N'i a que son pel replegament provençau o gascon, tot en se pensar francés e ambe frontièras d'Estat centralista e regionalista (Ròse e Var, Garona comprès), dins un monde que se dèu acompanhar los desplaçaments de populacion, e donc ensenhar a las novèlas populacions arribadas (e son pas totas aisidas de conéisser la lenga e la manièra de comviure), los novèls venguts, de qu'es èstre provençau (provençala) o gascon (gascona), o mai globalament sense oblidar las autras etiqueta d’identitat, occitan e occitana. Aquela populacion del replegament regionalista, son extremistas de la dreita nacionalista francesa (e a còps d’esquèrra per vóler imposar lo sol francés republican coma Jean-Luc Mélenchon), son pas provençaus ni gascons malgrat l'etiqueta que se vòlon portar, autrejar. De qu'an fait, fins ara, per ensenhar als novèls venguts de qu'èra provençau o gascon ? RES.
La chança del sénher Anglada, es que lo nacionalisme catalan es pas del replegament, e dons aquel es fòra sistèma, son partit acaba de sortir de Catalonha del nòrd ; e donc que la lenga catalana es pas perduda, nimai la cultura de conviure catalan, que tot tipe de populacion la parlarà la lenga e saurà multiplicar lo biais d’èstre catalan (ambe l’independéncia o fòra), vist la politica d’acompanhament lingüistica practicada en Catalonha (politica que lo PP non vòl en Balears, Valencia, Alacant, Elx, Castilló o Aragon, coma per «astre» franquista !) ; es la politica pels «nouvenguts», es una politica d’escolhida volontarista de la lenga d’arcuèlh.
Lo sol arcuèlh lingüistic francés en Occitània, es l’imposicion d’una lenga d’Estat, administrativa, ges de manièra d’arcuèlh, de convivéncia. D’aquí lo problèma de 50 ans de la migracion «novèla» e dels descendents. Se compta las veitura creamada a Tolosa coma resulta republican d’ensenhament de la «République française» al Miralh, Renhariá, Polida Font, e lèu a Bòrda Roja.
Se la politica d’arcuèlh catalan a fabricat 1 milions de «migrants» devenguts catalans e que la pòrtan la bandièra catalana ambe fiertat, es del succès de l’arcuèlh a integracion causida, e d’identitat fòrta, mas pas brica de replegament regionalista. Lo replegament regionalista dedins lo sistèma de la decentralizacion o la tercera via (dins la region administrativa francesa o espanhòla ) fabrica l’extremisme de dreita o d’esquèrra, ambe volontat o sense se mainar d’aiçò.
Cal felicitar l’associacion provençala e lo seu president per la responsa francesa que li es estada mandada, correspond a una dignitat que devèm mandar a totes aquestes ciutadans franceses e las ciutadanas francesas que fan la mescla clara entre l’identitat (antropologia, via del vesinat) e la carta d’identitat (papièr administratiu e république française centralista).
Aprèp, los problèmas economics de «venda del país» als «estrangièrs», es tanben un problèma directament ligat a l’abséncia de politica de devolopament economic per Provença, Auvernhe, Gasconha, dins las annadas 1960, 1970, 1980 … e dempuèi la creacion de la decentralizacion, e de las aisinas economicas qu’acaba d’aver los Conselhs Regionals, en 2013, se pòt esperar que la maquina a destruccion francesa se cambièsse un pauc de costat ; las regions Aquitània, Miègdia-Pirinèus, Lengadòc e Provença, son regions de creacion d’entrepresas, ara dins las annadas 2010. Es tanben una expression venguda dels reirefons politics e pòst guèrra d’Argèria, autrejat unicament a un certan tipe de populacion musulmana qu’an agut lo malastre de causir França dins la guèrra de division de la «une e indivisible» republica parisenca de Dunkirk a Tamanraset. De vièlha sorga, aquela idèa contra los «estrangièr de la santa republica parisenca» a fabricat violéncias politicas de las grandas, son violéncias republicanas francesas, que pel moment cap partit politica a trapat solucions politicas sense s’enfonsar dins la violéncia armada o politica, veire republicana sul modèl Jules Ferry.
E alara, puèi, es pas una politica desirada per la populacion «occitanista» (que sembla que lo public d’extrèma-dreita, li fauta de vocabulari per desvolopar un pensada politica ; an pas jamai legir Montaigne, ni vist la seuna semantica gascona ! nimai legit Montesquieu, o La Boétie, nimai estudiat Pierre Bayle), la populacion «occitanista» a segurament criticas bèlas de suportar, mas tanben lo Felibrige (per non pas aver pron acompanhat las revòltas localas occitanas), mas lo contengut sortit de las simplassas letras universitàrias francesas non pòdon èstre sufisentas per ameritar aquela critica legit dins lo «calam generós» en criticas del sénher Jean-Charles Tabacchi, non d’un immigrat italian (nom de familha) que, ara, vòl barrar la pòrta de l’ostal que la familha foguèt arcuelhida, en emplegar lo nacionalisme expansionisme francés coma una aisina politica fòrta ; es una error del XXIen sègle, es una error que s’ensenha a Montpelhièr e per la FELCO. Lo modèl catalan a integrat, es una politica volontatrisme dedins la politica lingüistica (politica qu’esperèm –mantunes- de bastir ambe una lei fòrta e republicana ; l’espèra fa viure), a integrat mai de un milion de «nouvenguts» … e a Barcelona (4 milions d’abitants, 70 % de la populacion del Principat de Catalonha) se compta pas una autò cremada pel 1er de genièr !!
Es l’ignorança que fabrica l’extremisme e lo regionalisme. O tòrni dire, soi pas regionalista perqué escrivi en occitan ; per contra, los que en region occitana escrívon en francés o en grafia imperialista pòdon èstre regionalistas sense o saber, e l’expression del nacional-expansionisme francés, coma la pròsa de mèstre Jourdain sense o saber.
L’occitan, dins sa version provençala o gascona, auvernhata o lemosina, es la lenga de totes e totas. I a pas cap reserva sul tèma sus aquel blòg.
-°-
Informacion RFI del dimenge 8 de genièr 2014.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada