Se la semantica vòl encara dire quicòm !

Quora se legís aquò, se podrà pensar que tot es normal ; tot va plan pel pòble es plan suenhat pel Front de Gauche…

L’esquèrra pensa totparier que la glèisa catolica, lo pòble al singular. Lo pòble de dieu es lo receptable d’una ideologia que nos a fait creire que lo cap d’Estat èra lo representant de Dieu sus tèrra. Dins la semantica d’esquèrra la revolucion de 1792 es passada per aquí, e al cap d’Estat li avèm copat lo cap. Donc damora que lo pòble representat, e lo pòble damora unica, en oblidar la primièra partida de la supausada revolucion, aquel que faguèt del 14 de julhet una fèsta de la federacion dels pòbles de fRANÇA, e los Dreits de l’Òmes en 7 lengas de l’Estat novèl ; lo nom de l’Estat es arribat tanben aquí, en passar de la proprietat del representant de Dieu sus Tèrra, proprietat del rei ambe los seus subjectes (coma en Espanha uèi), al representant de la republica deïficada (lo supausat ciutadans, actors de la ciutat, del collectiu que serà unic e unifòrma).

D’aqueste «pichoneton« cambiament, e del periòde d’aprèp, la terror (La terreur), l’esquèrra a gardat la costuma de la singularitat del mot pòble,  e de totas las aisinas que cal per o contra-rotlar. E donc, «coma cal evitar las feudalitats», la republica se dèu d’èstre unica, e la region es vista coma l’enemic del pòble talament singular qu’es una excepcion politica europèa ; aital se demandèt, mai o mens democraticament, d’eliminar totas las tradicions legislativas de las regions occitanas (en realitat e dins los libres), regions qu’èran quasi-Estats, mas que la supausada revolucion d’un pòble a ajudat d’enterrar, gràcia a la sistematizacion de la semantica. Del meteis biais pensa lo ministre espanhòl de la cultura, tot es question de cultura, e de lenga, donc far oblidar als pòbles sotmetuts (jamai pacificament, en nom de Dieu e dels seus auto-proclamats representants ecclesials o castics, la casta republicana), tot es question de pron plan espanholizar per assegurar una sotmission clara al centre de poder, e per manifestat la sotmission al sanctificat poder.

Alara l’endoctrinament republican francés a debutat al moment que la republica a rendut l’istòria de la manipulacion (istòria e geografia) obligatòri regalianament dempuèi la santa capitala, e luòc de poder de la casta en plaça (reiala, bonapartista o dicha republicana). Ambe aquela semantica, totes los lectors del bilhet pensa alara que soi devengut Frontista d’esquèrra ; mas es que podèm trapar una rason politica d’èstre dependents d’un poder que se mestreja pas ? Lo Front de Gauche explica que òc (explica diferent lo Front National ? Non car es lo meteis nacionalisme expansionista francés), perqué sanctifica encara las solucions etaticas per l’ensenhament (solucion d’Estat), en pensar que l’oposat es lo privat (nègre o blanc, tot es simpla al Front de Gauche coma al Front National) : «notre école républicaine» al singular coma lo «école du peuple», coma lo pòble de Dieu de la glèisa catolica, coma una bona espanholizacion al modèl franquista o Wert.

La sola causa que sembla èstre plural dins l’«école de la république», es l’ensemble dels ensenhants e del personal dels establiments ; perqué ? E bè es simpla, l’«école républicaine» es faita pels sindicalistas d’esquèrra, pels militants d’esquèrra, jamais suls principis de saber la realitat de la resulta de las òbras sindicalizadas..

La consequéncia de l’espanholizacion, modèl Franco o Wert, es lo personatge qu’avètz en fòto portat en sota dempuèi las contradas elonhadas de Castilha, a Barcelona per manifestar en companhiá de 6000 autres exemplars dels ciutadans espanholizat coma cal, lo jorn de la «raça espanhòla». Dedins aquela manifestacion de normalizacion centralista, avèm notat la preséncia del Falangista –Franquistas-, del partit pòst-franquista del PP, de Ciutadanos (una mena de partit chevènementista), e de mantunes extremistas qu’an frenat la dubertura de botigas en vila

Los estauvis de budgecte los pòrtan aqueles turiferaris del mercat-Estat-nacion pòst franquista qu’es Espanha. Mas a l’Estat francés es puslèu l’esquèrra que fabrica budgecte contra l’aumentacion del nombre de personal (donc proporcionalament del nombre de sindicalizats e d’esquèrra nacionalista francesa en general).  Lo Front de Gauche explica que «lo sistèma escolara patís de pensada globala», es pas vertadierament aiçò ; la sofrença son los parents que ne patisson, en suportar un sistèma nacionalista, quasiment lo famós modèl de l’espanholizacion, que priva clarament los parents d’un dreit de saber l’interès dels ensenhaments, per exemple l’interès d’aprendre la lenga de la familha, o de saber la geografia que fan lo país dns que son portat a viure dedins !

L’espanholizacion es la consequéncia d’una pensada, difusada sus France Culture sense possibilitat de responsa, picatz aquí per ne saber mai ; la coneissença d’una lenga fabricariá las pensadas independentistas contra lo sistèma politic imposat pels imperialistas ; son pas las lengas que rendon independentistas, mas puslèu los isterics –que sempre an la paraula unica e mediatizada a bodre- isterics que pensan que non i a egalitat de las lengas (dins l’umanitat e las sapienças universalas), e que los lors ensenhaments ajuda l’umanitat a melhor s’entendre, e donc a pensar melhor. Donc tot mena de desvolorizacion de l’ensenhament de las lengas, es un camin cap al modèl d’aquel indigèna que se vegèt a Barcelona uèi. Malastrosament, l’esquerrisme a tanben fabricat clòne politic tanben… Union Sovietica, Cuba, China, Corea del nòrd, etc.

La sobeiranetat es populara pel Front de Gauche, mas lo popular parla francés PUNT. Es aiçò un nacionalisme ?!?! Bè plan segur, es un nacionalisme que se dís nacionalisme d’expansion, res de mai, es un colonialisme republican per fRANÇA, qu’es a l’interior de l’Union Europèu, mas pas brica lo famós «colonialisme interior» designat per Robèrt Lafont, lo grand letrat, mas mens bon en semantica politica, un pauc coma Fèlix Castan, gaire melhor.

Es vertat que cal evitar l’individualizacion dels percors educatius, evitar un individú solet dins un sistèma de mercat-Estat-nacion que l’espotís e que las entrepresas n’aprofièichan ; mas lo poder organizacional a páûr del collectiu aquel, lo Front de Gauche tanben coma tot poder que se vòl la solucion unica a las societats modèrnas; mas de qu’a fait la republica en donar las interdiccions de parlar la lenga d’un territòri es pas la destruccion dun collectiu de solidaritats e de las ensenhansas collectivas ?

De cap manièra la lei d’orientacion aquesta parlar de las realitats dels problèmas d’educacion ; val melhor los aver prèp de las realitats que pensat a París per una casta, de dreita coma d’esquèrra. E pel moment, ambe lo sistèma pauc democratic qu’avèm en region, nos podèm questionar de qué donariá un sistèma educatiu gerit per las autoritats de la deconcentracion etatica. Uèi la sola resulta digna per un ensenhament, es un sistèma associatiu, que sol saurà estauviar l’argent public, tot en estent contra-rotlat pels sistèma politic, e que se podrà adaptar aviat a las realitats sense esperar encara un còp una refòrma castica, e venguda de naut, per  un ensenhament que fosquèsse un ben collectiu, e non pas un ben nacional-expansionista unic, per l’avenidor dels pòbles, e de las nacions (las sotmetudas tanben).