Maieutica en Mai 08
Maieutica [ist. filò] (gr, maieutikê, art de l'amainadada), art de fa nàisser los esperits, es de dire de far descobrir a l'interlocutor mantunas vertats que son ontologicas al(s) interlocutor(s).
Socrata disiá exercir aquesta art en pausar al bon moment mantunas questions als seus interlocutors e en las far «se brembar» (reminiscéncia) de las donadas elementàrias de matematicas o de las vertats moralas universalas. La psiquanalisi es, dins aquesta significacion basica, una maieutica.
La maieutica es una teoria platoniciana de la reminiscéncia, la maieutica es un moment essencial de la dialectica, es un procediment socratic ; aqueste procediment s'exprimís dins la boca del jove esclau dins lo Menon.
L'esperit de la maieutica se trapa pas sens que dins la pedagogia ; apond elements enfortissents la pensada personala, per portar dins qu'a la via globala de la psiquanalisi. Vos caldrà anar veire los diccionaris per completar la vòstra informacion sul mot, didactica, ironia, Socrata. a
L'occitanisme pòrta un ròtle per Occitània, es de la maieutica per balhar a totas las classas socialas, aital sembla una mena de faiçon o practica de la psiquanalisi personalizada e per un pòble coërent. L'occitanisme fonda aital la nacion occitana per èstre un element vivent sobre la planeta e per l'umanitat.
Sense occitanisme, mantunes individús de l'espècia umana son emplegables per d'autres fins, sovent per dominar o sotmetre d'autres pòbles en nom de França, de còps fan simplament l'Istòria de França tala que l'imperaire zo vòl ; èra lo cas dels occitans e de las occitanas dins Mai 68...
Lo darrièr dissabte del mes de mai 2008, soi estat convidat per un debat sul tèma nostalgic de Mai 68 ; los pòst-68-hards son pas monde qu'estíman la nostalgia, mas sembla que Naboleon Ier aguèsse despertat l'afar gràcia a un afar de coble pendent sa presidéncia anti-68 !!! Sem al monde d'Ubu-rei.
Los pòst-68-hards sábon fargar debats, contrariament a mantunes occitanistas, fièrs d'èstre franceses e que sábon organizacion la monopolizacion de la pensada per èstre segur d'aver rason, el-meteis. Los pòst-68-hards an mestièr d'entrar dins l'occitanisme politic e del debat ; causa que faguèran dins lors tempses tanben.
Èrem mens de 15 al entorn de la taula e ai agut lo grand plaser d'intervenir, e sobretot d'èstre convidat, per un encontre sense cap de dobte utile per totes e totas, un encontre devengut maieutic, çò qu'èra pas brica esperat.
Cadun a agut 10 minutas per dire son Mai 68, èri gaire concernit ; cadun parlèt e totes e totas podiam respondre ; èra un vertadièr debat ! Causa raríssim en Occitània. Aviam lo temps de parlar, d'entre-parlar, d'escambiar e d'explicar perqué èriam pas en accòrd, de desparlar, de rire, e sobretot ai pogut escotar, causas saborosas d'un temps sense violéncia, malgrat tot. Lo debat èra pas un monològue, ai conegut aiçò gaire sonque ambe los gropes tals Entau País en Bearn. Digun s'èra autoproclamat lo goró del debat, l'encontre èra democratic, los ataulats èran vius e sabián dire çò qu'èra lo subjècte escolhit, ambe contengut brilhent : Mai 68, una commemoracion ?
Son monde que se reconéisson melhor dins un libre publicat vaquí 20 annadas « Mai 68 una contra-revolucion capitada » d'En Michel Debray, melhor que dins los escrits d'un Finkelkraut o Gluksmann, aquestes que sèran autoproclamats filosòfe de Mai 68, a Barcelona per exemple, per i aver localizat sos primièrs actes de filosofia, tanben los ataulats son filosòfes, mas mens mediatizats! Ai pas pensat que lo debat aqueste auriá degut èstre mediatizat, benlèu enregistrat. Çaquelà una intervenenta expliquèt que los estudiants de la Sorbonne èran doás causas seguras : machista e grand productor de tracts donc de mediatizacion ; la páura a agut de suportar las doás causas a la Sorbònne, aprèp aver passat un temps de sofriments similars a las Bèlas Arts. Los mascles de Mai 68 parlávan sus l'empont, dins l'aula las femnas trabalhávan los tracts !!!
Un militant regent dels escolans dels obrièrs CGTistas prèp de Flin, membre del PCF, d'origina occitana, a tanben explicat la feblessa del PCF per rapòrt als autres militants d'extrèma-esquèrra, els avián lo cabinet dins l'apartament, los alter-trostkistas avián la roneo abans lo mòble.
Malgrat tot, aqueste militant coneis pas los actes del PCF de l'epòca, ça dís. Ne fa una mena d'excepcionalitat per n'oblidar las realitats e las consequéncias politicas ; lo militant del PCF, fòrt simpatic e democrata, sembla aver estat avuglat per la grandor del supausat biais de decidar al cap del PCF del moment.
Cap intervencion èra enregistrada, mas totas èran de prendre en carga per l'Istòria d'Occitània, per s'èstre debanada en Occitània, o per s'èstre desvolopada en tèrra de França per mantunes elements de la diaspòra occitana a París. Totas las intervencions èran d'experiéncias retransmetudas per èstre la fotografia de França en 1968, del nivèl filosofic (actors franceses de la filosofia) a actor del terrenh economic en Lengadòc (lo païsan del PSU que recept los alter-68-hards per vremiar), afranquesits e volontariament aital. An totes/as suportats los tempses de 68 sense n'aver realament mesurat totas las consequéncias, levat un qu'èra estudiant a Aire d'Adorn qu'a plan entendut lo problèma del poder quand caliá decidar quicòm qu'èra pas sonque de l'òrdre del negatiu, mas el abans d'èstre estudiant, èra estat obrièr, e, per èstre obrièr abans, èra al cap dels estudiants ... Quí de l'uòu o de la pola faguèt sa vida o sa pensada ?
Totes/as avián la vision intèrna e alonhada de l'afar, e al meteis temps consciéncia que mestrèjan pas tot encara d'aquesta memòria, mas pas brica del sistèma nacional occitan (èra absent ? Un collòqui de la FOL de l'Aude lo meteis jorn explica que non ; es Claudi Martí que portèt lo numèro de la revista a periodicitats 68-hardas); aqueste sistèma nacional occitan èra a Ranguèlh aqueste dissabte de mai 2008, dins aquesta aula pichonèla.
Cap capable d'o descriure per els/èlas de faiçon antropologica, amai de pensar l'antropologia descarnada, mai francesa, nimai pel grope aqueste ; alara, lo fenomèn societal se podrà sonar un debat sobre l'assimilacion al modèl francés, del lindal al Panthéon, dins los libres que fomentèran, dinca l'accion istorica pels autres, los autres que párlan ara al XXIen sègle dins los mèdias, dins totes quitament los mèdias locals aparisenquits.
M'an contat Mai 68 e la question èra se saber la commemoracion, me soi sentit fòra la lora istòria nacionalista francesa, alara que sem de la meteissa tèrra, istòria que lo qualificatiu lor èra desconegut ara. Èran totes de nauta cultura francesa, d'aqueste pòble qu'a fait de l'article 2 de lor Constitution una aisina personala per confirmar en 1992 enlà la pensada en Occitània per la sotmission, alara que Mai 68 èra pas la liberacion ; sem dins l'esquisofrènia del pòble occitan, en plen ; totas las loras expressions èran pastadas d'expressions occitanas de la Gasconha al Lengadòc, o quitament exilhats al còr de las manifestacions obrièras o estudiantas, veire liceanas.
Èran totes/as scientifics/as o sapients/as d'origina occitana (pastat pel país nòstre), mai o mens vivents en tèrra occitana e retirats/adas dels vrombissaments de classa en exilh e tornat al país, las pensions en man o dins la caissa bancària (que sábon pas encara emplegar tal qu'o fan los bascos e los catalans), un bagatge universitari qu'alonha tanben un pauc del pòble.
Es un pauc dificile quand l'intellectualisme francés es incarnat pels occitans e per las occitanas, e quand l'intellectualisme aqueste es considerat tal un Everest de la pensada, una pensada universala perqué en lenga francesa, es dificile de dintrar dedins la mesclanha intellectuala ; lo Rugbí es pas la filosofia, es tot lo contrari ; mas l'intellectualisme e la diplomita universitària alonha sovent dels vertadièrs militants, permet sovent d'organizar una casta salvagardada per un monde dangierós o considerat aital [Mediapart ne parlèt recentament, per caracterizar l'universitat de casta que se bastís en França, en Occitània se podrà dire tanben per l'occitanisme cultural de las tres letras monopolisticas], èra pas lo cas d'aqueste grope.
Tot aquò vòl pas dire qu'an pas mestièr d'una paraula occitana, occitanista car nacionala, centrada sobre un punt de vista antropologicament lor, Occitans que son sense zo saber ! Sense zo saber, car se podrà èstre Occitan en parlar francés, coma se podrà èstre Escossés en parlar anglés, etc. E aquí, es sense zo poder amanar, tot en assajar d'o amagar.
Tot aquò vòl pas dire que las dichas son pas bonas experiéncias per l'Istòria d'Occitània e pel desvolopament d'una pensada occitana.
Per l'ideologia, son monde de las sciéncias e del saber de tot escantilh, la pèira universala portada per la nacion occitana a l'umanitat ; lo grope n'a brica consciéncia, e aital fascinarà : i a totas las generacions, levat la qu'es nascuda aprèp 1975. Per l'ideologia an mestièr de saber sul tèma del capital, mestièr de saber que l'Estat pòrta tanben una idèa de l'emplec del capital e de la fòrça trabalh e la sang. An mestièr de saber sobre la cultura, e l'incultura èra aquí puslèu la cultura oblidada que la lenga occitana los a pas balhada. An mestièr « de ne pas caresser dans le sens du poil », mas d'oblidar que, se párlan francés, son de lenga e de cultura occitanas e l'oblidança farà aisit la necessitat. An mestièr de saber qu'es l'Estat que prepara al mercat, lo mercat es l'airial de jòc o d'expansion de l'entrepresa, l'entrepresa se noirís d'aqueste mercat, puèi siá per imperialisme, siá pel colonialisme, siá pel liberalisme o neòliberalisme, l'entrepresa, ajudada en esséncia per l'Estat, entrepresa de servici d'Estat o de servici privat, aurà la planeta se lo politic i bota pas un fren. Son monde scientific que creson a la tecno-estructura en i balhar la critica [dins l'associacion triletrada, la critica es impossibla]; la critica damora l'esperança pel grope, e per me serà per perségre lo debat ambe lo grope. Ai pas conegut cap membre del grope personalament ; Mai 68 fa parlar ambe plaser de se, mai que tot. Es un grope estelament esperançador car en mutacion. Mutacion es un mot emplegat per Mai 68.
De qué podiái contar ? Per assolir la convidacion e apondre al debat, acceptats ambe plaser. Aqueste dissabte maitin de mai 2008, m'an tant donat d'els o d'èlas, de lor saber e experiéncias, jo lo pauc de cultura francesa, jo lo pauc de scientisme diplomat coma cal pels saberuts de las universitats francesas d'Occitània, jo lo pauc de letras o de triletras ... Jo l'òme de pauc, coma z 'auriá pogut dire Michel Serre. Malgrat tot, son las aisinas del marqueting e de las meunas experiéncias de terrenh que faràn lo discors, un discors de vida tanben. Me sembla qu'i a pas melhor que la vida per dire l'èime, Mai 68 pòrta l'expression ontologica.
Jo l'òme ciutadan de la planeta qu'entend pas gaire aquesta guèrra francesa (1 mòrt obrièr al mens) dels intellectuals franchimands contra la lenga de ma nacion ; jo qu'entendi pas gaire qu'un amic lor parla dins los mèdias, Mélanchon, siaguèsse a Tolosa ambe lo cònsol e totes los deputats socialistas, alara qu'aquestes m'aurián degut representar, me e totes los/as ciutadans/nas d'Occitània, a París per far cambiar la Constitution que refusava de me representar fins ara. Mas benlèu qu'avián rason vist lo nivèl minimal de la reconeissença.
Que podiái lor dire ?
Ai trapat l'idèa : perqué pas lor donar un tèxte de lor cultura intellectuala francesa e lor donar una vision occitana del tèxte, alara entendràn perqué lor cultura me podrà èstre intèrna mas d'una cambra d'odiença e d'audiença per encàs de los encontrar tornar ?
Voltaire me sembla pron ben, per aver estat expulsat pel sistèma francés en plaça, expulsat a Ginèbra, tal Pierre Bayle, l'occitan e filosòfe europèu, professor de Spinoza dins las Províncias Unidas ; Voltaire me sembla ben per balhar un tèxte d'òrt a la françAIse, d'aqueste òrt embarrat per las pèiras dels camps, bitumizat per la pensada costumièra francesa.
Voltaire (1694/1778), Pierre Bayle (1647/1706), Spinoza (1632/1677). Voltaire es la paraula pastada d'insolença que me sembla agradar al pensar de Mai 68 ; Pierre Bayle l'oblidat de la cultura francesa nascut per las tèrras occitanas, Pierre Bayle s'edita pas en França malgrat que aguèsse escrit en francés, ensenhat dins un collègi tolsan de jesuitas, l'apòstol filosòfe de l'etica (l'etica fauta sovent dins l'Istòria de la pensada francesa, amai tanben dins la pensada dels triletrats militants de la lenga nòstra). Voltaire fabricava aquí l'Estat ... Cal dire, es un pauc una astrada, per l'encontre, d'aver previst aqueste tèxte de Voltaire, aqueste filosòfe de lenga francesa [se podrà qualificar un filosòfe d'una identitat lingüistica ?] Suzanne Citron dins « Le Mythe National » escriu p.23 dins lo paragrafe « L'Évangile de la Révolution : Dieu en la patrie »; es ben aquela impression qu'avián dins lo raconte de mai 68, fasián Istòria per França, la patria, la maire : « En Michelet s'alígan intimament l'amor religiós de la patria e lo culta de la Revolucion : dos objèctes, una sola imatge : « Par devant l'Europe, la France, sachez-le, n'aura jamais qu'un seul nom inexpiable, qui est son vrai nom éternel : Révolution (5) ! » Lo paire de Michelet morís l'annada que pareis Le Peuple. L'istorian tòrna dire dins lo seu jornal qu'a recebut d'aqueste paire la piada de la cultura del XVIIIen sègle, del sègle de Voltaire e Rousseau, de «la vraie France» » Me sembla una bona referéncia istorica, gràcia a l'acreditacion de Cuzanne Citron.
La França vertadièra èra ben aquò lo problèma per aquestes occitans e aquestas occitanas de l'exilh, exilh geografic e identari.
« Appendici – Debuta de la Letra dins l'edicion de 1756 – Letras filosoficas, Voltaire.
Dempuèi lo malastre de Cartage, cap pòble foguèt pas potent al encòp pel comèrçe e per las armas dincals tempses que Venècia donèt aqueste exemple. Los Portugueses, per aver passat lo cap de Bona-Esperança, son estats mantunes tempses d'unes grands senhors sobre las còstas d'Índia, e jamai redotables en Euròpa. Las Províncias-Unidas son pas estadas guerrièras que malgrat èlas ; e aquò's èra pas encausa d'èstre unidas, entre èlas, mas aital unidas ambe Anglatèrra a quí an prestat la man per téner de bonas parts a l'Euròpa a la debuta del XVIIIen sègle.
Cartage, Venècia e Amsterdam son estats potentas ; mas faguèt parier que los qu'amassèran de la moneda pel negòçe, en crompar tèrras senhorialas. Bric Cartage, nimai Venècia, encara mens Olanda, ni cap pòble a debutat per èstre guerrièr, e quitament conquerant, per acabar per èstre merçant. Los Angleses son los sols : se son batuts longtemps abans de saber comptar. Sabián pas, quand ganhávan las batalhas d'Azincourt, de Crécy e de Peitièu, que podián vendre beucòp de blat e fabricar beucòp de linçòls que lor valdrián plan melhor. Aquestas solas coneissenças son aumentadas, enriquidas, fortifícan la nacion. Londres èra paure e agrèsta alara qu'Edoard III conqueriá la meitat de França. »
Vaquí lo tèxte de lor cultura.
P.25 Cuzanne Citron, « Le Mythe National », assegura un tèxte de referéncia en parlar de França : « Déesse intransigeante, Vierge mère, France exige le dévouement absolu, le sacrifice, la mort. Michelet, remarque encore Paul Bénichou, attribue au sacrifice une importance religieuse décisive. Il a transmué ses anciennes idées sur la passion et la Croix, en les laïcisant à la gloire des héros et des martyrs de la République (12). Nous retrouverons, affadis mais identique au fond, ce culte des héros et cette morale du sacrifice dans le « Petit Lavisse ». Corps visible de Dieu, la Patrie, vivante et charnelle, porte en elle et résume l'histoire du monde ».
Èran ben lo bon autor que caliá donar ; mas cal apondre del transfert de las ancianas idèas sobre la passion e la Croix, los militants comunistas del temps las an transformadas en un transfert sobre lo partit, çò que podrà explicar l'avuglament, encara ara, de las pausicions politicas del partit comunista. Los militants tot en estar bona pasta, son tombats en religion dins lo partit, aital se podrà entendre mantunas reaccions politicas de cristians de uèi a prepaus dels comunistas.
Dins lo seu tèxte Cuzanne Citron afortís : « Cette patrie ne se dissocie jamais de la Révolution ». En Mai 1968 se pensávan en revolucion totes/as ... Me cóntan lor révolution, quitament se debanava en Aire d'Adorn o a Carcassona !...
Mas tornem al comentari sobre lo tèxte de Voltaire. 1789 èra la violença d'un pòble qu'exprimís la votz d'un classa sociala tala que l'aurà definís Marx ; lo paire de Michelet ne faguèt la descripcion, in situ, al filh. Mesclar lo comèrçe e las armas Voltaire oblida de donar França, car França es estada sistematicament e primièr la violença de las armas per la conquèsta del territòri que li an portat lo comèrçe ambe l'adobament de las bancas toscanas e la fe papala : uèi, França es un Estat que fabrica lo mai d'armas sobre la planeta, encara fa doás annadas, me remembri esquèrra e dreita franchimanda manifestar per servar lo GIAT a Tula, Briva e Tarba. L'instrument per las vendre e fabricar es un binòme govèrn e diplomàcia, entrepresa de servici d'Estat e ambaissada ambe personals formats dins las universitats de sciéncias politicas.
Bonas-Esperanças : passar luènh assegura pas la civilitat, pensi a l'apartheid engimbrat per protestants venguts de las Províncias Unidas, sovent ostracizats pels franceses ultra-catolics e del poder centralista contra las regions occitanas ; l'istòria dels pòbles servís rarament de referéncia quand la migracion s'impausa per la fòrça o la religion.
Negòçe, lo mot d'origina occitana gràcia a Bordèu ... pel negòçe nègre ! Lo comèrçe èra çò que damorava del país de Bordèu o de Baiona en dignitat ; aquò ne faguèran una indignitat e mantunes filosòfes ambe la lenga que escana l'Aquitània.
Caldrà recordar a Voltaire, mòrt ara, mas tanben als franceses d'ara, ceux là même qui parlent de now, que los peitavins, normands e gascons ganhèran la batalha d'Hastings en 1066 !
Quand lo país de Lengadòc èra de cocanha, èra ben un produït industrial qu'a permetut a Occitània, e Tolosa, particularament, per viure melhor que se fasiá a París. Lo pastel val ben los linçòls angleses, non ? Edoard III èra filh de l'eiritatge normand, peitavin e aquitan, ges estrangièr a las tèrras que se volián fòrabandidas del poder dels centralismes reials dels Francs, que se díson Franceses dins los libres d'Histoire de France d'ara.
Lo monde anglo-american es devengut lo modèl parisenc. Massviolence.org n'es lo rebat anglofòne, e pagat per la moneda de l'empèri francés del XXIen sègle.
A Tolosa, l'injustícia es sempre aquesta dels tempses de Calàs, malgrat Mai 1968.
Aiçí tal l'estornuc, ai assajat de minjar pertot del saber, lo gai saber, e donar en dètz minutas la sava d'una pensada umana. Serà una aberracion novèla car serà pas en lenga occitana (pas brica, mas serà dignament una pensada en Occitània), per un public que aurà enveja de refusar de l'entendre, quitament se i a traduccion (podiá pas entendre un emplèc solet de l'occitan, èra... vièlha mentalitat francesa de l'exclusion o de l'expulsion de los qu'es pas similar a la pensada dominanta). Soi d'un endreit que se sona solferino a Tolosa, solferino ... digun sap dins aquesta carrièra perqué un nom parier !
« -Aquí es solferino. » e alara ? Solferino es ges ni per ni contra, ben al contrari, es question de saber. Solferino convida a saber sobre aqueste endreit tolsan ; es un endreit que s'i faguèt una batalha perduda o ganhada, sabem gaire, mas batalha per un emperaire qu'aviá abdicat dos jorns abans. A Tolosa, la procinciala, la commemoracion es jamai oblidada, cada annada !... A Tolosa la bonapartista, se commemòran tanben Mai 68, en 2008, dins la cors del Capitòli [etiquetat Capitolium, en latin]. S'auriá pogut commemorar lo 15 de genièr de 1208, èra temps de campanha electorala. Cap universitat zo faguèt e çaquelà aqueste eveniment faguèt la Tolosa de uèi, autanplan que los Alemands mandèran Airbus a Toulouse, mai que Mai 68 o abrial 1808 ... Podem commemorar 08, mas sovent los occitans e las occitanas escótan gaire los occitanistas, lor fan pas fisença [sovent amb rason quand lo modèl es lo modèl francés], e car fan sempre fisença al poder central, a la sotmission o la debuta de la fin, la debuta de la lora negritud, d'una indignitat umana car es quitament pas colorada.
Lor ai conselhat d'anar veire las lutzes bascas o catalanas per rassegurar car un pòble que lenga a perdut, lo pòble lengacopat, es un pòble que páur aurà per pensar per el-meteis, e donc per èstre sotmés melhor. Lo contra exemple es catalan e basco (grand absent al fòrum 2008 de las lengas a Tolosa, ambe rason ?). Lo debat aprosmat de setembre serà sobre Euskal Herria e Catalunya. La maieutica fonciona !
A Tolosa, i a encara dels tecnocratas de la cultura que pènsan que pauc impòrta la lenga, la cultura se pausa primièr ; e ambe aqueste argument legitíman la destruccion de l'occitan per la páura nacion expansionista francesa.
Un dels intervenents pron saberut a tanben assegurat que Mai 1968 èra la fin dels imperialismes ; li ai conselhat de s'informar melhor, m'a assegurat qu'èra un « raccourci ».
Dins los intervenents avem ausit un dels regents qu'èra a Flin en Mai 68, èra membre del PCF ... Lo ròtle del PCF es estat pauc criticat, lo ròtle de la CGT que sí ! Mas çò de mai important dich per el, en responsa a la mièuna intervencion es estat que París èra faita de Lengadocians dins los servicis d'Estat, e de Bretons dins las usinas ; auriá pogut ajustar que lo comèrçe d'abans guèrra èra fait pels Alsacians e Occitans d'Auvèrnha e Roèrgue ; son los pòbles sotmetuts que faguèran París, talas las nacions o barbares que portávan lo grope dels ciutadans de Roma.
Los occitans son estats las aisinas de las farlabicas centralistas francesas ; l'imperialisme francés èra una mudason aspiranta dels pòbles sotmetuts, uèi es un colonialisme de francofòne e anglofònes en Occitània. Aprèp aver aspirat la sang d'un pòble, lo renovelament es a l'òbra del centralisme, a Tolosa e pertot en Occitània.
E quand los occitans e las occitanas tòrnan al país, perqué i a res per los arcuelhir, fan pas país, fan nostalgia francesa, bastísson per França en Occitània. Causas que fan ni los Bretons, ni los Alsacians, ni los Savosians, ni los Catalans, encara mens los Bascos !
La rason n'es simpla la pensada occitanista sap pas los arcuelhir tornar.
Tot parier avem pas sabut arcuelhir los pè-nègres, nimai los berbèrs d'Argèria (abans o aprèp 1962). Totes manipulats per França e la sièuna ideologia perversa e utilizadoira. Avem pas sabut alara que de la nòstra istòria (sancièra) aurián pogut tant explicar a-n aquestes pòbles enganats per la Babilòna francofòna.
L'avem pas pogut far car l'identitat occitana èra pas pron plasenta, assegurada e fòrta per donar l'enveja del cambiament total, d'una autra via per fargar una civilizacion umanista per la planeta ; me pensi qu'an sabut qu'èran enganats, mas la proposicion occitana èra febla ; an fabricat extremismes de tot escantilh, extremismes que se desvolòpan, encara un còp en favor de França, e en tot comptar, e segurament sense que zo sapiguèssen, contra la nacion occitana.
L'encontre ambe los actors occitans de Mai 68 me serà utila encara un còp, espèri que lo debat los farà pensar tanben a çò que son e perqué son estats manipulats pels parisencs. La maieutica es possibla ambe monde que son un pauc sople de ment, democratas de vertat.
Alara, los tèxtes (en francés, mas aquò's pas grèu) de Claude Sicre lor seràn utiles, mas per pas respondre a la question : nacion e ciutadanetat, pel pòble d'aquí ? Jà, ambe Claude Sicre, lo modèl del genial Fèlix Castan, es mauentendut o mauinterpretat. Es un pauc coma los tèxtes biblics ... Ne sem a trapar dins l'identitat una religion (tal lo modèl francés), causa qu'entendi pas.
Socrata disiá exercir aquesta art en pausar al bon moment mantunas questions als seus interlocutors e en las far «se brembar» (reminiscéncia) de las donadas elementàrias de matematicas o de las vertats moralas universalas. La psiquanalisi es, dins aquesta significacion basica, una maieutica.
La maieutica es una teoria platoniciana de la reminiscéncia, la maieutica es un moment essencial de la dialectica, es un procediment socratic ; aqueste procediment s'exprimís dins la boca del jove esclau dins lo Menon.
L'esperit de la maieutica se trapa pas sens que dins la pedagogia ; apond elements enfortissents la pensada personala, per portar dins qu'a la via globala de la psiquanalisi. Vos caldrà anar veire los diccionaris per completar la vòstra informacion sul mot, didactica, ironia, Socrata. a
L'occitanisme pòrta un ròtle per Occitània, es de la maieutica per balhar a totas las classas socialas, aital sembla una mena de faiçon o practica de la psiquanalisi personalizada e per un pòble coërent. L'occitanisme fonda aital la nacion occitana per èstre un element vivent sobre la planeta e per l'umanitat.
Sense occitanisme, mantunes individús de l'espècia umana son emplegables per d'autres fins, sovent per dominar o sotmetre d'autres pòbles en nom de França, de còps fan simplament l'Istòria de França tala que l'imperaire zo vòl ; èra lo cas dels occitans e de las occitanas dins Mai 68...
Lo darrièr dissabte del mes de mai 2008, soi estat convidat per un debat sul tèma nostalgic de Mai 68 ; los pòst-68-hards son pas monde qu'estíman la nostalgia, mas sembla que Naboleon Ier aguèsse despertat l'afar gràcia a un afar de coble pendent sa presidéncia anti-68 !!! Sem al monde d'Ubu-rei.
Los pòst-68-hards sábon fargar debats, contrariament a mantunes occitanistas, fièrs d'èstre franceses e que sábon organizacion la monopolizacion de la pensada per èstre segur d'aver rason, el-meteis. Los pòst-68-hards an mestièr d'entrar dins l'occitanisme politic e del debat ; causa que faguèran dins lors tempses tanben.
Èrem mens de 15 al entorn de la taula e ai agut lo grand plaser d'intervenir, e sobretot d'èstre convidat, per un encontre sense cap de dobte utile per totes e totas, un encontre devengut maieutic, çò qu'èra pas brica esperat.
Cadun a agut 10 minutas per dire son Mai 68, èri gaire concernit ; cadun parlèt e totes e totas podiam respondre ; èra un vertadièr debat ! Causa raríssim en Occitània. Aviam lo temps de parlar, d'entre-parlar, d'escambiar e d'explicar perqué èriam pas en accòrd, de desparlar, de rire, e sobretot ai pogut escotar, causas saborosas d'un temps sense violéncia, malgrat tot. Lo debat èra pas un monològue, ai conegut aiçò gaire sonque ambe los gropes tals Entau País en Bearn. Digun s'èra autoproclamat lo goró del debat, l'encontre èra democratic, los ataulats èran vius e sabián dire çò qu'èra lo subjècte escolhit, ambe contengut brilhent : Mai 68, una commemoracion ?
Son monde que se reconéisson melhor dins un libre publicat vaquí 20 annadas « Mai 68 una contra-revolucion capitada » d'En Michel Debray, melhor que dins los escrits d'un Finkelkraut o Gluksmann, aquestes que sèran autoproclamats filosòfe de Mai 68, a Barcelona per exemple, per i aver localizat sos primièrs actes de filosofia, tanben los ataulats son filosòfes, mas mens mediatizats! Ai pas pensat que lo debat aqueste auriá degut èstre mediatizat, benlèu enregistrat. Çaquelà una intervenenta expliquèt que los estudiants de la Sorbonne èran doás causas seguras : machista e grand productor de tracts donc de mediatizacion ; la páura a agut de suportar las doás causas a la Sorbònne, aprèp aver passat un temps de sofriments similars a las Bèlas Arts. Los mascles de Mai 68 parlávan sus l'empont, dins l'aula las femnas trabalhávan los tracts !!!
Un militant regent dels escolans dels obrièrs CGTistas prèp de Flin, membre del PCF, d'origina occitana, a tanben explicat la feblessa del PCF per rapòrt als autres militants d'extrèma-esquèrra, els avián lo cabinet dins l'apartament, los alter-trostkistas avián la roneo abans lo mòble.
Malgrat tot, aqueste militant coneis pas los actes del PCF de l'epòca, ça dís. Ne fa una mena d'excepcionalitat per n'oblidar las realitats e las consequéncias politicas ; lo militant del PCF, fòrt simpatic e democrata, sembla aver estat avuglat per la grandor del supausat biais de decidar al cap del PCF del moment.
Cap intervencion èra enregistrada, mas totas èran de prendre en carga per l'Istòria d'Occitània, per s'èstre debanada en Occitània, o per s'èstre desvolopada en tèrra de França per mantunes elements de la diaspòra occitana a París. Totas las intervencions èran d'experiéncias retransmetudas per èstre la fotografia de França en 1968, del nivèl filosofic (actors franceses de la filosofia) a actor del terrenh economic en Lengadòc (lo païsan del PSU que recept los alter-68-hards per vremiar), afranquesits e volontariament aital. An totes/as suportats los tempses de 68 sense n'aver realament mesurat totas las consequéncias, levat un qu'èra estudiant a Aire d'Adorn qu'a plan entendut lo problèma del poder quand caliá decidar quicòm qu'èra pas sonque de l'òrdre del negatiu, mas el abans d'èstre estudiant, èra estat obrièr, e, per èstre obrièr abans, èra al cap dels estudiants ... Quí de l'uòu o de la pola faguèt sa vida o sa pensada ?
Totes/as avián la vision intèrna e alonhada de l'afar, e al meteis temps consciéncia que mestrèjan pas tot encara d'aquesta memòria, mas pas brica del sistèma nacional occitan (èra absent ? Un collòqui de la FOL de l'Aude lo meteis jorn explica que non ; es Claudi Martí que portèt lo numèro de la revista a periodicitats 68-hardas); aqueste sistèma nacional occitan èra a Ranguèlh aqueste dissabte de mai 2008, dins aquesta aula pichonèla.
Cap capable d'o descriure per els/èlas de faiçon antropologica, amai de pensar l'antropologia descarnada, mai francesa, nimai pel grope aqueste ; alara, lo fenomèn societal se podrà sonar un debat sobre l'assimilacion al modèl francés, del lindal al Panthéon, dins los libres que fomentèran, dinca l'accion istorica pels autres, los autres que párlan ara al XXIen sègle dins los mèdias, dins totes quitament los mèdias locals aparisenquits.
M'an contat Mai 68 e la question èra se saber la commemoracion, me soi sentit fòra la lora istòria nacionalista francesa, alara que sem de la meteissa tèrra, istòria que lo qualificatiu lor èra desconegut ara. Èran totes de nauta cultura francesa, d'aqueste pòble qu'a fait de l'article 2 de lor Constitution una aisina personala per confirmar en 1992 enlà la pensada en Occitània per la sotmission, alara que Mai 68 èra pas la liberacion ; sem dins l'esquisofrènia del pòble occitan, en plen ; totas las loras expressions èran pastadas d'expressions occitanas de la Gasconha al Lengadòc, o quitament exilhats al còr de las manifestacions obrièras o estudiantas, veire liceanas.
Èran totes/as scientifics/as o sapients/as d'origina occitana (pastat pel país nòstre), mai o mens vivents en tèrra occitana e retirats/adas dels vrombissaments de classa en exilh e tornat al país, las pensions en man o dins la caissa bancària (que sábon pas encara emplegar tal qu'o fan los bascos e los catalans), un bagatge universitari qu'alonha tanben un pauc del pòble.
Es un pauc dificile quand l'intellectualisme francés es incarnat pels occitans e per las occitanas, e quand l'intellectualisme aqueste es considerat tal un Everest de la pensada, una pensada universala perqué en lenga francesa, es dificile de dintrar dedins la mesclanha intellectuala ; lo Rugbí es pas la filosofia, es tot lo contrari ; mas l'intellectualisme e la diplomita universitària alonha sovent dels vertadièrs militants, permet sovent d'organizar una casta salvagardada per un monde dangierós o considerat aital [Mediapart ne parlèt recentament, per caracterizar l'universitat de casta que se bastís en França, en Occitània se podrà dire tanben per l'occitanisme cultural de las tres letras monopolisticas], èra pas lo cas d'aqueste grope.
Tot aquò vòl pas dire qu'an pas mestièr d'una paraula occitana, occitanista car nacionala, centrada sobre un punt de vista antropologicament lor, Occitans que son sense zo saber ! Sense zo saber, car se podrà èstre Occitan en parlar francés, coma se podrà èstre Escossés en parlar anglés, etc. E aquí, es sense zo poder amanar, tot en assajar d'o amagar.
Tot aquò vòl pas dire que las dichas son pas bonas experiéncias per l'Istòria d'Occitània e pel desvolopament d'una pensada occitana.
Per l'ideologia, son monde de las sciéncias e del saber de tot escantilh, la pèira universala portada per la nacion occitana a l'umanitat ; lo grope n'a brica consciéncia, e aital fascinarà : i a totas las generacions, levat la qu'es nascuda aprèp 1975. Per l'ideologia an mestièr de saber sul tèma del capital, mestièr de saber que l'Estat pòrta tanben una idèa de l'emplec del capital e de la fòrça trabalh e la sang. An mestièr de saber sobre la cultura, e l'incultura èra aquí puslèu la cultura oblidada que la lenga occitana los a pas balhada. An mestièr « de ne pas caresser dans le sens du poil », mas d'oblidar que, se párlan francés, son de lenga e de cultura occitanas e l'oblidança farà aisit la necessitat. An mestièr de saber qu'es l'Estat que prepara al mercat, lo mercat es l'airial de jòc o d'expansion de l'entrepresa, l'entrepresa se noirís d'aqueste mercat, puèi siá per imperialisme, siá pel colonialisme, siá pel liberalisme o neòliberalisme, l'entrepresa, ajudada en esséncia per l'Estat, entrepresa de servici d'Estat o de servici privat, aurà la planeta se lo politic i bota pas un fren. Son monde scientific que creson a la tecno-estructura en i balhar la critica [dins l'associacion triletrada, la critica es impossibla]; la critica damora l'esperança pel grope, e per me serà per perségre lo debat ambe lo grope. Ai pas conegut cap membre del grope personalament ; Mai 68 fa parlar ambe plaser de se, mai que tot. Es un grope estelament esperançador car en mutacion. Mutacion es un mot emplegat per Mai 68.
De qué podiái contar ? Per assolir la convidacion e apondre al debat, acceptats ambe plaser. Aqueste dissabte maitin de mai 2008, m'an tant donat d'els o d'èlas, de lor saber e experiéncias, jo lo pauc de cultura francesa, jo lo pauc de scientisme diplomat coma cal pels saberuts de las universitats francesas d'Occitània, jo lo pauc de letras o de triletras ... Jo l'òme de pauc, coma z 'auriá pogut dire Michel Serre. Malgrat tot, son las aisinas del marqueting e de las meunas experiéncias de terrenh que faràn lo discors, un discors de vida tanben. Me sembla qu'i a pas melhor que la vida per dire l'èime, Mai 68 pòrta l'expression ontologica.
Jo l'òme ciutadan de la planeta qu'entend pas gaire aquesta guèrra francesa (1 mòrt obrièr al mens) dels intellectuals franchimands contra la lenga de ma nacion ; jo qu'entendi pas gaire qu'un amic lor parla dins los mèdias, Mélanchon, siaguèsse a Tolosa ambe lo cònsol e totes los deputats socialistas, alara qu'aquestes m'aurián degut representar, me e totes los/as ciutadans/nas d'Occitània, a París per far cambiar la Constitution que refusava de me representar fins ara. Mas benlèu qu'avián rason vist lo nivèl minimal de la reconeissença.
Que podiái lor dire ?
Ai trapat l'idèa : perqué pas lor donar un tèxte de lor cultura intellectuala francesa e lor donar una vision occitana del tèxte, alara entendràn perqué lor cultura me podrà èstre intèrna mas d'una cambra d'odiença e d'audiença per encàs de los encontrar tornar ?
Voltaire me sembla pron ben, per aver estat expulsat pel sistèma francés en plaça, expulsat a Ginèbra, tal Pierre Bayle, l'occitan e filosòfe europèu, professor de Spinoza dins las Províncias Unidas ; Voltaire me sembla ben per balhar un tèxte d'òrt a la françAIse, d'aqueste òrt embarrat per las pèiras dels camps, bitumizat per la pensada costumièra francesa.
Voltaire (1694/1778), Pierre Bayle (1647/1706), Spinoza (1632/1677). Voltaire es la paraula pastada d'insolença que me sembla agradar al pensar de Mai 68 ; Pierre Bayle l'oblidat de la cultura francesa nascut per las tèrras occitanas, Pierre Bayle s'edita pas en França malgrat que aguèsse escrit en francés, ensenhat dins un collègi tolsan de jesuitas, l'apòstol filosòfe de l'etica (l'etica fauta sovent dins l'Istòria de la pensada francesa, amai tanben dins la pensada dels triletrats militants de la lenga nòstra). Voltaire fabricava aquí l'Estat ... Cal dire, es un pauc una astrada, per l'encontre, d'aver previst aqueste tèxte de Voltaire, aqueste filosòfe de lenga francesa [se podrà qualificar un filosòfe d'una identitat lingüistica ?] Suzanne Citron dins « Le Mythe National » escriu p.23 dins lo paragrafe « L'Évangile de la Révolution : Dieu en la patrie »; es ben aquela impression qu'avián dins lo raconte de mai 68, fasián Istòria per França, la patria, la maire : « En Michelet s'alígan intimament l'amor religiós de la patria e lo culta de la Revolucion : dos objèctes, una sola imatge : « Par devant l'Europe, la France, sachez-le, n'aura jamais qu'un seul nom inexpiable, qui est son vrai nom éternel : Révolution (5) ! » Lo paire de Michelet morís l'annada que pareis Le Peuple. L'istorian tòrna dire dins lo seu jornal qu'a recebut d'aqueste paire la piada de la cultura del XVIIIen sègle, del sègle de Voltaire e Rousseau, de «la vraie France» » Me sembla una bona referéncia istorica, gràcia a l'acreditacion de Cuzanne Citron.
La França vertadièra èra ben aquò lo problèma per aquestes occitans e aquestas occitanas de l'exilh, exilh geografic e identari.
« Appendici – Debuta de la Letra dins l'edicion de 1756 – Letras filosoficas, Voltaire.
Dempuèi lo malastre de Cartage, cap pòble foguèt pas potent al encòp pel comèrçe e per las armas dincals tempses que Venècia donèt aqueste exemple. Los Portugueses, per aver passat lo cap de Bona-Esperança, son estats mantunes tempses d'unes grands senhors sobre las còstas d'Índia, e jamai redotables en Euròpa. Las Províncias-Unidas son pas estadas guerrièras que malgrat èlas ; e aquò's èra pas encausa d'èstre unidas, entre èlas, mas aital unidas ambe Anglatèrra a quí an prestat la man per téner de bonas parts a l'Euròpa a la debuta del XVIIIen sègle.
Cartage, Venècia e Amsterdam son estats potentas ; mas faguèt parier que los qu'amassèran de la moneda pel negòçe, en crompar tèrras senhorialas. Bric Cartage, nimai Venècia, encara mens Olanda, ni cap pòble a debutat per èstre guerrièr, e quitament conquerant, per acabar per èstre merçant. Los Angleses son los sols : se son batuts longtemps abans de saber comptar. Sabián pas, quand ganhávan las batalhas d'Azincourt, de Crécy e de Peitièu, que podián vendre beucòp de blat e fabricar beucòp de linçòls que lor valdrián plan melhor. Aquestas solas coneissenças son aumentadas, enriquidas, fortifícan la nacion. Londres èra paure e agrèsta alara qu'Edoard III conqueriá la meitat de França. »
Vaquí lo tèxte de lor cultura.
P.25 Cuzanne Citron, « Le Mythe National », assegura un tèxte de referéncia en parlar de França : « Déesse intransigeante, Vierge mère, France exige le dévouement absolu, le sacrifice, la mort. Michelet, remarque encore Paul Bénichou, attribue au sacrifice une importance religieuse décisive. Il a transmué ses anciennes idées sur la passion et la Croix, en les laïcisant à la gloire des héros et des martyrs de la République (12). Nous retrouverons, affadis mais identique au fond, ce culte des héros et cette morale du sacrifice dans le « Petit Lavisse ». Corps visible de Dieu, la Patrie, vivante et charnelle, porte en elle et résume l'histoire du monde ».
Èran ben lo bon autor que caliá donar ; mas cal apondre del transfert de las ancianas idèas sobre la passion e la Croix, los militants comunistas del temps las an transformadas en un transfert sobre lo partit, çò que podrà explicar l'avuglament, encara ara, de las pausicions politicas del partit comunista. Los militants tot en estar bona pasta, son tombats en religion dins lo partit, aital se podrà entendre mantunas reaccions politicas de cristians de uèi a prepaus dels comunistas.
Dins lo seu tèxte Cuzanne Citron afortís : « Cette patrie ne se dissocie jamais de la Révolution ». En Mai 1968 se pensávan en revolucion totes/as ... Me cóntan lor révolution, quitament se debanava en Aire d'Adorn o a Carcassona !...
Mas tornem al comentari sobre lo tèxte de Voltaire. 1789 èra la violença d'un pòble qu'exprimís la votz d'un classa sociala tala que l'aurà definís Marx ; lo paire de Michelet ne faguèt la descripcion, in situ, al filh. Mesclar lo comèrçe e las armas Voltaire oblida de donar França, car França es estada sistematicament e primièr la violença de las armas per la conquèsta del territòri que li an portat lo comèrçe ambe l'adobament de las bancas toscanas e la fe papala : uèi, França es un Estat que fabrica lo mai d'armas sobre la planeta, encara fa doás annadas, me remembri esquèrra e dreita franchimanda manifestar per servar lo GIAT a Tula, Briva e Tarba. L'instrument per las vendre e fabricar es un binòme govèrn e diplomàcia, entrepresa de servici d'Estat e ambaissada ambe personals formats dins las universitats de sciéncias politicas.
Bonas-Esperanças : passar luènh assegura pas la civilitat, pensi a l'apartheid engimbrat per protestants venguts de las Províncias Unidas, sovent ostracizats pels franceses ultra-catolics e del poder centralista contra las regions occitanas ; l'istòria dels pòbles servís rarament de referéncia quand la migracion s'impausa per la fòrça o la religion.
Negòçe, lo mot d'origina occitana gràcia a Bordèu ... pel negòçe nègre ! Lo comèrçe èra çò que damorava del país de Bordèu o de Baiona en dignitat ; aquò ne faguèran una indignitat e mantunes filosòfes ambe la lenga que escana l'Aquitània.
Caldrà recordar a Voltaire, mòrt ara, mas tanben als franceses d'ara, ceux là même qui parlent de now, que los peitavins, normands e gascons ganhèran la batalha d'Hastings en 1066 !
Quand lo país de Lengadòc èra de cocanha, èra ben un produït industrial qu'a permetut a Occitània, e Tolosa, particularament, per viure melhor que se fasiá a París. Lo pastel val ben los linçòls angleses, non ? Edoard III èra filh de l'eiritatge normand, peitavin e aquitan, ges estrangièr a las tèrras que se volián fòrabandidas del poder dels centralismes reials dels Francs, que se díson Franceses dins los libres d'Histoire de France d'ara.
Lo monde anglo-american es devengut lo modèl parisenc. Massviolence.org n'es lo rebat anglofòne, e pagat per la moneda de l'empèri francés del XXIen sègle.
A Tolosa, l'injustícia es sempre aquesta dels tempses de Calàs, malgrat Mai 1968.
Aiçí tal l'estornuc, ai assajat de minjar pertot del saber, lo gai saber, e donar en dètz minutas la sava d'una pensada umana. Serà una aberracion novèla car serà pas en lenga occitana (pas brica, mas serà dignament una pensada en Occitània), per un public que aurà enveja de refusar de l'entendre, quitament se i a traduccion (podiá pas entendre un emplèc solet de l'occitan, èra... vièlha mentalitat francesa de l'exclusion o de l'expulsion de los qu'es pas similar a la pensada dominanta). Soi d'un endreit que se sona solferino a Tolosa, solferino ... digun sap dins aquesta carrièra perqué un nom parier !
« -Aquí es solferino. » e alara ? Solferino es ges ni per ni contra, ben al contrari, es question de saber. Solferino convida a saber sobre aqueste endreit tolsan ; es un endreit que s'i faguèt una batalha perduda o ganhada, sabem gaire, mas batalha per un emperaire qu'aviá abdicat dos jorns abans. A Tolosa, la procinciala, la commemoracion es jamai oblidada, cada annada !... A Tolosa la bonapartista, se commemòran tanben Mai 68, en 2008, dins la cors del Capitòli [etiquetat Capitolium, en latin]. S'auriá pogut commemorar lo 15 de genièr de 1208, èra temps de campanha electorala. Cap universitat zo faguèt e çaquelà aqueste eveniment faguèt la Tolosa de uèi, autanplan que los Alemands mandèran Airbus a Toulouse, mai que Mai 68 o abrial 1808 ... Podem commemorar 08, mas sovent los occitans e las occitanas escótan gaire los occitanistas, lor fan pas fisença [sovent amb rason quand lo modèl es lo modèl francés], e car fan sempre fisença al poder central, a la sotmission o la debuta de la fin, la debuta de la lora negritud, d'una indignitat umana car es quitament pas colorada.
Lor ai conselhat d'anar veire las lutzes bascas o catalanas per rassegurar car un pòble que lenga a perdut, lo pòble lengacopat, es un pòble que páur aurà per pensar per el-meteis, e donc per èstre sotmés melhor. Lo contra exemple es catalan e basco (grand absent al fòrum 2008 de las lengas a Tolosa, ambe rason ?). Lo debat aprosmat de setembre serà sobre Euskal Herria e Catalunya. La maieutica fonciona !
A Tolosa, i a encara dels tecnocratas de la cultura que pènsan que pauc impòrta la lenga, la cultura se pausa primièr ; e ambe aqueste argument legitíman la destruccion de l'occitan per la páura nacion expansionista francesa.
Un dels intervenents pron saberut a tanben assegurat que Mai 1968 èra la fin dels imperialismes ; li ai conselhat de s'informar melhor, m'a assegurat qu'èra un « raccourci ».
Dins los intervenents avem ausit un dels regents qu'èra a Flin en Mai 68, èra membre del PCF ... Lo ròtle del PCF es estat pauc criticat, lo ròtle de la CGT que sí ! Mas çò de mai important dich per el, en responsa a la mièuna intervencion es estat que París èra faita de Lengadocians dins los servicis d'Estat, e de Bretons dins las usinas ; auriá pogut ajustar que lo comèrçe d'abans guèrra èra fait pels Alsacians e Occitans d'Auvèrnha e Roèrgue ; son los pòbles sotmetuts que faguèran París, talas las nacions o barbares que portávan lo grope dels ciutadans de Roma.
Los occitans son estats las aisinas de las farlabicas centralistas francesas ; l'imperialisme francés èra una mudason aspiranta dels pòbles sotmetuts, uèi es un colonialisme de francofòne e anglofònes en Occitània. Aprèp aver aspirat la sang d'un pòble, lo renovelament es a l'òbra del centralisme, a Tolosa e pertot en Occitània.
E quand los occitans e las occitanas tòrnan al país, perqué i a res per los arcuelhir, fan pas país, fan nostalgia francesa, bastísson per França en Occitània. Causas que fan ni los Bretons, ni los Alsacians, ni los Savosians, ni los Catalans, encara mens los Bascos !
La rason n'es simpla la pensada occitanista sap pas los arcuelhir tornar.
Tot parier avem pas sabut arcuelhir los pè-nègres, nimai los berbèrs d'Argèria (abans o aprèp 1962). Totes manipulats per França e la sièuna ideologia perversa e utilizadoira. Avem pas sabut alara que de la nòstra istòria (sancièra) aurián pogut tant explicar a-n aquestes pòbles enganats per la Babilòna francofòna.
L'avem pas pogut far car l'identitat occitana èra pas pron plasenta, assegurada e fòrta per donar l'enveja del cambiament total, d'una autra via per fargar una civilizacion umanista per la planeta ; me pensi qu'an sabut qu'èran enganats, mas la proposicion occitana èra febla ; an fabricat extremismes de tot escantilh, extremismes que se desvolòpan, encara un còp en favor de França, e en tot comptar, e segurament sense que zo sapiguèssen, contra la nacion occitana.
L'encontre ambe los actors occitans de Mai 68 me serà utila encara un còp, espèri que lo debat los farà pensar tanben a çò que son e perqué son estats manipulats pels parisencs. La maieutica es possibla ambe monde que son un pauc sople de ment, democratas de vertat.
Alara, los tèxtes (en francés, mas aquò's pas grèu) de Claude Sicre lor seràn utiles, mas per pas respondre a la question : nacion e ciutadanetat, pel pòble d'aquí ? Jà, ambe Claude Sicre, lo modèl del genial Fèlix Castan, es mauentendut o mauinterpretat. Es un pauc coma los tèxtes biblics ... Ne sem a trapar dins l'identitat una religion (tal lo modèl francés), causa qu'entendi pas.
a(1867, en fr. dins Mérimée ; empr. Al grèc, maieutikê « art de l'amainadada », fem. Substant de maieutikos « relatiu a l'amainadada », vengut de maieuesthai « mettre au monde ») didact. Metòde suscitant la pensada intellectuala.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada