Occitània : provincialisme de premsa

De Sud-Ouest a Nice Matin podèm trapar un fum d’articles que son caracteristica del provincialisme de la premsa papièr ; ai al cap mantunas rasons del perqué.

Per data, debutarèm pels campanièrs de País Gavòt del 06 (coma la numerologia identitària republciana nos an condamnat d’èstre identificats !).

Los campanièrs son un de las visibilitats d’Occitània, la resulta de mantunas annadas d’installacion del catolicisme e de sa visibilitat dins las tombadas nòstras.

L’asureanisme es una manièra de parlar de Niça, una doctrina politica assimilacionista, sense far referéncia qu’a la dominacion francesa ailà dempuèi 1860, «sense far de politica» com se la causa èra establida fins finala (dempuèi 1860). Donc los Asureans son la populacion locala, los Nissarts las Nissartas en realitats, los autres son los toristas… Angleses, Russes, Italians, Helvets, etc. Los Franceses son alara ges invasors, son la populacion asureana, e plan fondar ambe l’immigracion nordenca, los barbars del nòrd vengut en tèrra de Niça, tèrra d’arcuèlh dempuèi los Grècs dincals Parisencs.

Alara quora lo patrimòni immaterial s’en van pauc a pauc, per l’abséncia de politica lingüistica positiva per la lenga de Niça, lo patrimòni aquel s’en va, e tòrna dins una ideologisme identitària sobre las pèiras (cal dire que las pèira fan pas de politica, párlan rarament).

La sola causa que damora es una dobla pagina per informar, o manipular en aucupar lo terrenh editorial costumièr, es la guèrra dels campanièrs.

Parier arriba alara Sud-Ouest, aqueste dimenge. L’occitan es un rason del desplaçament de mantunes ciutadans de Gasconha per despertar una iniciativa politica, dementre pauc d’autras. Sembla èstre complicat de presentar aiçò sense los apriòris provincialistas, sobretot quora lo jornalista aurà pas près le temps de cercar informacion sul tèma, sense aver sorga multipla sul tèma.

Per el, e per un fum de politicians d’aiçí en Occitània, la causa se dèu èstre unenca, donc una manifestacion d’aquel escantilh dèu representar un tot, un UN politic clar. Es del meteis biais la primièra demanda del sistèma politica, d’aver un occitanisme a una sola cara, amb un sol cap (es talement mai aisit de tractar o de manipular) ; la paradòxa es qu’aquela sola cara es supausadament aquela que prepausa una diversitat, una color de mai al ciment lingüistic republican francés, la lenga unica del rei (ancian dictador descapitat pel sistèma novèl elitari de 1792).

E donc avèm UN movement occitan, LA pensée occitaniste,  que s’aplega sobre 1/4 de pagina dins Sud-Ouest. La debuta d’annada es sovent un moment interessant per aver de coberta de premsa, perqué ? Perqué se passa gaire e que lo jornalista, qu’es pas en vacanças, aurà aital de qué emplenar.

S’aprendrà dins l’article que totes los ciutadans qu’i son venguts aquí fan partit del movement novèl occitan (saurèm quitament pas s’i a pas mai d’òmes que de femnas, fòrças estudiants o vièlh, caumaires o professors, artesans o policièrs, militars o pacifistas, fotbalistas o rugbimen). Aquel article fauta grandament de recuòl jornalistic.

E çaquelà, soi segur que los organizadors ne son contents, contents d’aver un escrich, un papièr, benlèu que la qualitat se mesura mal.

De mai, podèm çaquelà notar que l’illustracion es una orientacion politica, un biais d’explicar quicòm ; aquel quicòm es benlèu pas la fauta dels organizadors, mas es una volontat del jornalista de trapar del recuòl o l’uèlh critic qe li es estat demandat d’aver dins las escòlas de jornalisme, un biais d’oblidar que l’uèlh critic non pòt aver una escritura que durarà pas mai de 20 minutes, per èstre a l’ora per l’edicion dins la nuèit. Podèm confirmar que la rapiditat de l’edicion aquesta es contrari a la bona informacion. Aquela illustracion me recòrda la publicacion per la DDM d’un article lo 1er d’abrial sobre un … govèrn independentista d’Occitània.

Aquesta enquèsta necita jornalistica es sovent emplenada pels archius del jornal, o de l’ancianetat del jornalista ; mas pel moment occitanista, sobretot politic, lo sistèma jornalistic provincialista aurà pauc de còps publicar una dobla pagina coma pels camanièrs de Niça !… Los archius de Sud-Ouest o de Nice Matin son pas emplenada d’informacions seguras e natras sul tèma de l’occitanisme politic e sa diversitat onologica, e normala per totas las societats nacionalas.

Benlèu que nos cal manifestar totas las setmanas, departament per departament, per aver aquela recèrca d’informacion del sistèma jornalistic provincialista en Occitània ? Es vertat que lo movement es en creissença, e que pel moment las manifestacions son pas pron bèlas !

-°-

Primièra interdiccion lingüistica, e repression politica aprèp la desfaita de Castilhon de Perigòrd en 1453 (los musulmans arribávan a Constantinòpol lo meteis moment), 1470, pel latin e lo gascon en Aquitània, 1700 pel catalan :