Un programa de France Culture explica clarament las basas economicas e agronomicas que fan las societats dichas de progrès, societat qu’es estada la basa per la destruccion de las transmissions populara pagesa e donc d’una economia qu’èra emplegaira de la man-d’òbra directament sense intermediaris, sense migracions, donc la lenga occitana n’èra en Occitània la clau per servar lo sistèma ancian e pagés, contra lo sistèma aristocratic (aquí en çò nòstre èra francés), mai tanben borgés (aquí en çò nòstre èra tanben occitan, veire la vida sociala a Bordèu dels temps de passatge del sistèma gascon al sistèma dictatorial francés). La lenga occitana es pas fotografiada dins lo programa mas es la victima collaterala del sistèma de frustracion generala creada per la debuta de las seleccions aristocraticas (Anglatèrra) puèi borgesa d’Angletarra e del Danemarc. Aquel sistèma de seleccion es degut a un esperit militarista, esperit que podèm encara un còp trapar dins las creacions d’escòlas republicanas dichas a gratís e qu’an format los sordats francofònes de las guèrras de 14/18 e 39/45 que son estadas la basa de la destruccion de la societat pagesa (encara viventa abans) en Occitània.
Podèm aital clarament pensar que salvar la lenga occitana es evidentament radicament cambiar lo sistèma, del dreit a las vision politica de las populacion ; i a d’òbras !
La lenga estent la clau per la transmission dels sabers, sa destruccion a destrusit mantunes modèls de creacions agrestas e urbanas sense aver mestièr de la tecnica e de la tecnocracia per poder sobreviure. Aital los sistèmas sindicals dels païsans actuals, mas tanben del sistèma sindical actual (per exemple la CGT en fRANÇA), mas tanben lo sistèma politica francés en Occitània (totes sense cap d’excepcion, per aver un sistèma electoral qu’es tanben una seleccion per l’argent e per èstre mai o mens prèp del creador del dreit dels Estat o de l’Union Europèa), an sempre agut mestièr de destrusir totas las fòrmas de transmissions dels sabers, per dins la cadena del productivisme se trapar un ròtle essencial.
Encara un còp, vesèm que l’occitan es tengut d’èstre dins la nòrma del productivisme, e benlèu qu’un occitan reviscolat serà pas al nivèl que cal per una umanitat que fosquèsse autonòme pels individús, per las familhas, pels gropes de vilageses, per una societat occitana balançada, plan installada dins la societat planetària.
Podèm encara somiar, podèm pensar qe la populaicon occitana aguent plan acceptat lo sistèma passat, posquèsse tanben acceptar lo sistèma futur, desierarquizat, mas serà mai dificile de tornar anté, sense i plaçar una esfòrç autanplan grand que per lo destrusr dempuèi la fin de l’Edat Mejan, es de dire dempuèi l’arribada dels Franceses en Occitània. Mantunes expansionistas franceses se trápan ara dels costat dels productivistas, lo nacionalisme d’expansion francesa es alara lo productivisme, una cara del productivisme politic parisenc, un desvolopament de la dictatura franca, contra lo sistèma parlament (Parlar e Ment) qu’aviam dins l’espaci latin, d’aquel espaci latin l’occitan n’est la clau.
L’occitan es donc la vida contra lo productivisme, contra la mòrt, contra l’esclavagisme, e pas sonque de las multinacionalas, mai tanben dels sistèmas estatals ‘franceses’ que s’impáusan en Occitània.
Per paradòxa, per capitar a tornar o capvirar la pensada del productivisme francés, caldrà èstre autanplan seriós e tecnocrata que lo sistèma qu’a destrusit l’occitan, la transmission, los sabers ligats a la lenga occitana abans l’Edat Mejan ; e aiçò lo sistèma occitanista es luènh d’èstre al nivèl. Vesèm çaquelà lo modèl catalan que capita d’èstre seriós e argumentat quora demanda l’independéncia, o lo camin de l’indepenéncia.
Occitània es la vida.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada