E podèm pensar que l’occitan se fabricarà ambe una clara volontat de non pas decretar la libertat d’expresson, de la refusar devath lo pretèxte que los professors autodeclarats competents sols an lo dreit de pensar la lenga e lo seu biais de foncionar, perqué seriá adobat pel sistèma politic de la decentralizacion, e per mantunes egòs vièlhs e qu’ai agut de practicar de prèp ; mantunes pensan que la libertat d’expression existís dins un Estat quora els an lo dreit de dire la lora, o an lo dreit de la donar a tala o tala persona que lor agrada. Malastrosament ai pròvat que la libertat d’expression en Occitània es limitada pel mantunes cacics, sovent autolegitimats per un sistèma academic legitimista e franchimands.
Lo pingpòng de la polemica fabrica una societat democratica modèrna. La polemica lingüistica e politica es dintrada en Occitània dijòus passat, enfin !
Dins lo sistèma occitanista la pensada unica es la règla (o regreti), e la pensada comuna sembla fautar a los qu’an pas la dignitat de la lenga al cap, mas vesèm puslèu l’interès partidari d’aver rason dins la civilizacion culturala de l’aver (la subvencion).
Abans 1981, l’occitanisme èra al som, puèi los socialistas an cresegut que tot èra ganhat e avèm pus vist passar lo tren de la dignitat, en Occitània, o un pauc dins lo carretor de la diversité française. La France plurielle se disiá dins un libre qu’èra escrich non pas per l’autor mençonat sobre la primièra pagina, mas d’unes militants occitanistas. Uèi suportèm las consequéncias de las flaquesas de l’occitanisme d’aquel temps, del temps d’abans suportèm la fauta de saber sul tèma, la fauta d’existéncia d’una Occitània que podriá existior sense subvencions, e sense pression politica franchimanda ; la formacion en istòria de l’occitanisme modèrne es una flaquessa de l’ensenhament universitari de uèi. Perqué cal destriar la bona grana, o supausadament, grana que cal ensenhar, e autopromòure, e la grana maissanta que cal oblidar ? La retorica dels universitaris ( un grand estile de la manipulacion politica francesa en Occitània) o dels saberuts associatius son quasiment un biais de netejament de la pensada occitana autonòma del mièg sègle passat.
Tanben dins aquesta polemica, Marçau Girbau es lo catalan de servici ; es plan utile per tal de non pas préner sas responsabilitats e fabricar de l’anticatalinisme de bais nivèl (se cal recordar una intervencion occitana al Parlament de Catalonha, qu’amerita çaquelà d’èstre mençonada per sa mediocritat intellectuala, mas al contrari bèl per son jòc manipulador politic), coma se mantunas associacions occitanistas que uèi avián pas mestièrs dels Catalans del CAOC per sobreviure (es un exemple e podrai parlar del fracàs de l’Eurocongrès que se voliá sonque universitari, o del fracàs supausat dels escambis escolars que son pas pron fòrt devèrs Catalonha), uèi. Es pietat que las formacions universitàrias oblidèssen de dire tot l’occitanisme, sense ostracisme ideologic, e aital foncionar en donar benediccion papista dins un sistèma francament e grandament manipulador.
E donc, comprèni perfaitament l’Acadèmia Occitana, e sa volontat d’avançar independentament cap a la dignitat occitana, e la libertat d’expression. De qué sembla que mantunes militants a pseudò, aquestes volguèssen parlar e cridassar, per benlèu esperar la retirada (com fan mantunes de costuma) per aver la libertat de pensar ? La repression ideologica e las pressions contra la libertat d’expression son pas lo bon camin per la dignitat nacionala occitana, nimai per una ciutadanetat francesa de grand nivèl. Benlèu que mantunes/as lor caldriá tornar legir los classics de la filosofia sul tèma, e prendre risques dins lo mestièr d’ensenhaires, lo risc de desplaire o desagradar als elegits diches magnifics representants en Conselhs Regionals, d’aquí o d’ailà.
Es normal per una lenga, que d’unes elegits manipulèssen los dorsiers de demanda de subvencion per afovorizar los amics, los amics que vòlon editar aisinas de la lenga occitana ?
Per clavar, soi pas membre de cap capèla, e es una revendicacion primièra dempuèi qu’ai puslèu l’impression que l’occitanisme se mata a còps d’egò pòst-electoralista (socializats o socializant), e que las personas de las polemicas son pas sovent las que fan escriure los comentaris, comentaris que son un dreit d’expression legitime, e mai lo bilhet de Marçau Girbau. E benlèu que coma membre de cap capèla, me donariái lo dreit de non polemicar ? Pel moment çò que sabi, es que soi encara e encara privat de luòcs per la polemica (e dempuèi bèl briu), e de debat per l’ensemble de la societat occitana (locutriça o pas), donc i a aquel blòg dempuèi mai de dètz annadas.
Cal demandar a Marçau Girbau d’escriure mai sovent sul tèma e sobretot de donar pendent son temps liure una descripcion de totas las capelòtas associativistas occitanistas, fòra l’universitat o dedins lo sistèma de la pensada adobada pel sistèma professoral socialista, de gauche. Es una causa que fauta la critica, que díson los letrats, quora se parla de la literatura que ne faguèran la causida … La darrièra, per la rota de l’occitanisme devengut oficial per adobament decentralizador : «Marçau Girbau seriá manipulat», ah bon ?
L’Acadèmia Occitana aurà sempre dreit a ma consideracion, e serà presenta sobre aqueste blòg, sul costat dreit de l’ecran. E patrofièichi d’aqueste bilhet per dire tota la meuna consideracion positiva per aquel projecte editorial per la lenga occitana, sul net e lèu sus papièr, o cal esperar ambe los maxímums d’ajudas possiblas de la nacion occitana.
O per una question de poder d’influéncia politica ?
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada