Ièr a Tolosa, François Bayrou es passat a la Halle aux Grains, mas abans d’arribar a traversat la vila mondina en ‘bona’ companhiá politica (aquò zo podrètz legir dins la DDM) : una ora de retard, los militants o simpatisents podián esperar ! Es pas lo candidat d’un partit. François Bayrou es lo candidat de las gents de nostre país occitan, e préner son temps es tanben aiçò, la civilizacion occitana.
Aital debutèt un discors en pensar a las raiças de las valors de la familha bearnesa que, a Tolosan Tolosa que los Catalans díson de Lengadòc, entremièg Gasconha e Lengadòc (aquel que manegèt tanben las tèrras de Forcalquièr en Provènça), i venián per vendre lo gran dins aquesta famosa Halle aux Grains.
Lo discors tornava préner los accents entenduts a la television dijòus passat, mas a Tolosa, non pòt aver que quicòm de cambiat ; sèm aquí al país, en país dels amics d’un parçan qu’a vist nàisser la republica «non pas aquelas de l’exclusion, non pas aquelas de las illusions» nacionalistas francesas, d’una casta per tot dire, «mas aquelas de Joan Jaurès» in vívo l’avèm ausit aital.
François Bayrou es pas lo candidat del MoDem, malgrat que fosquèssen 2200 venguts de tot lo dich Sud-Ouest, François Bayrou es lo candidat del temps de la vergonha que s’acaba ; o diguèt aital dins un discors esmovent, dins una sala, una aula que mai que las parets, èra estabosit de l’esfòrç lingüistic pausat aital dins la campanha : François Bayrou respondèt aital al discors de Marselha de Nicolas Sarkozy, e l’abséncia de politica per l’occitan al Conselh General de Corrèza ; François Bayrou aurà mestièr de la nòstra ajuda per sortir l’un o l’autre dels candidats, «dins l’òrdre que volèm», en fasèm referéncia a Joan Jaurès, de cap a cim.
Los ciutadans d’Occitània an ambe François Bayrou, lo «candidat de la vertat», de la realitat ciutadana occitana, «un modèl per l’Estat francés», mas pas aquel qu’avèm suportat pendent mai de 50 annadas, aquel qu’a emplegat mantunes còps los Occitans e las Occitanas per las baissas òbras republicanas, non, avèm aital lo candidat de la pichona patria que se desperta, que se desperta enfin. Non ac podèm abandonar, aital solet fàcia als dangièrs del sistèma jacobin e bonapartista francés, es de nòstre aquel, es nòstre candidat.
E coma serà president de totes los Franceses, lo messatge es tanben pels Còrses, Savosians, Alsacians, Flamands, Goadelopeans, Martiniqueses, Reünioneses, Guianeses, Comorians o Maorís, Kanaks, Polinesians, Catalans, e Bascos , l’aviron baionés aurà introdusit l’entrada de Bayrou a Tolosa, en musica d’una fafara del dich Sud-Ouest. La simbolica pòt pas èstre melhora en esperar la victòria.
A mantunes jorns de la manifestacion de Tolosa, recòrdi al 31 de març, o del 17 de març a Montsegur, l’occitan èra present dins mantunes paperòts qu’èri vengut distribuar dins la sala e a l’entrada primièr, pauc militant MoDem an pas acceptat lo papièr de la manifestacion ; i a encara de vergonha dins lo pòble occitan (sic) e de còps quitament mens dins la populacion dels Franceses, immigrants que son plan arcuelhits en Occitània, e que nos o fan saber ; mas sèm totes ciutadans d’una republica que dèu abandonar los espectres de la terror revolucionària francesa (E.Renan e M.Barrès), ne devèm acabar nosautres tanben de la vergonha, Bayrou nos vai «sul camin novèl» de la dignitat per Occitània, debutent per Tolosa, «aver un president occitan a París dèu èstre lo messtage del dich “Sud-Ouest’ a totes los democratas» europèus. François Bayrou dins un discors, prononciat ambe simplament una nòta de lectura, de plen còr, de plen còr coma la poësia francesa a la television d’Estat dijòus passat ; Bayrou a donat a Occitània lo messatge a Tolosa, «la campanha debuta» e l’occitan es aquí sense vergonha ; Bayrou es pas simplament lo candidat dels Franceses, es primièr lo CANDIDAT OCCITAN per una melhora ciutadanetat francesa enriquida de sas diversitats d’identitats lingüisticas ; avèm una istòria occitana qu’o explica a fR-nça (espèri benlèu un jorn lo poder escriure normalament e per la bona plaça geografica).
Per totas aquelas rasons e benlèu mai … un amic tolzan e que viu a París m’aurà telefonat, es Amazigh, m’aurà telefonat esmogut tanben de veire a la television, en directe, en occitan, un candidat a las presidencialas 2012, parlar occitan, parlar occitan, un pauc abandonat de non pas zo far mai sovent, parlar occitan per una causa seriosa, determinat qui serà l’aprosmat president de la republica de l’Estat jacobin francés ; vos o pòdi confirmar, per me, serà aquel, aquel que me fa despertar en mièg de la nuèit per la dignitat del pòble manténguer (e pensi a d’autres lindals benlèu per las legislativas), e per escriure mantunas linhas ; mantunas linhas qu’encara un còp, pensavi pus jamai escriure, un sosten clar a una candidatura a las presidencialas de l’Estat lo mai centralista d’Euròpa, un Estat que li cal trapar un camin novèl.
Nos cal mai que Mièjorn-Pirinèus que votèsse per el, nos cal una Occitània que se marca clarament pel candidat occitan, Peitièu-Charenta, Lemosin, Auvernhe, Dalfinat, Provènça-Niça, Lengadòc e Gasconha, despertam-nos. Zo farèm sempre ambe lo miníma que cal a la decision de dignitat occitana, mas zo farèm.
François Bayrou, perdon Francesc Vairon, es lo candidat 2012 que cal escolhir per la dignitat manténguer.
Complement per la memòria occitanista.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada