L’afront d’anuèch fabrica pròvas de franquisme al XXIen sègle. De las pichonas formuletas politicas, diplomaticas, dinca la mai encausanta per las populacions, coma l’ensenhament dins la pròpria lenga de la populacion [ sul modèl francés d’en Jules Ferry, o lo desvolopament industrial segur per l’industria que recep las comandas d’Estat ], o l’installacion de las televisions madrilencas pertot al país e l’interdiccion de las autras dins las autras regions. Etc.
Anuèit, anuèch, a Barcelona s’aplega dins un bastiment de la Generalitat de Catalonha, autoritats de la Meditarranèa, per parlar de cooperacion d’aqueste costat de la mar nòstra. I a volgut assistar lo Rajoy, president de l’Estat borbonic espanhòl, l’Estat qu’a vist morir lo dictador dins un lièch ; quora aquel personatge s’en va dins las autras tèrras catalanas dominadas pel PP, non i a cap problèma ; lo president de las autoritats valencianas o balearas pòdon intervenir, pas grand moment, pas mai de tres minutas. Son amiguisme politic, costumièr dins l’Euròpa d’anuèch. Mas anuèch un element barcelonin arriba per donar pròva de las relacions realas entre Madrid (PP-PSOE) e Barcelona (CiU-ERC).
La question del pòst-franquisme es, ara, de mai en mai clara ; lo refús de las autoritats PP de Madrid serà de listar coma elements del colonialisme politic espanhòl en Catalonha ; sovent desligat ambe la realitat de la pensada de la populacion qu’a après de se calar al momùent del franquisme, sobretot quora an que l’espanhòl coma lenga primièra e sola lenga d’expression politica, aquela qu’ensenha lo sistèma d’educacion nacionalista francés ; non acceptar que las autoritats localas parlèssen dins un encontre pichon e que son los primièrs concernits (Madrid es çaquelà dedins las tèrras e non pas sobre la mar nòstra!), es un acte de colonialisme, es la realitat del colonialisme «democratic» espanhòl ; es la perseguida del franquisme per d’autras manièras, acceptablas per èstre un Estat membre de l’Union Europèa. Avètz imaginatz de qué auriá poscut donar una visita republicana francesa sense aver demandat las autorizacions del poder protectoral marrocan ?
Aquel acte es tanben clar, una ataca sobre l’eventuala actitud espanhòla al moment de la separacion o de scecession (çò que seriá melhor economicament per la sentat budgetària de la Generalitat) ; es clar qu’Espanha serà al nivèl internacional d’afront contra la diplomacia futura catalana. Es pas causa novèla ; tot catalan e tot aranés paga per Madrid (ne paga talament que las autorotas i son a gratís a Madrid) ; mas, tanben a l’exterior dins las Casas Cirventès (ai vist Bordèu e Tolosa), ai jamai vist un bibliotèca de libres o/e disques en lenga catalana, nimai jamai corses de catalan o basco (tot de manièra que representèsse realament l’Estat espanhòl supausat democratic, e unit dins la diversitat, coma l’explicava los socialistas a las populacions, mas sense zo praticar realament), ni en galician, ni en basco ! Jà se sap que Madrid far pagar las regions per la gloriòla exteriora pòst-franquista, etiquetada democratica o pas. Cal pas desbrembar que lo sistèma diplomatic francés fonciona del meteis biais ambe la francofonia.
Sense parlar, en dedins, de las politicas lingüisticas de la Franja, del País Valencian, o de las Balears, talament semblantas a la politica qu’aurián poscut desvolopar lo franquisme, se pensaviàn erradicar aquestas lengas, al modèl Jules Ferry, Maurice Barrès o Ernest Renan… O a un moment donat la politica de l’aiga per l’Ebre, tanben reviscòl PP del franquisme.
Quora la doctrina Parot es tombada per la justícia europèa (legir l’editorial en francés del JdPB), las reaccions son grandas ; un elegit IUeA explica qu’es «una bona causa per la democracia», e recept amenaças de militants del PP, las ancianas milícias segurament…
«Franco ha muerto», Franco es mòrt, coma o a poscut explicar un presentador de la television oficiala, lo 20 de novembre de 1975; mas en realitat la renda que manejava l’Estat espanhòl dempuèi Madrid, non a cambiat de basa de foncionar, ni tanpauc a cambiat las familhas, son las meteissas e las mateissas manièras politicas. En realitat, l’organizacion de l’Estat supausat democratic a pas cambiat de mans, e se mesfísan de quí dempuèi aquela supausada novèla debuta, los Bascos e los Catalans. Aital los presonièrs bascos son installats sul territòri sancièr del franquisme ancian, levat en Catalonha e País Valencian. Aital l’industria de l’armament es installada ont se vòta PP, Galícia, Madrid e Múrcia.
Galicians/anas, Asturians/anas, Andaloses/osas, Occitans/anas, Canarians/anas, Bascos/as, Navarrencs/as, Aragoneses/asas, e Catalans/anas, …
Franco no ha muerto.
-°-
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada