arcuèlh

divendres, de febrer 23, 2007

De las borsas occitanas, pus res que... un brave inocent pòble occitan.

Aprèp la borsa de Cáurs en Occitània, lo regime dinerièr de la moneda occitana es capvirat al nòrd per la "solidaritat" parisenca, e aquò a jamai cambiat. Tres exemples recents e d'actualitat.

Moneda : Quí financia Royal e Sarkozy? Nosautres en Occitània!

Dètz milions d’€: es çò que van recebre Na Ségolène Royal e En Nicolas Sarkozy se son qualificats pel segond torn de l’eleccion presidenciala del printemps aprosmat. Question: qui serà lo generós donator dels vint milions d’€? Responsa: l’Estat, es donc nosautres e me (çò que es normal)… Mas es aital una lei votada pels deputats el-meteis, al meteis moment que s’aumentavan mensualament, es la lei del finançament dels partits politics francés (çò que seriá democratic se aquò èra sonque votat pas per una minoritat de la vision de França). E los dos candidats an previst melhor jà, car lo maxímum de las despensas es beucòp mai nauta: 16,2 milions d’€ per candidat segon un recent decret del ministèri de l’Interior (siá 10 cadenas de ràdios en lenga occitana e una television numerica en lenga occitana). D’aprèp l’UMPª, Nicolas Sarkozy seriá al pus naut de la preposicion: auriá jà contractat un emprunt de 10,8 millions auprèp del seu partit egeumonic [ª : Union de la Magouille Populaire]. Per Na Ségolène Royal, l’emprunt serà de sièis milions al Parti Socialiste français per arribar dins la possibilitat la mai nauta. A prepaus de las despensas, signalem un trait de caractèr de la candidata socialista revelat per l’una de las seunas ancianas collaboratriças dins son libre "Ségolène Royal, ombre et lumière": la candidata a pas jamai d’argent sus èla… car las seunas despensas sancièras son presas en carga per una terça persona (un pauc coma Jacquòta e las facturas del minjar a la comuna de París o a l'Elisèu).

Dinièrs : Las sarközettes se multiplícan e lo centralisme tanben per la melhora finança d’Estat.

La prudéncia serà la règla d’ara enlà sus las rotas d’Occitània : las maquinas del Nicolaïescu Sarkozescu trabálhan per l’Estat e la seuna administracion centrala, tal los conilhs son de mai en mai nombroses. I aviá 500 radars automatics (las famosas "sarközettes") en 2005, la chifra èra de 550 fin 2006 e lo nivèl dels 1 000 serà passat en fin d’annada, per Occitània. Se podrà pas arrestar un afar tant endinerièr. Cal saber que cinc cabinas fláshan mai de 50 000 còps per an per Occitània e que cinquanta son al dessús de 7 000 PV. Se, en Avairon/Roergue, las sièis cabinas fan al total sonque 6145 PV, a París, las dètz cabinas son de pron “bonas ganhosas" sul trepador : 466 761 infraccions relevadas en 2006... (es que lo PCF o l'extrèma-esquerra francesa demandarà una solidaritat ambe París aquí ?) Las trapèlas son numerosas, aital las cabinas installadas sus l’autorota A9 alara que se redusiguèt la vitessa autorizada, l’ecologia es tanben una faiçon de duèrbe lo porta-moneda ambe un servici public de transports sancierament arquaïc e centralizat ? Quand lo permís se tòrna passar, quand se dèu prendre d’estatgis pron oneroses, l’Estat centralista encaissa encaissa encara e encara, mas que ne sortís d'aquesta moneda ? Las sarközettes engraisson lo drac e una elita centralista.

Sòus : Çò que las asseguranças parisencas e peitavinas nos amágan.

Las "autorités de la concurrence" –mantunes díson qu’existísson- per nos protegir dels abús de pausicions dominantas, mas pas de l’Estat centralista. Lo marcat de l’assurança automobila (obligatòria, cal tornar dire) pòt ameritar un agait interessat. Lo nombre dels accidents de la rota recula d’annada en annada (mens 3,9% en 2006) e es pron urós. Los panatòris de veïcules a baissat de 8% e lo vandalisme se fai mens present (cal pas doblidar que lo civisme francés es desvolopat en republica : 80% dels veïculs cremats son mantunas escrocariás a l’assegurança, la lodèra ambe quatre ròdas es 500 € en pana, val 3.000 € se es cremada, e amai se sap que val melhor occitània l'estiu per cremar una automòbila francesa, en vacanças per exemple). En 2006, globalament, los assuguraires an encaissat per 17,8 milliards d’€ de primas e donat per 14,7 milliards d’€ d’indemnisacions diversas. Largança polida. La Maif recuola las seunas tarifas de 6% e las AGF de 8%. Gan, Groupama, se limítan a -1% e la Matmut annoncia bravament los "prètz incambiats dempuèi quatre annadas". Se crida als profièits bèls de Total que ganha los seus profièits en país foran (cal tornar dire que Total es estat panat ambe la nacionalizacion socialista e aital centralizat, puèi privatizat per la dreita francesa). Sic.

-°-°-°-

E i a encara mantunes partits franceses que gáusan escriure que cal una solidaritat entre las regions, e donc recentralizar l'Estat, es lo cas de la candidatura PCF de MG Buffet, mai tanben del FN e de LO. Aquestes tres zo díson clarament. E l'estrèma esquerra utiliza l'imatge del païsan Bové per far passar lo meteis messatge, cal legir los programas. Lo conservatisme es la règla pel PSF e l'UMP, los Verts e l'UDF.

Quand nostres elegits demandaràn que los nòstres impòsts damorèssen en Occitània.

Car es pas mens d'impòsts [TVA, ISF, etc.] que nos cal, es simplament que siaguèssen melhor emplegats, en regions occitanas directament primièr, puèi veirem ambe la solidaritat ambe París.

dilluns, de febrer 12, 2007

Quin monde provincialista e pietadós!

Quand se vei un francés a l’estrangièr, los pòbles del monde an l’impression d’una nacion esquizofrenica. Quand suportem los franceses, en Occitània en particular, avem l’impression que sus totes los subjèctes suportem aquesta meteissa esquizofrenia. Jo tanben quand entendi los discorses de JC sus la diversité culturelle, que sovent se limítan a la potencialitat de produire en lenga francesa o de reproduire activitats matadoiras franquistas, lo francés es una lenga que «es tot de l’universal» (nos explícan), levat lo respècte per las autras lengas vesinas e de las culturas. Aqueste fenomèn es recurrent e bravament tradicional a la França. Es que cal matar la tradicion francesa, VÒ ! Aquí soi de mai en mai sagnós sul subjècte, tant es una civilizacion d'engana-pècs.

1 - Los darrièrs fenomèns politics en França, aprèp la decolonizacion d’Argèria, es estat «Mai 68». Los engatjaments propriament politics d’aqueste temps –marxistas, terç-mondialista, o revolucionari- son estats generalament arrecusat, sense tròp de leugerietat, pels «ex» comprès pel mai mediatic Daniel Cohn-Bendit. Çaquelà, l’eiritatge libertari perseguís d’èstre pron belament assumit, per exemple per çò que es de las manièras en general e l’emancipacion sexuala en particular. E tot aquò tòca Occitània ambe las organizacions francesas que gestiona la nòstra nacion; e la qualificarai de maissanta gestion.

Per dire las causas mai simplas, un sexagenari presentat auèi tal un «ex» de Mai 68 acceptarà de vertat a una autocritica del seu maoïsme o del seu castrisme del moment, mas voldrà pas renonciar a las conquèstas del moment sul caire societal: feminisme, libertat sexuala o critica de l’autoritat (que son pauc a pauc matizada al fial de las annadas de la fin del sègle XXen, per una mena d’educacion per formatada). L’eiretatge es desvolopat sus aquestes terrenhs, sobretot quand lo liberalisme economic destrusís tot l’autre caire. D’aqueste temps lo lengatge se voliá novèl, fasent un enòrme valat entre present e passat [l’imatge sampitèrne que l’ideologia francesa vòl portar] ; la retorica e los comportaments èran de vertat una mitologia de la revolucion [la Comuna, Octobre roge, lo Potemkin, etc.] un novèl arcaïsme francés, mas la natura de la revòlta l’èra pas brica. Dins lo global, lo «movement» bolegava a contrabriu del seu pròpri devís. Semblava s’enrasigar dins un passat olista e «collectivista» o nacionalista [sempre mitificat e amagat ambe valentissa], alara que quitament se dubrís la via de l’emancipacion individuala e a l’autonomia del «me», mas dins lo sistèma alargat del nacionalisme francés. Lo lengatge èra del marxisme, pro-estat [es melhor per l’aver dimensionat, e per sa conquèsta], mas lo movement de fons èra liberalista, per non pas escriure libertari [es de dire oposat al concèpte d’Estat, o creator del concèpte d’Estat regalian].

Es aital que se podrà descriure dins l’episòdi de Mai 68 una torciròla istorica francesa, torciròla que lo neoliberalisme, al cap de l’istòria, foguèt lo darrièr beneficiari.

La decresença de Mai 68 es estada diferenta e paradoxala, tala tota pensada francesa. Se dirà que es de dobla fons, çò que se vei [al fons del potz que se daissa Jacquou lo païsan dins lo castèl de Nansac, es fosc e tenebrós], e que l’istòria oficiala descriu [remòrs, jubilacion, denegacion e nostalgia, malèstre e romantisme], e çò que se farga [una novèla cara pel bonapartisme institucional francés, un novèl nacionalisme, que s’imposarà coma uina novèla dubertura francesa].

Donc per èstre clar, ambe aquel exemple de Mai 68 que es pas lo sol istoric, puèi quand un francés escriu «les occitans sont-ils dangereux ?», aquò amaga tot aquerò, e lo seu contrari. Cal pas far fisença a la paraula d’un francés o d’una francesa [republicanista o pas].

En Occitània, lo messatge anti-Estat de Mai 68 s’es pron ben integrat a la creacion en lenga occitana, e faguèt páur al pòble d’Occitània qu'èra rassegurat mediaticament pel poder centralista francés, mas èra per astre cotria ambe la creacion anteriora del nacionalisme fontanian, puèi per despertar una nacion l’istòria dels pòbles explica que se cal organizar, e trapar mecanismes collectius pel reviscòl comun, çò que Mai 68 a jamai portat, nimai los partits creats en e per Occitània, e lo reviscòl occitan es jamai estat portat pel liberalisme francés ambe la decentralizacion de la dreita francesa, nimai ambe la luta de las classas portada per l’esquerra mondializada o estaliniana, çò que lo collaboracionisme o associativisme ambe los partits franceses a jamai portat tanpauc [quand se pensa que lo politic francés podrà cambiar las causas, e tornem a l’esquizofrenia francesa dintrat dins las causidas occitanas, sense realament l’assumir o la vóler].

2 - La tradicion la fárgan negativa quand es contra los òmes e positiva quand es per practicas anti-animalas e matadoiras. Sempre nos explícan dins los mèdias -e particularament lo del grope de la familha Baylet- que la Corrida es tradicion a Floirac, a Fenolhet/Tolosa, o Perpinyà ; a Perpinyà, se son pas laissat enganar per lor emplèc de la lenga catalana e los criminals de la corrida son estats fòrabandits de la comuna. Dissabte, la DM informava son public de barmen tolsans (los que bálhan moneda a l'organizacion de Fenolhet) que las arenas de Floirac serián demontadas per èstre transportada a Fenolhet: donc, es pas una tradicion a Floirac [e çaquelà nos zo cridávan aquestes criminals], nimai a Fenolhet, donc... Las arenas de Barcelona son estadas demontadas a l'arribada de la democracia, e recentament tot lo conselh municipal de BCN a votat un tèxte a l'unanimitat contra l'introduccion dels crimis taurencs dins las eventualas arenas montablas de la ciutat comtala e democratica. I a ben agut un piòt pels mèdias franceses per explicar que la Corrida s'en anava de Barcelona e qu'èra la tradicion que s'en anava tanben en Espanha, es un socialista e president de Conselh Regional de Provença, un sapient francés segur ; lo meteis que organizarà lèu una contra-manifestacion provençalista a Arles per far concurréncia a la manifestacion de Besièrs. A Barcelona trápan que la Corrida es un espanholisme, un franquisme que cal oblidar, çò que es vertat car quitament a Tolosa es un borgés espanhòl que l'a importat dins la ciutat a la fin del sègle XIXen per sol plaser de sa costuma, per sa vision de la cultura. Dinca fa pauc lo matadèir èra sempre d'Espanha, pas de Catalonha o d'Euskadi, d'Espanha la mai fosca e prigondament franquista.

Mas l'esquizofrenia francesa es puslèu sus la nocion de tradicion. Un francés sap pas çò que es una tradicion, es una normalitat : es que cal servar una tradicion ? Jo disi que cal matar las tradicions, per exemple las tradicions de las guèrras nacionalistas en Euròpa, l'Istòria d'Euròpa n'en dís bravament sus aquestas guèrras autodestructriças. Escriure en occitan es pas una tradicion, mas l'expression d'un pòble, d'una nacion, d'una faiçon de viure sus aquesta planeta, pas brica una tradicion. La tradicion en occitan se trapa dins las causidas ortograficas occitanas que son una referéncia al trabalh de dignitat literària e administrativa que es estada pensada per aquesta aisina lingüistica per poder passar las generacions e portar lo messatge d'una civilizacion millenària, civilizacion que pòrta pas la corrida coma simbòl, malgrat la censura que existís tanben dins la premsa de lenga occitana sus aqueste subjècte. L'esquizofrenia dels pòbles mata los pòbles, lo pòble catalan es pus esquizofrène dempuèi que son dignament una nacion, nacion sense Estat, e que defendon lor lenga e identitat en tota dignitat, sense lo crimi que es la corrida.

La corsa landesa (o camarguesa o catalana) es una tradicion, vertadièra tradicion de passatge d'una generacion a l'autra pels adolescents, mas se matarà pas un buòu per se poder envanitejar dabans una borgesiá desculturada e endineirada.

Aquesta corsa es talament una tradicion que, a Grenada, al moment de la fèsta del club de rugbí, al meteis moment que Fenolhet, son los buòus que córron dins los carrièrons de la bastida al nòrd de Tolosa, sus riba de Garona, e la premsa locala pro-corrida n'en escriu res o quasi, [Toulouse Mag, lo mensual racista del grope La Dépêche, ne farga pas suplement, l'unica premsa en lenga occitana censura l'eveniment e valoriza los meteisses afars que los autres mèdias del Midi], e l'occitanisme local n'en parla pas car los criminals industrials de la distribucion de bièra a Fenolhet an batejat l'associacion d'un nom a mièg occitan [Tolosa Toros], lor cal pauc de causas per èstre servils als occitanistas [e mantunes se demándan se son pas dangieroses...]

Conclusion : Quin monde provincialista e pietadós!

Companatge

Lo companatge èra a l’Edat Mejan una faiçon de consomar lo pan entre vesins, e sovent en defòra de la taula, aqueste mòde es estat adobat al entorn de la scèna, una taula mitica, e lo companatge es damorat dins las glèisas catolicas del continent europèu e tanben sus la planeta. Mantunes explícan la cultura coma bastida suls fenomèns religioses, sovent per los criticar coma manipuladors, a l’imatge de la manipulacion religiosa suportada en Occitània pendent los assassinats dels bons cristians, e avalizada fins ara pel poder central francés malgrat totes los cambiaments de regimes. E tanben la cultura aital mondializada per la religion es pensada en defòra de la lenga e del seu desvolopament. La multiplicitat de las religions a portat un mercat de las concurréncias religiosas, que pòrta los religioses a se minjar los uns los autres. Es l’inquisicion catara perlongada en Espanha, puèi contra los protestants o los membres de la RPR, puèi l’inquisicion es en França utilizada per servar un sistèma conservador de poder dinca las annadas napoleonicas del XIXen sègle. Los extremismes religioses se son sovent minjats entre eles. Al XXen sègle, la religion musulmana puja ambe l’arribada de la moneda del petròli e la decolonizacion. Es lo temps de l’acarament de la civilizacion engimbrada per l’extremisme protestant american, es la guèrra de l’Iraq que es menada per un president pastat de religion mas que cap d’aquestas sostenguèron la conquèsta iraquiana. Malgrat tota la semantica emplegada per Georges W. Bush es la d’un crotzat que pòrta la civilizacion (occidentala a l’americana). E dempuèi disem las religions dangierosas, e s’es vist d’occitanistas èstre intolerents per una simpla messa car èra a Montsegur, un endreit mitificat per l’istòria politica occitana, coma LO luòc de martir suprèm engimbrat pels catolics integristas.

La religion es lo mal suprèm ?

L’invocacion de la religion coma matriça essenciala del dogmatisme e la violéncia implica una amnesia collectiva esquèra. Coma se pòt oblidar qu’al XXen sègle, es per la màger part l’ateïsme antireligiós (estalinian, nazi o nipon, cambodgian o vietmin o chinés) que foguèt intolerant e quitament sempre exterminador organizat ? La religion èra alara o ben persecutada o ben transformada, tal en Polònia, en perimètre de resisténcia a la barbariá. Lo Dieu invocat pels cresents, de segur, se trapava alara mai sovent dins lo camp dels oprimits que dins lo dels opressors. Es una enquèsta comandada pel papa Joan-Pau II, e realizada per una comission independenta. La redaccion de l’enquèsta assegura :«jamai dempuèi lo temps de las catacombas los cristians son estats tant persecutats qu’al XXen sègle.»; aital la redaccion d’un libre de recèrca e de memòria foguèt demandat a Andrea Riccardi per aqueste comission dels novèls martirs del Vatican a partir de mai de 9600 testimoniatges amassats. Mantunes d’aquestes dorsiers son jamai estats publicats aperavant.

Que cal far de las religions ?

N’en saber mai, i a monde que díson que n’an mestièr per lor vida personala, los ajuda d’aver un personatge exterior a lor còrs per respondre a las questions existencialas de lor anma; bon, e perqué pas los daissar pensar aital ? Es que los ultra-agnostics pòdon èstre tant intolerents que los ultra-catolics o ultra-musulmans que an matat occitans o que passan Charlie Hebdo en Justícia ? Lo monde modèrne s’es sempre bastit sus dos corents de pensada, lo de la fe, e lo de la rason ; e pensatz que un sistèma binari del pensar es melhor que un sistèma unenc ? Jo preferissi la pluralitat, mas çaquelà farai pas dos cent km per una messa, nimai cromparai pas Charlie Hebdo per solidaritat, mas coma per Redeker sostendrai la libertat d’expression, levat per los que vòlon matar los occitans car «son dangieroses» o suposats coma tal per ne pausar la question (cf Toulouse Mag de febrièr 2007). Cal dire que soi sempre près de companar lo pan ambe totas e totes ciutadan/a d’una republica o ciutadan/a d’una religion, mas soi pas d’accòrd que l’un impose a l’autre, soi d’acòrd ambe las separacions establidas per la republica francesa a la fin del XIXen sègle, per téner compte de l’istòria d’Occitània

Signat : Lo Godilhaire, occitanista e liure de pensada e de partit (rason o/e fe, POC o/e PNO, mercés d’en tenir compte)

Sem dins lo Titaniòc ...

« Donner de l’air », del democractic de l’UMP

o de l’Union pour la Magouille Présidentielle.

L’UMP se podriá titolar de Union de la Médiocrité Politique, politica republicana e democratica. Es urgent de listar tot çò que los elegits UMP faguèran al poder en França pendent las tres darrièras annadas [Assemblée Nationale, Senat, Govèrn, Présidence, Conseil Constitutionnel e Conseil d’État, Conselhs Regionals d’Elsàcia e de Corsèga, amai mantunes Conseil Généraux los mai rics de França, totes los poders centralistas franceses donc], e vau apondre mantunes elements de pensada sul tèma, mostrar que son pas las revelacions sacradas del NS laudat e cambiat que me faràn cambiar d’avejaire sus aqueste sistèma UMP al cap de l’Estat, lo mai centralizat de l’Union Europèa. Mas benlèu que l’arsèc per tornar al poder amaga quicòm que caldriá pas tornar veire : la Magouille de l’institution UMP.

Concretament Donner de l’air es una expression francesa que se vòl demesir lo CO2 dins l’atmosfèra. Un acte cuitadan de mòde que sembla èstre dintrat dins l’esperit del ment del nòstra vièlh sistèma politic, nos l’an explicat sus totes los mòdes, e sobretot dins totes los inocents mèdias franceses [redaccions faitas de jornalistas independants]; sembla que cal remplaçar lo petròli per l’intelligéncia, un devís que sembla talament a las annadas 74 [e que las redaccions i an pas capitat], quand lo petròli deveniá escàs, e que lo papa president republican de l’apòca zo aviá tanben decidit.

La citacion l’ai presa dins un article del suplement de Libération a prepaus de Clarmont d’Auvèrnhe, que los franceses sónan Clermont-Ferrand. Dins aqueste suplement se parlèt del problèma juridic per installar lo tram dins la ciutat; aiçò determina jà un problèma francés, lo sistèma juridic es lentàs[1] e a consequéncias sul «Donner de l’air» dins aquesta ciutat, sobretot quand se pensa que los ciutadans vòtan ambe los pès, quand i a de fanga o pas [es lo bon sentit politic d’esquerra, çò que damora dels elegits que son pas sortits de l’universitat de las sciences politiques francesas – vos conselhi de legir l’article sancièr : las òbras del tram de Clarmont serián estadas maissantas fangas pels tempses d’eleccions]. Clermont d’Auvèrnhe vòta a l’esquerra, e aquò agrada pas a Brice de Hortefeux [una mena de Brice de Nice mas sus la còsta de Volcània, en montanha… mens pitoriesc quand i a pas de nèu d’ivèrn per l’elitisme francés], candidat UMP autorevelat, car d’origina contra-rotlada, e sakozista per la ciutat del pneumatic e capitala d’Occitània, al nòrd.

Anomalia democratica[2] : l’UMP

Soi pas segur que l’UMP siaguèsse pas mai qu’una anomalia, en tant que «qualitat» politica segura. Lo Hortefeux, novèl felin politic, bateja d’anomalia aquesta constatacion politica fòrt prigonda : Clarmont es tròp damorada a l’esquerra ; mas, que n’es per las ciutats que son estadas en seguida UDR/RPR/UMP dempuèi 1945 ? Siá 60 ans… Auriái estimat saber se al pichon jòc de las cadièras (musicalas) comunalas l’UMP seriá prest de perdre Bordèu, Tolosa, Baiona, etc. car 60 ans de poder del meteis costat e sovent la meteissa persona es pas gaire democratic, non al balanç donc per l’UMP ? Puèi aver lo poder es pas forçadament agir, zo vesem dempuèi l’arribada de JC e de l’oligarquia partesana UMP, non ? Sembla puslèu a Cuba, tant criticat dins Le Figaro[3], çaquelà ! Alara ma critica partirà per Niça, Montpelhièr o Lille, tanben. [atention, lo paracadiment politic es tanben una causa politica socialista, e de còps pel Partit Occitan per las candidaturas].

Dins lo meteis jornal es explicat coma lo Brice de Clarmont [es mens smart/net que Nice/Niça] organiza la conquèsta: lo metòde es simple e masclista, lo felin fellacioneja en public l’inocent ciutadan, puèi aqueste gaudirà en votar per el [totas unas causas pron moralas en França, coma la justícia en temps d’apartheid en Africa del Sud]. Sembla que lo metòde es lo meteis que un Jacques Chirac en Corrèza mantunas annadas abans[4], quand el se voliá lo reièt d’un castèl prèp de Tula[5], e çò que capitèt de far pendent trenta annadas, çò que pròva al mens que LO[6] pòble de França es pas brilhent, o bravament inocent. Subvencions, subvencions sobre-ajudadas, tòcamanetas en permanéncia cada dimenge, dubertura de caissa politica a moneda aisida, imatges d’inauguracion dins lo jornal o la television oficials[7], inauguracion e pòts de vins[8] de benvengudas, discorses de cortesia, etc.; lo balanç de la causida se fa coma ? Es que lo clientelisme es democratic o agradiu pel respecte de l’environament. Es segurament pas per l’interès sancièr del pòble francés, els que díson que n’i a qu’un, aquí fan dins lo pòble de Clarmont[9] mai bèl que l’autre per l’emplèc de l’argent public vengut de París, es pus l’egalitat republicana tant revelada e sistematicament presada per pas aver poder democratic en regions; mas, se l’egalitat es pas dins la republica, es pas tanpauc sus la planeta e alara parlem de realitat dels discorses e de lor aplicacion[10] en matièra environamentala, pel ben de la planeta. Alara l’anomalia es ben lo meteis Brice de Hortefeux que es un actor politic que data, del temps de Jacques Chirac sa faiçon de far èra una realitat sense reire-fons politic[11], mas ara, se podrà pas dire que lo Hortefeux d’Auvèrnhe sapièsse pas lo problèma de recalfament de la planeta. E totas subvencions atribuïdas de manièra uni-laterala sembla ben una faiçon de recalfar la planeta localament. E lo jornal parisenc d’escriure : «On ne peut pas inaugurer une nouvelle boulangerie sans qu’Hortefeux soit là.», lo Brice de Hortefeux d’Auvèrnhe dèu sovent prendre l’avion[12], entre París e Clarmont d’Auvèrnhe : qui paga l’avion ? Qui rescalfa ? E aprèp s’explicarà que es pas pron pagat e que lo cumul dels mandats pòrta un saber en politica !

E coma se sap plan en ecologia, donc levat a l’UMP, trabalhar local es pensar global.

Alara lo Brice de Hortefeux d’Auvèrnhe trabalha ges per totes, pel global, mas per el e la seuna carrièra personala, que -l’espèri pas- serà pas a l’imatge d’un JC, tot en vóler préner lo meteis òrre camin [òrre per nosautres ciutadans de la planeta, e ciutadan d’una republica en engendrar aqueste tipe de felin politic]. Lo principal problèma francés es la professionalizacion de la politica, car aquò tanben es contra l’environament democratic, o democractic.

Brice de Hortefeux d’Auvèrnhe es un sosten bèl pel Nicolas Sarkozy, segurament car lo paga dins un ministèri [coma l’èra lo sosten[13] de Jacques Chirac a Georges Pompidou], o un sosten a Nicolaïescu Sarkozescu Ier tal qu’ai agut la costuma d’o titolar, aqueste sosten es bon de saber. Donar de l’aire es pensar al CO2 e pensar donc al recalfament de la planeta, votar per Nicolaïescu Sarkozescu Ier es oblidar la planeta, car sos amics fan parier, concretament e malgrat tot document signat mediaticament dabans Nicolas Hulot[14]. Lo vertadièr cambiament per l’UMP seriá de pas aver candidat de l’establiment «sciences politiques» per las annadas venentas, car son aprèp mortals per l’environa e per la democracia, lo contra-exemple per las generacions futuras n’es Jacques Chirac, un dinosaure que plai a la television people de servici public[15].

Es que i a una justícia dins la democracia francesa ? De qué es la justícia per un Estat ? La justícia pendent l’apartheid èra l’aplicacion de las leis, votada per un Parlament de los que aviá lo dreit de vòt, pas mai, aital se fa pertot sus la planeta, e zo fasiá tal que lo poder en plaça li demandava d’aplicar. Aital podiá condemnar una blanca (femna) que bicava ambe un nègre (òme) o vici vèrsa, condemnar a la preson [se parla pas dels gais o de las lesbianas], e aital eliminar la femna blanca de la ciutadanetat[16], la remandar a la situacion de pariat de la societat d’Africa del Sud, l’anciana situacion dels pòbles nègres. La justícia aplicava lo dreit que èra l’intrument d’una casta [es aquò M.lo professor nacional-socialista de Montpelhièr ?].

LUMP es lo partit d’una casta[17] que demándan que li fasiam crèdit de lor inocéncia juridica, aital lor a calgut tres ans per pas votar una lei sus la consomacion que auriá ajudat los ciutadans e las ciutadanas per acarar las entrepresas coarralhas[18]; donc, la presa de pausicion politica es clara, son del costat de las entrepresas coarralhas. Es que los votaires de la prima 2007 en França auràn pas oblidat las tres darrièras annadas d’un Jacques Chirac Cocarro Republican, luènh d’èstre lo president de totes[19], èra lo primièr militant de l’UMP ? Elegit, NS devendriá lo primièr president de l’aparthrepublican francés. Podrem anar manifestar e soi segur que las presons seràn pas pron bèlas per las poder emplenar, coma ambe lo poder pòst-franquista en Euskadi [segon Alain Juppé un modèl per l’UMP]. E sem ben partit quand un Max Gallo sosten NS, aital l’OGM electoral se sónan plan UMP quand l’UDF es tant victima de l’omnipartisme o l’oligopartisme. [sapient que i a gaire de diferéncia entre lo MPF e lo FN].

Alara, ambe lo camin istoric de l’UDR/RPR/UMP se la frasa «Donner de l’air» se dèu pas traduire per «tots levat aquestes», per esperar qu’un jorn una dreita francesa siaguèsse democratica e alara diferenta, al cap de l’Estat francés [Soi per l’alternança quand lo partit de l’alternança es convenabla per la democracia] ; es benlèu de l’utopia quand la meteissa esquerra francesa es ufanosa d’aver causit un Georges Frêche pendent quaranta annadas per Montpelhièr, coma un bon dictator chilean o cuban [es maoïsta nacional e socialista, es melhor Cuba pel professor de dreit de l’universitat de Montpelhièr] o un Kader Arif que cercava al Conseil Général la purificacion lingüistica dins la vila de Tolosa a l’imatge del darrièr títol del magazine del grope La Dépêche: «les occitans sont-ils dangereux ?».

L’Union pour la Magouille Présidentielle me fa pus rire, lo bonapartisme o nacionalisme d’expansion francés tanpauc.

Espectators del monde francés ambe frontièras tant naturalas sul batèu planeta, espectators passius de las nòstras vidas panadas per un sistèma centralizat e violent, violent a las extrèmas mai tanben al centre, un pè del cèl obsur e barrat, impossible de deschifrar, sembla se levar de cara a tot ciutadan d’Occitània. Elonhats dels «pòstes de comandas», desprovesits de tota possibilitat d’influenciat sul devenir de las nòstras vidas, sense responsabilitats mas sul batèu ambe simpla clesca que se nèga sus las còstas de Gasconha, un titaniòc, o pels terradorencs sem tal los passatgièrs inpotents d’una veitura fada dins que auriam pus cap contra-ròtle. En passar mai luènh, los profètes de la pòst-modernitat e de l’ideologia de la «complexitat» francesa nos[20] an capitat de convéncer que tot assag per modificar lo qué e lo quin far podriá pas qu’aumentar lo desòrdre, accelerar la casuda, portar l’anarquia [que lo contra projècte seriá l’òrdre francés, tant assegurat d’aver sempre capitat]. La complexitat del real sembla nos forçar a una «passivitat prudenta», a una inpoténcia assumida tala sola possibilitat, non pus per nos encaminar vèrs «lo melhor», mas juste per evitar «lo pièje». Freud escriviá jà que, «fauta de felicitat, los òmes s’assájan a miníma d’evitar la malastrada[21]». Çò que es pas sonque impossible, mas çò que en defòra nos condemna a una vida centrada sus l’inquietud, l’insecuritat e la páur, autrament dirai a la lenta Nagba occitana quitament se volem l’evitar. Paradòxe tragic de totes los que definísson un «destin a evitar»; s’encontraràn, ambe certitud, devath la fòrma de la fatalitat. Una mena de covardièra consensuala nos conselha de nos limitar d’una sobrevida fautasmada per la mòrt, sotmesa a aquesta meta de la mòrt que devriá ordonar nòstras vidas. L’impoténcia, l’insecuritat, aital qu’una mana d’egoïsme son los nivèls de la pretendudas «sapiéncia pòst-modèrna», e los occitans e las occitanas vòtan encara pel liberalisme parisenc e l’extrèma-nacionalisme-d’expansion francés (PT, LO, PCF, PRG, UMP, MPF, FN, MNR, francmaçons o religioses de tot caire). E pels autres partits que nos son prepausats, sem a l’imatge de Freud, evitem –o pas- la malastrada coma lo titaniòc evitarà -o pas- l’icebèrg francés (colbertista, jacobin e centralizat e mal decentralizat).



[1] Lo lentàs de la justícia francesa pròva la fauta de mejan, segurament per s’assegurar que los òmes politics siaguèssen mens condemnats. Aqueste lentàs es estat revelat als mèdias franceses per Na Ségolène Royal, quand faguèt una maissanta comparason ambe la justícia chinesa ; e es vertat que aquesta es expeditiva… Veire lo podium per las estadisticas de condemnacion a mòrt dins aqueste Estat colonialista [article publicat dins SOD lo 3 de febrièr, segur que los EUA auràn de trabalh que capitar de préner la plaça de primièr sus aqueste terrenh de violéncia d’Estat e de sa justícia. E al nivèl de las borricadas SR segur podrà capitar de far melhor que JC, que el s’en va.

[2] Sembla talament al Partido Popular en Espanha.

[3] L’organe de premsa oficial del patronat e de l’UMP, que es melhor que L’Humanité per la linha editoriala e sa regularitat.

[4] Quand ai trabalhat en Lemosin, èra dit de la Corrèza lo parc politic e economic del Jacques Chirac.

[5] Aquel meteis que crompèt a sa femna, que pus tard serà un novèl supòrt de subvencions publicas egalitàrias car republicanas, coma lo leon assegura un bon jaç a sas femnas, per la copa de pials sonat gria per Camelat, la gria de la femna ambe nom enparticulat la pòrta en çò del personal politic UMP

[6] Cal dire que aqueste article pròva que se lo pòble de França nascut a la revolucion francesa, deviá se dividir lo problèma seriá resolgut, ne soi pas segur, tanpauc. Es l’expression reiala de «Los pòbles de França» que es una vertat antropologica, mas una asenada en matièra politica e votacion en França.

[7] La Montagne tracta l’informacion de faiçon impaciala, coma los jornalistas franceses zo sábon far, del costat del poder en plaça, sonque. Aqueste metòde jornalistic francés es tanben lo meteis per las localas de France 3.

[8] Ai notat vins, mas sabi pas se a Clarmont d’Auvèrnhe son tanben especialistas del comèrçe de vin, a París vò, mas en region ? Per la Corrèza, lo negòci del vin èra una especialitat, e lo pòt de vin mai qu’un metòde de transpòrt cap a Bordèu.

[9] Aital se parla tanben de pòble de Dieu, pòble cristian, etc.

[10] L’aplicacion es en politica francesa una realitat la mai virtuala que siaguèsse.

[11] L’inocéncia politica èra encara bèla e lo Canard Enchaîné pas la primièra revista setmanièra de França, E Charlie Hebdo èra pas lo primièr engatjat dins lo centralisme democractic…

[12] E segur en tant que liberal economic a degut comparat lo prètz del tren e de l’avion, mas segur que serà lo darrièr a pensar una taxa environamentala pel querosèn.

[13] Dins una entrevista Raymond Barre respond a la question, «Et l’autre Chirac, donc ? RB : - C’est une bête politique. Je ne lui reconnais pas la moindre conviction, sauf l’obsession du pouvoir. Cela est un fait, et non une jugement de valeur : il adapte en permanence ses convictions aux situations. Il a trahi Chaban pour Giscard, il a fondé le RPR pour se débarrasser des barons du gaullisme et tuer Giscard. Il a accepté de cohabiter avec Mitterrand pour prendre Matignon et pouvoir gagner l’Elysée.» e lo filme de Patrick Rotman difusat per France Télévision zo pròva realament ben, en parlar tanben de la similitud del personal politic de la republica francesa dempuèi la debuta de las annadas 1970, jà un autre sègle. Es un filme que fa páur, car l’elegits es un felin politic, pus lo representant d’un pòble o de mantunes, çò que èra la tòca primièra de la republica, normalament.

[14] E la mediatizacion d’aquò fa rire, son sobretot los jornalistas que me fan rire quand se díson independants.

[15] Car pagada per la redevença de totes/as los/as ciutadans/as, gaire mai.

[16] I a fòrça temps que los nègres de l’apartheid avián pas lo dreit de vòt.

[17] Vos conselhi d’anar veire una reünion politica de l’UMP, e la populacion que i emplena l’aula.

[18] Totes los fornisseires d’Internet, las entrepresas de telefonia mobila e las bancas, per exemple. Demandatz a Que Choisir, que se son fait enganar.

[19] Aquí ai un dobte, totes «cocarro» serián aital lo pòble francés ? Es que cal èstre mai optimista ?

[20] Al mens lo pòble d’Occitània que vòta pels nacional-imperialismes franceses.

[21] Sigmund Freud, Malaise dans la civilisation, PUF, Paris, 1980, p.42.