Lo Conselh General de Tarn a una politica fòrta per l’occitan, una visibilitat clara. es una volontat d’una persona qu’a sabut èstre plan acompanhat tecnicament sul tèma ; e pauc a pauc, lo conselhièr general concernit es de mai en mai competent. Ambe Bigòrra, es un departament qu’an una pichona e simpatica politica d’emplec de l’occitan, malgrat los frens nacional-expansionistas de modèl parisenc.
Mas los comunicats oficials díson res sus aquesta politica fòrta, mas puslèu suls frens qu’existísson encara per levar los frens ; l’objectiu serà pas l’independéncia, mas una rasonabla necessitat de salvar una lenga qu’es pas regionala mas un ligam essencial per la latinitat ; l’objectiu es pas la particion de la region administrativa de Mièigdia-Pirinèus, ni de França, malgrat las rumors mandadas per France Culture (veire bilhet següent).
De que podèm legir sus un document que parla de la valorizacion d’en Joan Jaurès ? O cal legir :
La nòta «comunicat oficial del C.G.» es un escrit personal ; se la lenga èra pas mai compassionala, l’escrit o seriá per totes los comunicats, e en lenga occitana quitament se se parla de la politica sociala o logistica del Conselh General de Tarn ; lo còst ? ZÈRO ! zèro, zèro, zèro e sense possibilitat de reduccion budgetària publica.
Mas es pas sus aquel tèma que escrivi aquel bilhet ; «passionné de littérature occitane» ; Soi segur que, per Joan Jaurès, èra normal d’èstre interessat per la literatura del país seu, e èra en lenga occitana (pauc impòrta la grafia). Donc es un ciutadan vivent dins un país de lenga normala, abans la guèrra sangnosa per Occitània, que se podiá aver una lenga occitana que se transmetiá encara dins las familhas, dins la vida de cada jorn e pertot en Occitània, quitament en vila (contrariament a la rumor francesa sul tèma). Donc es normal, e pas una passion, l’interès per çò qu’es ontologic a Occitània abans lo chaple militarista e nacionalista franco-prussian de 14/18.
Se lo mot ‘occitan’ es normal anuèch, o èra pas d’aquel temps. Abans 14/18, la societat occitana de letras èra pas encara evidenta, pas brica. Aquò vòl pas dire que parlavián pas occitan tal que o concebèm ara. Aquò vòl pas dire que serèm forçat d’emplegar lo mot del XIXen sègle, tanpauc.
Aquel document es donc un document politic, que pròva que l’istòria amerita d’èstre mens capvirada, per interèsses del moment. E quora escrivi aiçò, vòl pas dire que soi pas per l’emplec del mot occitan, mas çò que vòl es que los fantasmes politics d’anuèch s’arrestèssen per far plaça a un interès de dire las causas : Jean Jaurès èra per una politica lingüistica, mas simplament sabiá pas çò qu’èra. La naturalitat de l’occitan d’aquel temps fasiá un pauc de la politica aquesta.
Donc, nos cal pausar la question : per parlar d’una politica per l’occitan, cal simplament far fisença a la «passion», sonque ? La compassion es sufisenta per salvar l’occitan, alara que la nòrma s’es perduda aprèp las guèrras de 14/18 e 39/45, mai tanben las guèrras de descolonisacion republicana francesa e l’importacion de populacion de collaboradors a quí se faguèt un emplec de conquèsta contra los locutors e las locutriça occitana, en favor del netejament lingüistic modèl administratiu de Vilklers-Cotterêt.
-°-
Del Grand Sud, lo grand Grand Sud…. la repression del PP passa per donar nom a la lenga catalana que son pas causas istoricas (Aragon per exemple – n’aviam parlat jà sus un bilhet l’an passat), nimai la realitat lingüistica, sembla fòrça a çò qu’entendiam pendent annadas en Occitània dins las bocas patejantas dels nacionalistas de totas las colors dins lo sistèma République française.
-°-
Veronica Antonelli dona un concèrt per la Sant Valentin a la DRAC de Tolosa, me sembla una iniciativa interessanta (gaitatz la lista dels partenaris, me sembla interressanta tanben) ; es una volontat de valorizar los endreits d’urbanitat granda a Tolosa. Se debana a Tolosa, TOLOSA, dins un bastiment de l’administracion francesa d’Estat.
E coma es la Sant Valentin, dita de la fèsta dels amoroses, gausi apondre aquela afiqueta d’umor occitan ambe l’ajuda de mantunes Parisencs.
-°-
Lo mot del jorn es sus RFI, de la boca d’una ministra socialista, reberta una granda ipocrisia regionalista d’expansion parisenca, n’avèm la costuma :
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada