fRANÇA : Republica, made in France, d’una casta de gusmands

Quinas conclusions podèm bailar a l’article ?

Vesèm aquí de quina manièra las institucions francesas son manipuladas per far faciada, per la diplomàcia (internacional, l’europèu), per enganar los pòbles de fRANÇA (l’interior, la cituadanetat).

L’arrogança se fa alara quora los Franceses fan la leiçon a una idèa occitana de constitucion pròpria, o als Bretons, o al Còrses, o als Martiniqueses, o als Goadelopeans, o als Kanaks, o als Savosians, o als Bascos, etc. La casta al poder a París nos engana, es de dire : pagam los impòsts e els s’amúsan de las nòstras ignoranças e que fasquèssen pas un bolegadís pendent las eleccions o per mantunas manifestacions. Sapiença d’unes pòbles que sábon que la casta al poder val pas melhor que las melhoras dictaturas per nos panar las causidas, causidas politicas que son pas a lor gost (ex: lo referèndum NON contra lo tractat europèu).

Uèi nos vòlon encara enganar ambe un tractat novèl per lo modelar a lor vision, sense l’avejaire dels pòbles de fRANÇA o d’endacòm mai.

Lo sistèma ‘République française’ val una bona dictatura. E justament a prepaus de dictatura, las entrepresas francesas son d’una granda ajuda, aprèp Tunísia, Líbia, Marròc, Quatar (se comprend alara melhor perqué nos vòlon debans l’ecran de television e mantunes partit de fótbol) e Síria :

Pareis que los nacional-expansionismes d’esquèrra veson una grand chança de reviscolar lo nacionalisme republican francés, lo «sant Estat» ; francament, NON ! Es tanben una engana nacionalista de mai.

E la casta al poder es d’esquèrra o de dreita, mas lo problèma que viu sobre un mercat que li fasèm cada jorn … fRANÇA èra un mercat pels amics del rei, uèi es un mercat pels amics (pauc d’amigas) del poder de dreita o d’esquèrra, d’una casta.

La casta al poder es una casta de privilegiats, e an pas castig per préner la retirada … pas cap problèma de moneda, la prestan tanben als Estats als taus dels isurièrs d’un còp èra ; e lo personal politic es d’accòrd (conselh dels ministres europèus de las finanças), se bolega pas gaire d’aquel costat.

Quí pòt encara creire que lo sistèma francés aguèsse cambiat dempuèi l’invasion del Lengadòc o d’Aquitània (XVen sègle) ? Quí pòt encara creire que l’utopia occitana d’aver una constitucion pròpria es pas una urgéncia pel XXIen sègle ?

Conclusion positiva pel pòble en Occitània, per sa sentat politica pel XXIen sègle :