Christine Taubira e jacobinisme(s) brut(s)

Christine Taubira es estada remplaçada per Urvoas ; la novèla es corteta e per los que seguísson pas l'istoric del jacobinisme e la man-òbra seràn sense cap de dobte renduts inocents a la sortida d'aquela novèla, sobretot se los inocents ciutadans son influenciats per la pensada neusabonda de l'extrèma-dreita francesa, e quitament de la pensada partesana politica de la santa république fRançaise.

Un Internauta, Mark Kerrain, tòrna plaçar dempuèi Bretanha una explicacion politica recenta de l'intervencion politica del jacobin Urvoàs : « On a déjà l'explication du boycott par Urvoas de la proposition de loi sur les langues: son vote contre l'anéantissement des langues minoritaires aurait anéanti ses chances de ministère. On ne peut pas être ministre de la république bananière sans sacrifice. Après tous, les langues sont faites pour être sacrifiées. » Vertat que lo ridicul es estat al cim quand lo deputat EELV Molac a pausat una prepausicion de lei sus las lengas, promessa X del candidat jacobin, François Hollande (medalhat Occitanie per País Nòstre, abans son eleccion !), e qu'en plena nuèch e ambe unas abséncias remarcadas, es estada refusada discutida, e donc d'èstre portada al Sénat (circuit jacobin normal per las leis).

Avèm l'explicacion del boicòt per Urvoàs de le proposicion de lei sus las lengas : lo seu vòt contra l'aneantissament de las lengas minoritàrias auriá destrusit las possibilitat d'arribar a un ministèri. Se podrà pas èstre ministère de la republica bananièra sense sacrifici. Aprèp tot, las lengas son faitas per èstre sacrificadas.

Christina Taubira pensada exactament a l'oposat, sul tèma de las lengas.

Lo carnaval breton en jacobiniá contunha. Aprèp Le Drian, arriba Urvoas. Lo cumul dels mandats tanben (Carole Delga per exemple), lo jacobinisme a mestièr de concentrar los pòstes d'elegits car lo sistèma es pas democratic.

Un govèrn parisenc pòt èstre autra causa politica parisenca que jacobina ? La meuna responsa aquí es clara, es NON. Lo regionalisme d'expansion parisenc es ges reformable.

Se tròba que lo poder socialista, de sempre a votat per ajudar l'extrèma-dreita francesa, en 1939, mantunes an votat per aver los plens poder a Philippe Pétain ; e ara, nos vòlon donar generosament, per «nos protegir» dels drac que lo sistèma educatiu nacionalista francés a creat, nos vòlon protegir de l'extremisme musulman, «c'est la guerre» ; Philippe voliá los plens poders per bastir una patz germanica en fRança, ambe l'ajuda de l'hitlerisme ; totes los mejans politics son bons pels jacobins per concentrar los castigs sus totes los pòbles de fRança, totes, quitament l'ipocrisia republicana francesa, e l'etiqueta d'esquèrra o de dreita democratica, o de netejament de la «libertat», de la «fraternitat», e de l'«egalitat» en fòrma d'apartheid republican.

Al meteis moment, l'actualitat nos pòrta una esperança ; Vichy èra l'expression extrèma del jacobinisme (e çaquelà an bastit una règla per ensenhar dedins las escòlas pétainistas l'ensenhament de l'occitan), lo jacobinisme es anti-democratic, sancierament, mas es tanben collaboracionista ambe la democracia dels Estats imperialistas europèu, car Hitler -o cal pas oblidar- es arribat per las urnas e acceptat per una elitocracia alemanda (aqueles de las ancianas principautats germanicas), aiçò qu'a plan de causa a veire ambe lo sistèma jacobin ; i a pas d'astrada, dins la bibliotèca d'Hitler i a doás vidas que l'interessava grandament, aquela de Napoleon, lo còrse renegat de la republica de Corte (Corsega) que fabriquèt la guèrra imperialista europèa, e aquela de Stalin (Alain Bullock escriguèt un libre suls parallèls que pòdon aver aqueles dos dictators europèus, mas se podrà tanben gaitar sul net los parallèls odioses que faguèron los dos dictators : lo programa d'ARTE-tv La diagonale de la haine), Stalin èra lo dictator sovietic al cap d'un Estat imperialista, ambe una etiqueta qu'agradava al PCf d'un còp èra (o cal pas oblidar tanpauc). Vichy, l'Estat francés de l'òdi de las populacions car existísson sus l'espaci de poder, es una responsa dins la collaboracion ambe un imperialisme qu'arribava per destrusir las flaquessas militaristas del jacobinisme republican francés (Sedan e aprèp qué ? solet, sonque batalhas perdudas), per en 1939, perdre, encara, las batalhas de la modernitat militara contra l'hitlerisme. La responsa es estada la resisténcia dedins o fòra de l'Estat ; pauc aprèp lo militarisme es devengut una responsa, coma la linha Maginot, una responsa de las annadas 1950 (lo nuclear), per l'elitocracia republicana, de dreita o d'esquèrra, e la recèrca botava totas las finanças seunas dedins la meteissa selha ; una novèla error de la dimension democrata que deuriá aver coma contengut una republica modèl latin que Occitània a vist nàisser quand lo terrorisme reial fasiá ges la lei en çò nòstre, Occitània. Uèi en Occitània, lo sistèma jacobin fabrica una gestion, maissanta, plan segur sus l'esquina del pòble (la decentralizacion illusiona per autres territòris sotmetuts), e sobretot sus l'esquina del pòble occitan, que cal sobretot pas nommar.

Aquela constatacion Christine Taubira l'aviá faita per èstre candidata del partit independentista de Guiana, la Guiana es «fRança» en America del Sud, dins l'impèri republican francés. E coma l'indica Michel Onfray dins un programa de fRance CULture, es clar que Christine Taubira a pas trobat en fRança dins la partidocracia francesa sa plaça dins los partits d'Esquèrra, la conclusion de Michel Onfray es, non pas que la partidocracia francesa es un problèma per la democracia, mas que Christine Taubira es pas d'esquèrra.

Christine Taubira aurà assajat de transformar lo sistèma jacobin de l'interior e al pus naut nivèl d'aquel Estat centralista e militarista -ontologicament, e sense budgecte per la justícia, l'administracion de justícia, encara mens en temps de crisi ; la seuna demission de ièr es un episòdi de mai dins la falhida d'aquel assag, transformar lo jacobinisme sense lo destrusir, sense li far perdre un tòrç del seu territòri de poder. I aurà agut tantes intellectuals franceses per somiar que l'Argèria podiá èstre francesa en la reformar, en reformar fRança ! Consequéncia : quantes mòrts ? Dedins lo pichon pòble de la santa republica francesa ?

Christine Taubira, mas plan d'autres gentes politicians del sistèma partidocrata republican francés, l'an provat, fRança es pas reformabla de l'interior. Dins las listas de las falhidas politicas d'aquela reforma de l'interior Christine Taubira ne dona un autre exemple d'aquela impossibilitat.

Car quitament ministra sense mejan dinerièr novèl, non podrà reformar ambe bons discorses o una frasologia ambe un contengut pesuc, d'intellectuala de pria, agradiu d'entendre, plan avançat, plan pensat, non lo sistèma francés es a destrusir, tròç a tròç, sense gentilhessa.

Aital podèm listar que la Sécurité Sociale es de reformar, non pas per rason del pauc de mejan, o de la dificultat parisenca de la reparticion, mas perqué París ne fabrica una gestion tòrta, e lo nacionalisme sindical francés ne tròba resorgas bonas sus l'esquina dels pòbles sotmetuts de fRança ; aital la gestion de Alsàcia-Mossela es bravament melhora, donc los jacobins la vòlon destrusir ! E pas un partit partidocrata, jacobin e bonapartista nos fabricarà una linha per «régionaliser la Sécurité Sociale».

Novèla d'espèr, un avocat de Bordèu (pas Tolosa, nimai Montpelhièr, nimai Ais o Niça), acaba de donar una informacion d'esperança ; un reglament vichista acaba de tombar.

Pierre Hurmic escriu : « Je rentre à l’instant du Tribunal d’Instance de Bordeaux où j’ai défendu le Docteur Bernard Coadou.

Ce dernier était poursuivi pour non paiement des cotisations au Conseil de l’Ordre des Médecins.

Exerçant la médecine à titre humanitaire au profit d’une association franco-sénégalaise basée à Kaolack, au Sénégal, il refuse obstinément d’alimenter la trésorerie d’un organisme dont il conteste la légitimité et la représentativité des médecins dans leur diversité.

Cela fait 30 ans que le Docteur Coadou se bat pour échapper au « financement de la propagande de ce syndicat médical obligatoire ».

L’audience de ce jour consacre l’arrêt des poursuites engagées à son encontre, suite au désistement inattendu du Conseil de l’Ordre. Cette victoire judiciaire récompense la combativité exemplaire de ce médecin opiniâtre et courageux. »

Dintri al moment del Tribunal d’Instance de Bordeaux que i ai defendut lo Doctor Bernard Coadou.

Aquel èra perseguit per non pagament de las cotisas al Conseil de l’Ordre des Médecins. [NDLT, creat pel regime de Vichy].

Exerçant la medecina a títol umanitària al profièich d'una associacion franco-senegalesa basada a Kaolack, au Senegal, refusèt clarament d'alimentar la tresorariá d'un organisme que conteste la legitimitat e la representativitat dels mètges dins la lora diversitat.

Aquò farà 30 ans que lo Doctor Coadou combat per escapar al « finançament de la propaganda d'aquel sindicat medical forçat ».

L’audiéncia d'aquel jorn consacra l'arrest de las perseguidas portadas contra el, en seguida d'un desistament inesperat del Conseil de l’Ordre. [NDLT lo títol exact del grope de mètges que fan viure l'organisme pòstvichista].

Aquela victòria judiciària fabrica aital una valorizacion de la combativitat exemplara d'aquel mètge caparut e coratjós.

Al delai d'un cas d'un ciutadan mètge qu'a agut lo coratge de combatre lo sistèma de l'interior, l'interior -es de dire dedins lo territòri republican francés, podèm dire que la resulta d'aquel jutjament aurà consequéncia de jurisprudéncia de las grandas, e podèm escriure qu'aquel fait politic es arribat gràcia a coratge d'un avocat de Bordèu -Occitània de l'Oèst, Gasconha ; Bordèu dona alara una marca clara de l'interès grand que podrà aver per transformar lo dreit francés, e del pès que pòrta pel DREIT Bordèu.

Un còp èra, un grope de militants occitanistas de Bordèu refusava d'aver un baile (de justícia) per notar en règla juridica lo fait que l'administracion francesa de l'Éducation dita Nationale refusava d'aplicar las règlas administrativas per l'ensenhament de l'occitan en Aquitània, la region dels ans 1995. La paur ierarquica dels professors d'occitan pausa un real problèma per transformar lo sistèma d el'interior, aquela paur es entretenguda pel jacobinisme en multiplicar las reforma, aquela paur es basada per l'experiéncia de cada professor d'occitan, Christine Taubira, al cap del ministèri de la justícia o confirma ; lo sistèma es maissant per los que vòlon destrusir lo jacobinisme, un sistèma antidemocratic adobat quitament per un filosòfe coma Michel Onfray, e tot lo sindicalisme d'exquèrra francés.

Un conselh al movement occitanista, convidatz Christine Taubira per nos explicar lo seu percorregut en jacombinariá.

Dementre aiçò, lo carnaval socialista en jacobiniá contunha, pòt èstre d'una autra manièra, ni per tot cambiament a dreita o d'extrèma-dreita, non pòt cambiar en jacobiniá, car lo politic mena pas la barca, es l'administracion que governa, e aquel que signa los checs d'Estat centralista, en primièr : legissètz aquò.