament per Internet (nos explica dins una entrevista que traparètz sus aquel blòg Francesc ) ; quantes manifestants gaitavan vilaweb.cat, o podrai pas jamai comptar.

La manifestacion acabava, las camisetas jaunas fasián bravament concurréncia als toristas bronzats dins los restaurants del Raval.

Soi tornat a 15:15 sus Granollers, en esperat lo companh, ai près de minjar al bar de la gara ; ai plan comprès que … me voliá pas entendre parlar catalan ; visiblament ambe lo mot VÍ (qu’es en occitan lengadocian o gascon similar, la mesma prononciacion), li farà mestièr d’una femna de l’endreit per entendre VINO. Donc, clar, los Catalans e l’independentisme, son pas plan venguts dins aquela botiga de l’estacion de Granollers. La «majoritat silenciosa» es installada per la RENFE dins comercis de proximitat per far calar la lenga del país, es lo modèl Franco o francés.

Entendi melhor En Enric Garriga-trullols quora se declara independentista, e entendi milhor perqué puja lo vòt independentista, dempuèi 4 ans d’immobilisme o negativisme politic del Mariano Rajoy. Es donc normal aquela mobilizacion democratica catalana, la primièra rason es la gestion de Rajoy de l’Estat espanhòl, puèi la segond es la mobilizacion superiora en argument e organizacion que se fabrica en Principat de Catalonha. La pòrta de sortida sembla pròcha per totes los manifestants de 2014.

Òsca al pòble catalan, e coma nos indica un comerçant d’un vilatge prep de Ripoll : «veirem se nos en sortim», per nos saludar quora partèm amb un café en boca, nosautres «los Occitans».

O pòdi ajustar, LOS CATALANS SE NE SORTIRÀN D’ESPANHA, ne soi segur e segur ara de mai en mai.

Nacionalisme francés: obligatòri lo francés

Lo netejament lingüistic es una causa que tòca lo contengut ideologic del nacionalisme francés, aquel nacionalisme d’expansion lingüistica tòca l’esquèrra coma la dreita. Es çaquelà una causa recenta per la constitucion francesa per se «protegir » de l’exterior ; lo nacionalisme francés fonciona ambe la paur de l’exterior, levat quora i a sotmission de l’exterior, per las armas : Argèria, Africa centrala, Vietnam, Nissa, Savòia, Marròc, Tunísia … per gardar sonque lo XIXen sègle. XXen sègle, la guèrra contra los patois dedins las escòlas, dins la vida publica e los mèdias, e l’assimilacion per l’institucion departamentala e la lenga ambe Maiòta a la fin del XXen sègle (per far simple).

Aital en junh 1992, sonque, es plan una majoritat d’esquèrra (Assemblée Nationale) e una majoritat de dreita (Sénat) qu’escriguèt l’article 2 de la constitucion de la «santa» République Française. Dins lo debat un ministre del nòrd, ministre socialista, a plan explicat que caliá prendre la tradicion de Villers Cotterêt (ara una comuna que vòta FN) per escriure aquel article ; fins a 1992, la constitucion republicana francesa èra pas ligada a una lenga. Es donc plan un acte de nacionalisme d’expansion aquel article.

Aquel article  (document junt, en illustracion primièra) m’installa dins la clartat d’identitat, soi donc pas francés, mas vòti, e pòdi clarament dire que soi occitan e donc pas francés, aquò agradèt als socialistas, e bravament d’autres, e lo FN ne farà un valat per enterrar la democracia. Es un pauc coma un ministre socialista que refusa de negociar ambe lo MNA, en 1950, e que farà una convocacion de la soscripcion per debutar la guèrra d’Argèria. Lo FN, l’immigracion de la collaboracion francesa en Argèria e la descendéncia, l’expression socialista e de l’esquèrra en general, de la dreita autanplan, tot farà una expression dangierosa pels pòbles de França, e per occitània per l’assimilar en docina, aprèp aver copat lo cap d’una geenracion ambe la guèrra de 14/18 e encara totes las repressions de 1939/45 ; perqué lo nacionalisme francés es una pèsta politica, expansionista, mas pas sonque per Occitània.

Donc, lo FN qu’a pas brica una nocion de çò qu’es un contengut politic per un programa adreiçat als ciutadans, surfa sus l’onda del nacionalisme francés, preparat per l’esquèrra francesa e desvolopada per la dreita ; l’imaginacion es pas al FN, e a Marselha o dins mantunas vilas d’Occitània, son al poder, gràcia al sistèma e concepte politic francés.

Rendre obligatòri lo francés, perqué lo francés es lo sol biais de se pensar francés en França ; quí a pas jamai entendut un francés autoproclamat universal e republican, «en France on parle français» ; aiçò es pas considerat coma un replegament sus se, perqué ? Se trapa que una partida de la Belgica, del Luxemborg, de Mónego, de la Confederacion Helvetica, del Canadà, o de mantunes Estats d’Africa, si parla francés e es pas França, o èra pas França ! Dins aquela expression ia tota una valor de tipe Commonwealth pels Angleses, sense reina, ni lo bon biais de foncionar pel respecte dels pòbles ancianament sotmetuts.

Rendre obligatòri lo francés es devengut una necessitat del nacionalisme francés, perqué lo sistèma de ciutadanetat es estat sistematicament ligat a la lenga, la definicion inventada per los Ernest Renan o Maurice Barrès, per manipulacion ideologica granda per poder fagocitar Lorrena e Alsàcia, es la basa del problèma francés actual. Es una causa forçada pel lo contengut del nacionalisme francés es lo netejament del cervèl politic, en debutar per la lenga de la familha, la lenga d’usança, lo patois ; mas se podrà pus dire, seriosament, que l’arabe dialectal es de patois, o quitament l’occitan ; per l’arabe, son aqueles locutors d’anuèch (petròli fòrça) que fan las liquiditats del sistèma francés d’ara.

Mas coma nos l’explica Argèria de 1950/62, la moderacion politica, lo compromís politic, es pas una causa francesa, una causa del nacionalisme francés ; totes los politicians franceses son pas d’unes Michel Rocard en èrba, o en accion, o melhor al poder. Mas totes los politicians franceses son dangièrs politics ambe un ancionalisme d’expansion que lo FN a pas sonque l’usança ; i a pas sonque lo FN qu’es un dangièr nacionalista francés per Occitània.

En Argèria lo poder nacionalista francé”s en 1962, a installat un clòne politic del jacobinisme francés e a ajudat a la destruccion dels democratas sul quite territòri continental europèu. Lo dangièr es pas lo poder en plaça en Argèria (se capita de cambiar d’ideologia sense dintrar dins l’integrisme religiós), es lo poder francés en general e sempre.

Lo nacionalisme francés a fabricat un bomerang politic ; lo nacionalisme francés a creat la guèrra d’Argèria e las populacions d’Argèria tocadas ; fasèm la lista : los famoses pès nègres tota las classas, los immigrats kabil, los sordats conscrits, los migrants arabes de l’Argèria en falhida per rason de l’ideologia en plaça a-n Argièr, etc. ; Las populacion d’argèria tocada son bravament inocentas del fait, e lo desconeisson grandament, es estada installada en Occitània, coma Franco installava Andaloses a Barcelona per espanholizar la vila. Las populacions d’Argèria vengudas en 1962 e aprèp en França, son pastadas de nacionalisme francés, de las illusions expansionistas francesas e republicanas, son pastadas de l’illusion d’un sistèma politic francés, e an vist las realitats sul continent europèu … al fial del temps, generacion aprèp generacion. Ara la populacion la mai fragila vòta FN-RBM. Ara la populacion la mai fragila sosten l’equipa d’Argèria al mondial de la FIFA… e crama veituras pel cap-d’an, o co-fabrica integristas musulmans.

Las populacions d’Argèria an suportat las causidas del nacionalisme republican francés, mas son pas plaçadas dins aquel concepte per melhor comprendre las loras situacions politicas d’ara, consequéncias de las causidas de las annadas nacionalistas de l’aprèp-guèrra d’Argèria : la République française es sempre un problèma politic per la planeta. E las aisinas del problèma son dedins una gròssa populacion de diplomatas franceses qu’es mai granda que la necessitat de l’Estat demanda, e tanben un sistèma politic –autoreproductible- qu’es pastat de nacionalisme sense realament saber ; lo FN-RBM es simplament la crassa d’aquel problèma francés, lo nacionalisme d’expansion en Occitània, e endacòm.

Del costat de l’esquèrra, notadament socialista, s’oblida que son nacionalista tanben e que aquel nacionalisme francés es un problèma, per una bona gestion d’Occitània. Lo PCf aviá refusat de considerar lo PC d’Argèria, aquel d’abans 1962 dedins lo sant territòri republican francés qu’anava de Dunkirk dins a Tamanraset ; lo PSf-PRG an pas jamai comprès Michel Rocard…

Es pas doman que lo problèma francés serà resolgut, vist lo nivèl d’educacion qu’es portat per l’Éducation (nacionaliste) Nationale. L’Éducation Nationale fabrica lo problèma de generacion en generacion. E lo problèma passa per una sistèma de professor que son incapables d’èstre adaptat al terrenh local, a Occitània, en simplament parlar tanben occitan per transmetre las sapienças popularas de la convivència occitana, e supausan –nacionalisme- que la santa République française es la solucion, alara qu’es lo problèma.

-0-

Lo nacionalisme francés de totas las colors a trapat en fàcia una immigracion o una generacion de descendents vius e violents, descendents de collaborators al colonialisme republican francés en Argèria, e l’esquèrra refusa de ne parlar, ne parlar o assajar de tractar lo subjecte es xenofobia o islamofobia.

Es pas perqué soi conscient d’un grèu problèma francés qu’es dedins lo grope dels musulmans, filhs de…, e CIUTADANS FRANCESES (causa que negui pas, ciutadans qu’an tanben lo dreit de saber l’occitan), que ne parlar es xenofobia, islamofobia. L’estupiditat e l’immateurisme politic de mantunes militants de la CUP, supausadament occitanistas perqué sábon escriure l’occitan, me dona lo desgost d’un ciutadan europèu. E sobretot, nòta lo dangièr de l’arribada d’una tala populacion de «jornalistas» militants al poder, los an suportat en URSS, o Alemanha de l’Èst, Polònia, Iogoslàvia, Romània, Bulgària, o supòrtan encara a Cubà, Corèa del nòrd, e benlèu encara dins lo club de pacifistas que son aqueles del Jihad finançat per borgeses de l’Aràbia Saodita o del Qatar.

Soi segur que Lo Jornalet es un instrument de propaganda que val pas melhor que la FELCO. Los jornal de propaganda del comunisme val pas melhor que lo jornalet de la parròquia del meu curat catolic qu’assaja de m’explicar perqué cal un avortament.

Síria, triste es lo cèl de l’internacionalisme

Se questiona sovent perqué van en Síria per se batre ; dos programas de Arte-TV presentavan ièr unes documents que fan melhor comprendre lo perqué de l’engatjament dels joves beurs dins aquel Estat.

Ai reconegut los tempses de las dragonadas o de l’inquisicion dedins l’Estat francés en formacion, mas aquí l’Estat es estat creat pel colonialisme francés per delegacion de la Societat de las Nacions. es benlèu per aiçò que lo regime en plaça a agut sempre l’ajuda francesa dinca páuc de la seuna diplomacia.

Lo regime Assad, un regime de proprietat privada d’esclaus de mantunes pòbles de religions diversas (d’estatuts juridics qu’ajudava a la tranquillitat diplomatica), a matat pendent mai de 40 ans los seus pòbles, ambe un grand avuglament de la societat internacionala. Los amics de la familha Assad son las oportunitats internacionalistas d’aquesta familha.

Dins lo primièr document, i a una construccion, una presentacion de l’escalada militara del ciutadan pacifista a l’acte del guerrièr, dins un procèssus qu’estonarà digun en Euròpa. Dinc lo segond document, cada ciutadan prendrà las armas e las capacitats d’interpretacion politica se resumiscan a Assad o Allah, limitada donc. Mas los podèm castigar per aiçò ? Aprèp aver gaitat aquò, los 800 mòrts dempuèi l’atribucion al Quatar de la copa del monde de fótbol son aps gaire estonant. Quí a autrejat los jòcs olimpics d’ivèrn al regime de Putin que sosten lo regime de Síria ? Sotxi val pas Quatar, mas lo Quatar a donat mai de mòrt, ara en 2012, que lo nombre de participant fotbalista a la copa del monde de Quatar.

Las castas dangierosas per l’umanitat son al Quatar, en Síria, o Aràbia Soadita …

De que podèm far d’aquestes regimes ? Dins un document cort, un Internauta sirian explica : “se los Armerican fan una ataca en Síria per castigar violentament lo regime Assad, quantes mòrts, 800, 1000 ? Es la chifras dels mòrts d’Assad per jorn.”

La frasa me damora al cap e ara comprèni melhor los que son partits en Síria per far la guèrra ; comprèni, ara, mens las condamnacions de la societat europèa sul tèma, e tanpauc la justícia francesa sul tèma ; son devenguts, aprèp TRES ANS DE GUÈRRA, devenguts las ajudas al cementèri a planeta duberta en Síria, segur …. mas tanben Quatar, o Aràbia Soadita que manupula de luènh ambe l’argent del petròli.

Las botigas que trabalhan lo mai a Homs, son las botigas de marbre talhat ambe linhas de Al Còran que fan d’afars gròsses.

Çò que la comunautat internacionala farà contra l’intervencion en Crimèa d’una armada de l’ompra, per frenar los escambis dinerièrs russes, es pas sufisent per frenar l’armada mafiosa en Crimèa. Que cal far contra lo regime de Síria ? I a aps mai qu’una intervencion militara seriosa : es benlèu per aiçò qu’i aurà pas d’intervencion.

L’occitanisme li agrada de parlar del reialme dels Raimond dins aquela zòna ; istòria … element d’una didactica bravament elonhat de la realitat politica del regime Assad e dels soslevaments ciutadans en Síria.

La consciéncia es clara dins aquelas conferéncia sus las relacion d’extrèma-orient d’Occitània. Mas dinca quand ? Dinca quand damorarèm muts, sense res far en collectiu ?