Enric Garriga-Trullols es mòrt

O podèm escriure, es estat lo mai grand catalan del sègle per las relacions entre Occitània e Catalonha.

Aquel blòg serà en dòl pendent mai de tres jorns.

Recipit in pace.

Amics,

Vos transferissi çai-jos l'anóncia de la disparicion d’Enric Garriga Trullols.

Lo rescontrèri pel primièr còp bèls temps fa, a una de las primièras Universitats Occitanas d’Estiu (benlèu la primièra, a Montpelhièr, en agost de 1972). Aprenguèt lèu fait a parlar l’occitan. (Veniá en Occitània per un fum d’ocasions : Escòla Occitana d’Estiu, rescontres divèrses, manifestacions per l’occitan... e l’i parlava de longa.)

Lo tornèri veire a Narbona gaire de temps après, quand venguèt amb un carri de Catalans d’una associacion, Xarxa (rasal) Cultural, se me soveni plan.

Puèi, fondèt lo CAOC, Cercle d’Agermanament Occitano Catalan, qu’a son equivalent occitan amb lo CAOC, Comitat d’Afrairament Occitano-Catalan, coma la legislacion de las associacions son diferentas dins los Estats espanhòl e francés.

Desempuèi, es a dire pendent mai de trenta ans, trabalhèt de longa al desvolopament de l’amistat e de la collaboracion entre Catalans e Occitans. Se li deu en granda part, me cresi, lo desvolopament d’activitats occitanas en defòra del mond universitari, a Barcelona e en Catalonha Sud (corses d’occitan, dictada occitana, etc.).

Apreni pels articles çai-jos sos engatjaments politics. Vistes de l’Estat francés, amb la mentalitat qu’i domina, se pòdon pas comprene coma cal, emai demest los occitanistas. L’independentisme de « minoritats », en Catalonha, en Irlanda, en Escòcia... sembla una actitud d’aventurièrs irresponsables, de tant que l’Estat es sacralizat en França. S’imagina pas l’independentisme de gents joves e vièlhs, de gents de situacions socialas establidas, de gents de totas las categorias socialas sens excepcion, de gents autres que de marginals e de « minoritaris » per definicion.

Me dobtavi pas brica que fasiá l’engenhaire quimista. Me sembla meravilhós. S’endeven mai que plan amb son apariéncia. Prim e d’uèlhs blaus, èra aimable e cultivat e pasmens simple e net. Èra un òme de conviccion e i consacrèt sa vida.

Se merita un brave còp de capèl de totes los Occitanistas.

Cal plànher qu’a Narbona, vila pichòta al temps que sèm, i aja pas un monde cultural vertadièr. S’èra lo cas, s’i comprendriá fòrça mai l’importància de las relacions occitano-catalanas, l’ensemble de sa populacion la comprendriá melhor, e Narbona ne seriá lo fogal e un modèl pels Occitans de pertot (sens pretendre assimilar Occitània a Catalonha, que l’istòria e la situacion son desparièras).

O disi sovent, los Catalans an la passion de la cultura (pas solament catalana). Doblidarai pas jamai lo jorn qu’Enric Garriga Trullols convidèt lo Cercle Occitan de Narbona a se júnher a la delegacion de Catalans que menava per rendre omenatge al grand occitanista Joan Anglada, davant sa tomba, al cementèri de Lesinhan de las Corbièras. (Èra probable per un aniversari de la naissença o de la mòrt d’Anglada, benlèu en 1980). Luènh de nos faire vergonha, nos tornèt lo sentiment de la dignitat.

Parlàvem fa pas gaire « d’eveniments ». Un eveniment que caldriá organizar, seriá un nom de carrièra, una placa commemorativa o un monument, a Narbona, dedicat a Enric Garriga Trullols.

Amistat

Sèrgi Granier, Narbona.

-°-

Un omenatge vengut d’Elx (vila afrairada ambe Tolosa), Catalonha al Sud, a l’extrem-Sud ; picatz aquí.

-°-

-°-

L’AVUI ne parla tanben, picatz aquí o lo mòlt interessant Racó Català e Nació Digital., o encara Radio Catalunya.ca