Quí pensa Occitània en Occitània ?

Ai sovent l’impression que lo mot Occitània pausa problèma a mantunes militants (IEO, Felibrige, POC, professors d’universitat francesa en Occitània, FELCO, CREO, CFPO, gropes folclorics, Cambra de comèrci, botiguièrs, restaurants, partits politics e los militants, sectes de tot escantilh, glèisa de tota mena, elegits de tot partit, jornalista de premsa o de l’audiovisual, sindicalista, …).

E çaquelà avèm donadas estatisticas que nos rassegúran mai que la volontat dels militants, tant fòrta que volguèsse èstre, o se manifestar, vist que sovent se manifesta en pensar coma un franchimand colonialista, una expression de la sindròma d’Estockholm.

Los Franceses sábon ont cal combatre las lengas d’un pòble, lo mai grand problèma qu’an pel regionalisme d’expansion parisenca es … OCCITÀNIA, es per aiçò que del nom ne vòlon pas. E pas sonque perqué lo nom es pas estat una etiqueta politica de l’ancian regime, mas perqué un pòble sus un grand espaci coma aquel, e que li dèu treure sa lenga, es un lingüiscidi cultural, e aiçò n’en vòlon pas la publicitat, per las causas diplomaticas exterioras, per aver una francofonia que posquèsse èstre talament ignoranta que posquèsse enganar la planeta sancièra dempuèi la region parisenca estent.

L’annada que Frederic Mistral donèt sa vida al nacionalisme francés (en pura pèrda o cal plan apondre), podèm encara un còp assegurar que sèm pas oblidats, la nacion nòstra, mas per quí ? Aquela copa (santa) que nos ven ….

Mas anuèch en legissèm lo jornal, soi rassegurat :

Al recanton d’un frasa, la farèm pas mai granda qu’una cimada dins lo ròdol d’Arle, mas l’avèm lo mot, OCCITÀNIA associat a EUROREGION…. Es dins la bota de DILPOCAT lo servici exterior de la Generalitat de Catalunya.

Es un messatge tanben a los que pensan que Catalonha non pensa a Occitània.

La primièra iniciativa per la dignitat d’Occitània es passada per l’estatut de la Val d’Aran, 1989, puèi en 2006 per la primièra lei votada per un Parlament democraticament elegit (en contra lo PP, partit qu’es associat ambe l’UMP al Parlament Europèu e que pensa coma Guaino e Mechanlon).

Es pas un astrada se l’universitat francesa d’Occitània, principalement Montpelhièr, refusa d’aver contactes serioses ambe l’universitat de Barcelona, quitament en letras occitanas ; per l’universitat de Prada (dins la meteissa region administrativa francesa), quantes universitaris i son estats, Robert Lafont sovent e aprèp ?

I a pas d’autras solucions seriosa actualament que l’arribada d’un actor màger en Euròpa, per salvar la dignitat d’Occitània, aquel actor serà coma per aver cadièra d’universitat per l’occitan, serà una salvacion que nos vendrà de Catalonha, ambe lo procèssus d’independéncia que democraticament vòl la nacion catalana.

Quand una glèisa catolica refusa en Occitània la dignitat del sistèma lingüistic occitan, al modèl de l’Éducation Nationale ; es pas unes pichons preires o un curats per aiçí o per ailà que seràn pron per la dignitat lingüistica occitana dins lo mitan cristian d’Occitània, nimai dins lo sistèma educatiu d’Estat. Quora aquesta glèisa capita pas d’aver bonas relacions ambe la glèisa catalana, podèm comprendre clarament, perqué en Catalonha : «La Glèisa vòl pensar e non pas imposar», e l’Éducation Nationale es parier, es un glèisa francesa d’Estat ; cal recordar las paraulas d’un professor d’universitat de Bordèu qu’explica que tot es fait dedins las escòlas d’Estat per refusar la preséncia dels parents, l’ai entendut personalament e dabans professors d’escòla d’un sindicat de professor a Tolosa.

En Catalonha, la Glèisa catolica es democrata ; en Occitània, la Glèisa catolica es imperialista. es parier per l’Éducation dita Nationale, e aiçò malgrat totes los pichonetons documents que pòdon editar sul tèma e que son unes piuchonetons instruments socialistas a l’Assemblèa dita nacionala per enganar mantunes elegits e fabricar l’illusion d’una debuta de politica, ambe aquel debat abans las municipalas 2014. Lo deputat Le Fur l’a explicat, se pel primièr còp dempuèi lo vòt en 1992 de l’article 2 pels socialistas de la francitud de la constitucion dita francesa, i a agut un debat, es plan –o disi ieu- en causa de mantunes socialistas extremistas e nacionalistas que fan l’òbra sosterranament contra las idèas d’un Jean Jaurès (assassinat pels nacionalistas franceses, o cal pas oblidar, e al quasi meteis temps que Frederic Mistral), e n’i a a TOLOSA coma a Carcassona, per Montalban o sabi pas encara …. I a Occitanistas qu’an la memòria corteta.

Se un avesque a la fin del XIXen sègle refusa la frasa en occitan de Bernadeta Sobiron sus l’entrada de la cauna de Lorda, es del meteis escantilh que l’administracion franchimnada que refusa de legir en breton lo famós «Liberté, Égalité, Fraternité», Frankiz, keit-ha-keit, kenvreuriez, Libertat, Egalitat, Fraternitat.

Son pas los Occitans que vòlon mesclar lenga e politica, son las multiplas intervencions nacionalistas francesas que fan que la mescla es ontologica al sistèma francés, supausat democratic, e pas sonque dempuèi 1992, junh 1992 que los socialistas an votat l’article 2 de la constitucion dita francesa, e qu’al meteis moment JP Chevènement trabalhava coma Jean-Luc Melanlon contra un debat a l’Assemblée dita Nationale. Es amusent d’escotar los meteisses argument dins la boca dels jacobins a cara liure, coma los autres que s’amágan, perqué an los meteisses arguments que los ancians franquistas que refúsan un referèndum en Catalonha per rason de la vièlha constitucion que non caldriá toca, per èstre suprèma, sobrepausada sus l’èime d’un Parlament, sorga de l’inspiracion de l’Edat Mejan.

Donc, malgrat tot aiçò dels Franceses en Occitània, o cal plan dire, i a politicians que sábon l’interès d’Occitània, son en Catalonha. Mercés a els e elas.

Donc, l’arribada d’un candidat ecologista Romeva sobre las listas europèas de 2014 per la region electorala dita Sud-Oèst, es una bona novèla.

Lo Comitat d’Afrairament Occitano-Catalan, e sa version catalana, auràn trabalhat e trabálhan sempre per aquestas bonas relacions, e sabèm perqué … Vos podètz solidarizar en préner una cotisacion per sosténer l’associacion culturala qu’a favorizat sempre los ligams e los escambis, sense gaire de subvencion dempuèi 30 annadas.