Los Républicains Espagnols se despertan mai franquista qu’abans, ambe la cara de salvar l’Estat per un èime social per l’Estat ; es tròp tard, ara.
Aquò se debana a París :
Alara la meuna primièra reaccion es estada aquesta :« bè les Catalans sont en train de la fabriquer....la démocratie, tranquillement, comme ils auraient du le faire après la transition, dès la fin du Franquisme. Cette manifestation sonne tellement pour sauver ... España, una y indivisible, que val melhor non ne parlar !»
Puèi aprèp un recuol sobre l’istòria e las coneisséncias economicas que me damóran, es possible d’analizar aiçò, de mai perqué la television espanhòla privada debuta los plors per non «pierder Cataluña» dins programas especials que son difusats en espanhòl madrilenc al principat de Catalonha ; la pression mediatica debuta per donar la páur als Catalans, e a las Catalanas per non votar la creacion de l’Estat pròpri, per non seguir lo camin de la dignitat democratica reala, donc catalana.
Mas la manifestacion parisenca sona coma los republicans espanhòls que son arribats a Barcelona en non pensar encontrar la republica catalana en 1939. Puèi aquestes républicains espagnols qu’an practicat la negacion istorica dins totes los collòquis, en occitània o França, a prepaus de la tres republicas que fasián la guèrra a Franco, e aiçò tanben dins totas las universitats francesas en Occitània. Aquestes républicains espagnols an fabricat un Manuel Valls, per exemple ; tot l’argument contra las nacions catalana o basca, per un sistèma bonapartista en fRANÇA o Espanha ; de còps los filhs se son trobats dins los rengs del FN o al servici comunicacion dels socialistas republicans franceses per frenar la pujada de l’occitan, las demanda de l’occitan.
Ambe la fòrça del negacionisme moderne espanhòl (per ex, l’abséncia sancièra de la liteartura catalana dins los Casas Cervantès, ostal de promocion de la sola lenga espanhòla, dins los festenals de cinèmas, etc, res de dres pel catalans, res de res pel basco), podèm dire que la resulta es aquí, la nacion catalana non vòl pus entendre res senon lo camin de l’Estat pròpri, son fortament sul camin de l’independéncia. Las cadena las an rompuda los espanhòls en desparlar sobre Catalonha e Euskal Herria (de còps en empresonar ciutadans bascos o interdissent partits bascos). E de còps pièger, en crear ligam politics per fòrabandir la ciutadanetat basca al poder en navarroa, ambe d’aligança PSOE ambe UPN-PP… causa qu’es aps estada possibla en Aragon, vist la flaquessa de la Xunta Aragonista. Al Vernet d’Arièja, per exemple, dins un camp de Républicains Espagnols, coma díson, se podrà confirmar qu’i son estats tanben republicans catalans, mas dins las memòrias dichas lo catalan es absent, l’èime republican catalan absent, la bandièra tanpauc es presenta (e la seuna abséncia es dicha quasiment normala per ciutadans locals). Se practica parier, dins d’autres camps franceses, pels republicans bascos en Bearn. La negacion istorica de las nacions catalana e basca es la basa del sistèma de pensar Républicains Espagnols. E son los filhs que fan una protesta a París per salvar España, una y indivisble, coma lo dictador F.Franco l’aviá «pantaissat», e sobretot castigat militarament pendent 40 annadas, massacrat, interdich las lengas, la vida de doás nacions basca e catalana.
«Aidez Espagne» es salvar España, coma Franco la pensava.
Non francament, la resulta de l’independentisme catalan, se la deu questionar Espanha, tanben, mas ara es tròp tard ! Los aplecs parisencs son talament un re-edicion istorica que non pòdon vóler aprèp mai de trenta annadas d’enganas espanhòlistas, de nacionalismes pòst-franquistas, de nacionalismes expansionistas sul modèl francés, non i a pus de camin pel federalisme en Espanha, de sampitèrna transicion o engana politica madrilenca ; tot aiçò es la consequéncia de la fauta politica espanhòla, de las estupiditats espanhòlas, la culpabilitat es dels meteisses Républicains Espagnols, filhs o descendents.
Adiussiatz ESPAÑA UNA Y INDIVISIBLE, per fin !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada