Del concepte d’«Ayatollah de la cultura»…

Segon unes Occitans de Tolosa o de Rodés, promotors de la 'musica universala', aiçò se sona «ayatollah de la cultura» :

Quí a poscut dire aiçò dels «ayatollah de la cultura» ? Alara escotatz, èra dins un programa radiofonic que se vòl pedagogic e umoristic, en lenga occitana e en francés (practicant la diglosia de l’astrada umoristica – causa complicada) :

(document sonòre de podrà telecargar aquí – l’ai sortit d’un programa radiofonic e ne farai pas cap referéncia ; la durada es corteta)

Podèm primièr pensar que la cultura se fabrica pas soleta, e que cal una demanda e una lenga per la desvolopar. Passèm donc sobre la semantica que França impausa, l’idèa de cultura qu’es autogenerada, coma una astre que passa que sovent se sap pas d’ont arriba tant lèu, per s’espotir sobre un territòri !

Los ayatollahs son plan coneguts en fRANÇA vist que lo mot es estat introdusit al moment que fRANÇA faguèt un sosten clar a l’ayatollah Khomení, per l’ajudar a s’installar a la plaça del Chat d’Iran. Se parla aital d’un integrisme, mas associat a la lenga occitana, dins lo document prepausat aital, qué ne podèm pensar ? Es que los Occitans que demándan la dignitat per la lenga occitana (l’emplec de la dignitat la podèm listar dinca emplegar l’occitan per la cançon en Occitània), coma per la lenga francesa al Quebèc, son d’ayatollahs ? Dins aquesta frasologia e semantica fosca sembla çaquelà un element clar. Qué podèm dire d’un musician o cantaire que se prepausa coma un anti-ayatollah de la cultura occitana alara qu’emplega la lenga occitana e que desiri que lo pòble que la parla l’escotar e li fasquèsse una plaça, un espaci, un mercat (en d’autres tèrmis, crompi sos concèrt e CD) ? I a un pichon problèma, me sembla.

Pel moment, e es pas coma l’espòrt, l’aficion per la cançon occitana fabrica pas un mercat, un desir pron grand per una populacion a quí se trabalha per li far ignorar sa cultura e lenga occitanas ; d’un autre caire, es benlèu aital que se comprendrà la frasa : coma una repression es perniciosa, repression d’un musician qu’a mestièr de jogar, e coma los Occitans an pas lo poder en Occitània, el es forçat de prendre la semantica de la sotmission, del poder francés en Occitània, poder que considèra clarament los «ayatollahs de la cultura occitana» coma de ciutadans que frenan a l’assimilacion e a la destruccion de la lenga e cultura occitanas, al plaser republican dels Franchimands donc. Es çaquelà aquesta semantica qu’es emplegada gaire sovent per aqueles que manejan la lenga occitana coma un instrument politic d’esquèrra en partir de l’universitat del Bais Lengadòc…

Benlèu que se cal indignar (al modèl d’esquèrra plan segur per non frenar la pensada centralista francesa d’esquèrra en Occitània) mas que cal pas èstre ayatollah … lo jòc politic es fin ! Mas sempre Occitània ne patís.

Del temps de Ceasar aviam lo pan e lo jòc per far calar lo pòble, ara en Occitània avèm lo pan e lo jòc musical (la crompa de concèrt, la cultura de l’aver en abséncia d’un mercat vertadièr), e la seuna universitat (desvalorizada pels poders centralistas franceses), per far desparlar un creador musical occitan.

La realitat dels ayatollahs de la lenga es aquela de los que refúsan de veire una lenga mesprezada accedir a la lisibilitat, la dignitat, coma dins lo mètro de Tolosa per l’occitan, lo paure occitan talament maltractat çaquelà aquí tanben :

-°-